Toen ik in de zesde klas zat, kocht mijn moeder cadeautjes voor me om aan mijn leraren te geven voor de Teacher Appreciation Week. Het waren attente cadeautjes: mooie blocnotes en chocolaatjes, verpakt in roze pakpapier. Ze kocht genoeg voor mij om er een aan mijn klassenleraar en een aan elk van mijn verrijkingsleraren te geven, plus een extra voor het geval ik op school kwam en me realiseerde dat we iemand vergeten waren. Ik was erg trots om ze uit te delen, omdat ze ze zo mooi had gemaakt.

Nadat ik een cadeautje aan mijn klassenleraar, mevrouw McRae, had gegeven, vroeg ik of ik mijn andere pakjes op school mocht gaan afleveren. Elke levering werd met grote dankbaarheid ontvangen. Ik kon zien dat de kleine cadeautjes de leraren het gevoel gaven dat ze gewaardeerd werden. Uiteindelijk liep ik door de zonnige gang bij de mediatheek met het ene extra cadeautje nog in mijn hand. Het leek me zonde om het aan niemand te geven, dus ik doorzocht een lijst van mijn leraren en leraren in mijn hoofd. Zou ik het aan de directeur geven? Aan de zwevende leraar Spaans? Aan de computerleraar?

Het gezicht van de computerleraar schoot door mijn hoofd. Mevrouw Thorn had de reputatie streng en pittig te zijn. Mijn klasgenoten waren bang om de deur van het computerlokaal binnen te lopen, want mevrouw Thorn deelde net zo vaak straffen uit als tekstverwerkingsvaardigheden. Ze was nooit boos op mij geweest, maar de angst voor haar was aanstekelijk. Toen ik over haar reputatie nadacht, realiseerde ik me dat ze waarschijnlijk geen enkel cadeau had gekregen voor de Teacher Appreciation Week. Ik zou er zeker niet aan gedacht hebben haar een cadeautje mee te brengen. Ik keek naar beneden naar het cadeau in mijn hand.

De deuren van de mediatheek zwaaiden zachtjes open en ik trof mevrouw Thorn aan waar ik wist dat ze zou zijn: ze was de microfoons aan het oprollen nadat ze die ochtend de uitzending van het schooljournaal had geleid. Ik zal nooit de verrassing en vreugde op haar gezicht vergeten toen ik zei: “Gelukkige Leraren Waardeerings Week, Mevr. Thorn!” terwijl ik mijn met rozen bedekte pakje uitstak. Ze omhelsde me met een enorme knuffel en knipperde met haar ogen terwijl ze me bedankte en het cadeau bewonderde. Mijn hart zwol op en ik zweefde bijna de mediatheek uit en terug naar de klas, nadenkend over het wonder waarvan ik net getuige was geweest.

De rest van het jaar waren mevrouw Thorn en ik onafscheidelijk. Ik besefte dat ze streng was, maar ze was ook geweldig, met een wrang gevoel voor humor en een passie voor technologie. Ik was altijd in het computerlokaal om te helpen met wat voor probleem ze op dat moment ook aan het oplossen was. Of om MathBlaster te spelen. Die gigantische omhelzingen werden een vast onderdeel van mijn schooldag, en mevrouw Thorn werd mijn favoriete lerares. Na mijn eindexamen van de zesde klas knipperde ze weer met haar ogen voor de tranen, gaf me een felrood t-shirt dat ze als cadeau voor me had gekocht en poseerde voor een laatste foto samen voordat ik naar de zomer vertrok. Ze is nog steeds een van mijn favoriete leraressen ooit. Ik zal nooit de les vergeten die ze me leerde: dat soms precies het tegenovergestelde doen dan waar je zin in hebt, een situatie totaal kan veranderen.

Probeer het eens. Verontschuldig je wanneer je het gevoel hebt nors te blijven. Vergeef wanneer je het gevoel hebt wrok te koesteren. Ga naar de sportschool als je zin hebt om thuis te blijven. Geef een knuffel aan de persoon die je wilt wurgen.

We hebben het gehad over onverwacht aankomen in Nederland – een metafoor voor het omgaan met omwegen op je levenspad – en radicale acceptatie. Soms moet je je ervaring accepteren. Maar ik dacht ook dat het tijd was om te praten over manieren waarop je je ervaring kunt veranderen. Het is een feit dat onze acties onze gevoelens (en die van anderen) kunnen veranderen. Als je een gevoel ervaart dat je wilt veranderen, kan tegendraads handelen het antwoord zijn.

* *

Wat is een betere manier om onze tijd in Nederland te vieren dan door je te goed te doen aan een Nederlands toetje? Roomboter Banketstaaf is een traditionele Nederlandse kersttraktatie, en het maakte me verliefd op Nederland. Vlokkig, boterachtig deeg omringt een romige amandelvulling. Ik heb de mijne geglazuurd met amandelschaafsel, maar de traditionele traktatie wordt ook vaak gegarneerd met poedersuiker. Hoe je het ook opdient, dit dessert (of ontbijt, want misschien heb ik de rest vanmorgen al opgegeten) is ongelooflijk.

Heb je ooit het tegenovergestelde gedaan van wat je wilde doen om een situatie beter te maken?

Ik ben verre van een therapeut, maar ik heb de laatste tijd gedachten gedeeld op basis van persoonlijke ervaring met het omgaan met moeilijke tijden. Lees de volledige serie, Managing Life’s Difficult Emotions:
1. Welkom in Nederland: Omgaan met de ongeplande omwegen van het leven
2. Radicale Acceptatie: Hulp bij het omgaan met leed
3. Tegengestelde Actie: Changing Actions to Change Emotions

Een jaar geleden: Brown Butter Gooey Butter Spice Cake met Sprankelende Veenbessen en Crème
Twee jaar geleden: Gingersnap Cheesecake Gevulde Snickerdoodles
Drie jaar geleden: Magic Bars
Vier jaar geleden: Oreo Truffel Sneeuwmannen