Nambu pistool
Het Nambu pistool is een semi-automatisch pistool met terugslagbediening en gesloten kulas. De Type A en 14 Nambu’s hebben een magazijncapaciteit van 8 kogels, terwijl de Type B er 7 heeft. Een veel voorkomende tekortkoming in de serie was dat de veiligheidspal van het pistool en de magazijnontgrendeling het niet mogelijk maakten het magazijn uit het pistool te schuiven als het volledig leeg was, waardoor de gebruiker gedwongen werd tegen het gewicht van de terugslagveer en de bladveer in te werken, wat het herladen nodeloos moeilijk maakte. Om dit probleem op te lossen, werd de magazijnhaak verwijderd uit het type 14. Een ander probleem met de veiligheidspal was dat deze zich net boven de trekkerbeugel bevond, waardoor hij niet kon worden geactiveerd met dezelfde hand waarmee het pistool werd vastgehouden.
De greep op de Nambu staat schuin, waardoor het invoeren van het magazijn een nodeloos delicate procedure werd. De veer van het magazijn is slechts voor 60% effectief, en de kogels die tegen de wanden van het magazijn bewegen veroorzaken wrijvingsverlies, waardoor de veer nog zwakker wordt. Bovendien moest de grootte van de kogels exact zijn; zachte punt en gegoten loden kogels zouden niet goed afgaan.
Het Nambu pistool gebruikt de 8×22mm Nambu patroon, wat het aanzienlijk zwakker maakte dan andere handwapens. De loop-energie van de 8×22mm Nambu was minder dan de helft van die van de 9×19mm Parabellum (gebruikt in de Walther P38) en de 7,62×25mm Tokarev (gebruikt in de TT-33).
Type AEdit
Het eerste type Nambu dat werd geproduceerd was het Type A. Type A Nambu’s die tussen 1903 en 1906 werden geproduceerd, verschilden van die van na 1906, en onder verzamelaars worden de originele Nambu’s meestal aangeduid als “Opa Nambu’s”. De “Grandpa” Type A werd geproduceerd tot ongeveer serienummer 2400. De productie van het type A Nambu werd in 1923 stopgezet, omdat het type 14 zowel goedkoper als doeltreffender was. De Nambu Type A lijkt qua uiterlijk enigszins op het Luger pistool, maar dit is oppervlakkig.
Een latere versie van de Type A Nambu, de Type A Modified, ook bekend als de Papa Nambu, werd geproduceerd tot ongeveer serienummer 7000. De trekkerbeugel van de ‘Opa’ Nambu werd bij latere modellen vergroot. Het Type A had oorspronkelijk een voorziening die de montage van een kolf mogelijk maakte, zoals gezien op de Mauser C96. Er zijn echter geen gevallen bekend van een Nambu pistool dat met een kolf werd uitgerust.
Type BEdit
Semi-automatisch pistool
Empire of Japan
Imperial Japanese Army
Tweede Sino-Japanse Oorlog,
Wereldoorlog II
Kijiro Nambu
Koishikawa arsenaal
1909 tot c1929
ongeveer 6.000
650g (23 oz) Onbeladen
171mm (6.75 in)
83mm (3.25 in)
7×20mm Nambu
Korte terugslag, Gesloten kulas
290m/s (950 ft/s)
7-ronde afneembaar box-magazijn
Open inkeping achter
Gezien de tekortkomingen van de Type A Nambu, werd een verbetering, de Type B, bedacht. Zowel het pistool zelf, als de kogel die ermee werd afgevuurd, was kleiner dan de andere Nambu-pistolen, wat leidde tot de naam ‘Baby Nambu’. Type B Nambu’s werden geproduceerd in het Tokyo Artillery Arsenal. Bij de eerste 450 modellen was het onderste deel van het magazijn van hout en de slagpin had maar één diameter, maar bij de latere Type B’s was het magazijn van aluminium en de slagpin had meerdere diameters. Het Type B Nambu werd nooit officieel door een Japanse strijdmacht gebruikt. Zoals gebruikelijk was in het Keizerlijke Japanse Leger, betaalden officieren voor pistolen met hun eigen salaris, maar het Type B Nambu was niet in staat om succes te behalen op de markt omdat ze twee keer zo duur waren als vergelijkbare geïmporteerde pistolen, zoals de FN M1900. Een Type B Nambu werd verkocht voor 180 yen, waardoor het ongeveer evenveel kostte als het volledige maandsalaris van een kapitein.
Na de grote Kantō aardbeving van 1923 stopte het arsenaal van Koishikawa met de productie van nieuwe onderdelen voor Type B Nambu’s, maar bleef tot 1929 doorgaan met het assembleren van exemplaren met reeds bestaande onderdelen.
Type 14Edit
Het Type 14 Nambu, dat zijn naam ontleent aan het jaar waarin het werd geproduceerd – het 14e jaar van het Taishō-tijdperk, of 1926. Hij was ontworpen om de productiekosten van de Nambu’s te drukken, en vuurde net als het Type A de 8×22mm Nambu af. Vanaf 1927 was het een standaard pistool voor officieren. Aangenomen wordt dat er ongeveer 400.000 Type 14 Nambus zijn geproduceerd, maar het exacte aantal is onbekend, omdat Japanse soldaten hun wapens als eigendom van de keizer beschouwden, en velen ervoor kozen hun pistolen te vernietigen of in zee te gooien, om te voorkomen dat ze in handen van de vijand zouden vallen.
Later geproduceerde modellen hebben een grotere trekkerbeugel, na klachten van in Manchukuo gestationeerde soldaten dat het moeilijk was om de trekker over te halen als men handschoenen droeg. Sommige van deze modellen hebben ook een gekartelde stalen haanknop in plaats van de standaard “gleuf” haanknop. Na 1940 werd een extra magazijnveer toegevoegd om het herladen te vergemakkelijken. In 1944 werd een nieuw ontworpen haanknop ingevoerd om de productie te vereenvoudigen. De Type 14 heeft ook niet de veiligheidspal die op de vorige modellen werd gebruikt.
Type 14’s van vóór 1937 zijn goed gemaakt, met een merkbare afname in kwaliteit om aan de productie-eisen van oorlogstijd te voldoen. Latere Type 14’s bleven echter meestal functioneel ondanks de verminderde kwaliteit. De holsters voor de pistolen moesten ook veranderd worden om aan de oorlogseisen te voldoen. Een gebrek aan beschikbare grondstoffen resulteerde in een overgang van holsters gemaakt van leer, naar rubberen canvas.