MS vs. de ziekte van Lyme

Multiple Sclerosis (MS) werd voor het eerst beschreven door Jean-Martin Charcot in 1868, en is een auto-immuun ontstekingsziekte waarbij de myelineschede (bestaande uit vetten) rond zenuwassen van de hersenen en het ruggenmerg beschadigd is. Chronische ontsteking leidt tot wijdverspreide demyelinisatie, vooral in de witte stofgebieden van de hersenen waar zich een hoge dichtheid van vetzuren bevindt. MS tast het vermogen van zenuwcellen om met elkaar te communiceren aan omdat het immuunsysteem van het lichaam de myelineschede aanvalt en beschadigt. Als gevolg hiervan geven laesies of littekens in de hersenen en het ruggenmerg aanleiding tot neurologische symptomen zoals gevoelloosheid en tintelingen.

De aanvang van MS vindt meestal plaats bij jonge volwassenen en komt vaker voor bij vrouwen. De geschatte prevalentie varieert tussen 2 en 150 per 100.000 mensen. De neurologische verschijnselen die met multiple sclerose gepaard gaan, kunnen variëren, waarbij nieuwe verschijnselen hetzij in discrete aanvallen optreden (recidiverende vormen), hetzij zich in de loop van de tijd geleidelijk opstapelen (progressieve vorm). In het algemeen omvatten de symptomen van MS: veranderingen in het gevoel, verlies van gevoeligheid, prikkelingen of gevoelloosheid, vooral in de ledematen, spierzwakte, clonus, spierkrampen, slechte coördinatie, slikproblemen, gezichtsproblemen, extreme vermoeidheid, acute en chronische pijn, en prikkelbare blaas en darmen.

De pathofysiologie van MS is niet helemaal bekend, maar we weten wel dat er een storing is in de bloed-hersenbarrière (BBB), een capillair systeem dat voorkomt dat immuuncellen en met name T-cellen het zenuwstelsel binnendringen. De BBB is normaal gesproken niet doorlaatbaar voor deze cellen, maar bij MS is dat wel het geval en vallen de T-cellen weefsel van het zenuwstelsel aan. Deze T-cellen herkennen hersenweefsel als vreemd en vallen aan, wat de auto-immuuncomponent van MS verklaart. Er ontstaat een ontsteking die verdere schade toebrengt aan het fragiele zenuwweefsel.

Intrigerend is dat het noordwesten van de Stille Oceaan een van de hoogste populaties MS-patiënten van de Verenigde Staten heeft, en niemand schijnt precies te weten waarom dit verschijnsel bestaat. Er zijn theorieën geopperd over waarom er een geografisch verband lijkt te zijn met de prevalentie van MS, zoals verlaagde vitamine D-spiegels door gebrek aan zonlicht, genetische aanleg en/of infectieuze agentia, maar er is geen definitieve oorzaak vastgesteld.

Alan MacDonald, MD, een patholoog in Long Island, New York stelde voor om de ziekte van Lyme uit te sluiten als veroorzaker van Multiple Sclerose. In een wetenschappelijke studie, geschreven door Alban, P, Johnson, P, en Nelson, D, in het Journal of Microbiology (2000), werd in het laboratorium aangetoond dat spirocheten niet in staat zijn hun eigen vetzuren te produceren en daarom hun toevlucht zoeken tot plaatsen met een hoge dichtheid aan vetzuren, die “neurotropisch gedrag” vertonen. Dit zou zinvol zijn in het licht van het feit dat neuroborreliose (neurologische ziekte van Lyme) vaak wordt gekenmerkt door laesies in de witte stof in de hersenen die lijken op die welke bij MS-patiënten worden aangetroffen. Bovendien kunnen MS en de ziekte van Lyme beide recidiverende ziekten zijn. Ik suggereer niet dat ALLE MS-patiënten de ziekte van Lyme hebben, maar wel dat de ziekte van Lyme moet worden overwogen in de differentiële diagnose. Witte stof laesies op een MRI zien er hetzelfde uit of de etiologie nu MS of de ziekte van Lyme is. MS-laesies nemen echter niet af door het gebruik van antibiotica, terwijl laesies die te wijten zijn aan de bacterie die de ziekte van Lyme veroorzaakt, gewoon kleiner worden of verdwijnen met antibiotica.

Tot op heden is er geen genezing voor MS bekend, en behandelingen, waaronder interferon, kunnen helpen om de progressie van de ziekte te stoppen. Als er echter sprake is van een onderliggende door teken overgebrachte infectie, kunnen antibiotica worden gebruikt die de bloed-hersenbarrière passeren. Follow-up MRI-tests kunnen aantonen dat als er een infectie aanwezig is, een terugtrekken van de witte stof laesies optreedt, en genezing kan plaatsvinden. Het al dan niet terugkeren van de totale functie kan afhankelijk zijn van vele factoren, waaronder: genetische aanleg, milieu-invloeden, dieet, duur van de infectie, status van het immuunsysteem, en virulentie van de aanwezige stam(men) van spirocheet(en).

Western Blot IgM- en IgG-testen op de ziekte van Lyme moeten worden overwogen bij patiënten met de diagnose multiple sclerose van wie bekend is dat zij eerder door teken zijn gebeten of die in endemische gebieden wonen waar de blootstelling aan teken hoog is.

Een dieet met weinig vetten, bekend als het “Swank Dieet”, zou helpen bij het vertragen van de progressie van MS-symptomen. Dit is zinvol gezien het feit dat als de ziekte in kwestie wordt veroorzaakt door de spirochetbacterie, het verstrekken van vetzuurvoedingsstoffen die deze bacteriën nodig hebben om te leven en zich te vermenigvuldigen, de symptomen en de neurale ontsteking kan verminderen door de bacteriën goed gevoed en “gelukkig” te houden.