Mizraim (Hebreeuws: מִצְרַיִם / מִצְרָיִם, Modern Mitzráyim Tiberisch Miṣrāyim / Miṣráyim \ ; vgl. Arabisch مصر, Miṣr) is de Hebreeuwse en Aramese naam voor het land Egypte, met het dubbele achtervoegsel -āyim, wellicht verwijzend naar de “twee Egyptenaren”: Opper-Egypte en Neder-Egypte. Mizraim is de dubbele vorm van matzor, dat “terp” of “vesting” betekent, de naam van een volk dat van Ham afstamt. Het was de naam die de Hebreeërs gewoonlijk gaven aan het land Egypte en zijn volk.

Neo-Babylonische teksten gebruiken de term Mizraim voor Egypte. De naam werd bijvoorbeeld gegraveerd op de Ishtar Poort van Babylon. Ugaritische inscripties verwijzen naar Egypte als Mṣrm, in de 14e eeuw v. Chr. wordt het Amarna tabletten Misri genoemd, en Assyrische verslagen noemden Egypte Mu-ṣur. Het Klassiek Arabische woord voor Egypte is Miṣr / Miṣru, de naam die in de Koran naar Egypte verwijst, hoewel het woord in het Egyptisch spreektaal-Arabisch wordt uitgesproken als Maṣr. Sommige oude Egyptische inscripties ten tijde van farao Amenhotep IV verwijzen naar Egypte als Masara en naar Egyptenaren als Masrawi.

Volgens Genesis 10 was Mizraim zoon van Ham de jongere broer van Koesj en oudere broer van Phut en Kanaän, wier families samen de Hamitische tak van Noach’s nakomelingen vormden. Mizraim’s zonen waren Ludim, Anamim, Lehabim, Naphtuhim, Pathrusim, Casluhim (uit wie Philistim voortkwam), en Caphtorim.

Volgens Eusebius’ Chronicon had Manetho gesuggereerd dat de grote ouderdom van de oudheid waarop de latere Egyptenaren zich beroemden in feite aan de zondvloed vooraf was gegaan en dat zij in werkelijkheid afstamden van Mizraim, die zich daar opnieuw vestigde. Een soortgelijk verhaal wordt verteld door middeleeuwse islamitische geschiedschrijvers, zoals Sibt ibn al-Jawzi, de Egyptenaar Ibn ‘Abd al-Hakam, en de Perzen al-Tabari en Muhammad Khwandamir, die stellen dat de piramiden enz. vóór de Zondvloed door de goddeloze rassen waren gebouwd, maar dat Noach’s nakomeling Mizraim (Masar of Mesr) daarna werd belast met de herbezetting van de streek. De Islamitische verslagen maken ook van Masar de zoon van een Bansar of Beisar en kleinzoon van Ham, in plaats van een directe zoon van Ham, en voegen eraan toe dat hij 700 jaar oud werd. Sommige geleerden achten het waarschijnlijk dat Mizraim een duale vorm is van het woord Misr dat “land” betekent, en letterlijk in het Oud-Egyptisch werd vertaald als Ta-Wy (de Twee Landen) door de vroege farao’s in Thebe, die later het Midden Koninkrijk stichtten.

Maar volgens George Syncellus identificeerde het Boek van Sothis, toegeschreven aan Manetho, Mizraim met de legendarische eerste farao Menes, die het Oude Koninkrijk zou hebben verenigd en Memphis zou hebben gebouwd. Mizraim schijnt ook overeen te komen met Misor, waarvan in de Phoenicische mythologie wordt gezegd dat hij de vader was van Taautus, die Egypte kreeg, en latere geleerden merkten op dat dit ook herinnert aan Menes, wiens zoon of opvolger Athothis zou zijn geweest.

De auteur David Rohl heeft echter een andere interpretatie voorgesteld:

Onder de volgelingen van Meskiagkasher (de Sumerische heerser) bevond zich zijn jongere ‘broer’ – in zijn eigen recht een sterke en charismatische leider van mensen. Hij is het hoofd van de valkenstam – de afstammelingen van Horus de ‘Verre Verre’. De Bijbel noemt deze nieuwe Horus-koning “Mizraim”, maar deze naam is in werkelijkheid niet meer dan een epitheton. Het betekent “volgeling van Asr” of “Asar” (Egyptisch Arabisch m-asr met het Egyptische voorzetsel m “van”). Mizraim is slechts m-Izra met de majestueuze meervoudsuitgang ‘im’. Evenzo noemde dat andere grote Semitische volk – de Assyriërs – het land van de farao’s ‘Musri’ (m-Usri).