Chemical warfare agents (CWA’s) worden gedefinieerd als elke chemische stof waarvan de toxische eigenschappen worden gebruikt om een vijand te doden, te verwonden of uit te schakelen in oorlogsvoering en daarmee samenhangende militaire operaties. Chemische agentia worden al sinds mensenheugenis in oorlogen gebruikt, maar het gebruik ervan bereikte een hoogtepunt tijdens de Eerste Wereldoorlog. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten alleen de Duitsers ze in de beruchte gaskamers. Sindsdien zijn ze met tussenpozen zowel in oorlogen als bij terreurdaden gebruikt. Veel landen hebben voorraden van deze middelen. In het kader van het Verdrag inzake chemische wapens, dat in 1997 in werking is getreden, zijn wereldwijd wetgevingsinspanningen geleverd om het gebruik van CWA’s te verbieden. De productie van deze agentia kan echter niet volledig worden verboden, aangezien sommige ervan voor industriële doeleinden kunnen worden gebruikt. Ondanks de tot dusver genomen corrigerende maatregelen en de wereldwijde veroordeling blijven deze agentia bovendien een krachtig wapen om rekening mee te houden, omdat ze gemakkelijk te vervaardigen zijn en doeltreffend zijn tijdens gevechten of kleinschalige terroristische operaties. Naar gelang van het toxiciteitsmechanisme bij de mens worden deze agentia ingedeeld in blaarmiddelen, zenuwagentia, verstikkende stoffen, verstikkende stoffen en stoffen die invaliditeit of gedrag veranderen. Sommige van deze agentia kunnen even verwoestend zijn als een atoombom. Naast de onmiddellijke verwondingen veroorzaakt door chemische agentia, gaan sommige ervan gepaard met morbiditeiten en psychologische problemen op lange termijn. In dit overzicht bespreken we kort de historische achtergrond, de eigenschappen, de fabricagetechnieken en het industriële gebruik, het toxiciteitsmechanisme, de klinische kenmerken van blootstelling en de farmacologische behandeling van slachtoffers van chemische agentia.