Een van de weinigen die de EGOT (Emmy, Grammy, Oscar, en Tony overwinningen) voltooide, bejubelde regisseur Mike Nichols blonk uit in film, televisie en theater tot zijn dood in 2014. Zijn buitengewone leven is het onderwerp van een nieuwe biografie door Mark Harris, toepasselijk getiteld “Mike Nichols: A Life.” Laten we eens terugblikken op alle 18 van zijn films, gerangschikt van slechtste naar beste.

Geboren in 1931 in Berlijn, Duitsland, kreeg Nichols zijn start als de ene helft van de komische improvisatie act Nichols en May, werkend naast Elaine May. In 1960 openden de twee de Broadway-show “An Evening with Mike Nichols and Elaine May”, waarvoor ze in 1962 een Grammy wonnen voor de LP-versie. Hun samenwerking eindigde slechts een jaar later, hoewel ze daarna nog verschillende keren zouden samenwerken, onder andere aan “The Birdcage” (1996) en “Primary Colors” (1998).

Nichols begon zijn regisseurscarrière op Broadway, waar hij bekendheid verwierf met zijn producties van Neil Simon-klassiekers als “Barefoot in the Park” (1964) en “The Odd Couple” (1965). Beide zouden hem Tonys voor regie opleveren (de laatste werd gedeeld met zijn werk aan “Luv”), en hij zou er in totaal negen winnen: Beste Regisseur van een Toneelstuk voor “Plaza Suite” (1968), “The Prisoner of Second Avenue” (1972), “The Real Thing” (1984), en “Death of a Salesman” (2012); Beste Regisseur van een Musical voor “Spamalot” (2005); Beste Toneelstuk voor “The Real Thing;” en Beste Musical voor “Annie” (1977).

Hij wendde zich tot het filmmaken met een schurftige, controversiële bewerking van Edward Albee’s taboedoorbrekende toneelstuk “Who’s Afraid of Virginia Woolf?” (1966). De met godslastering doorspekte, seksueel-expliciete dialogen waren zo schokkend dat ze leidden tot de oprichting van het MPAA-beoordelingssysteem als vervanging van de strenge Motion Picture Production Code. De Academy begroette Nichols met zijn eerste Oscarnominatie voor Beste Regisseur, één van de 13 nominaties die de film in totaal kreeg. Hoewel de film 5 prijzen won, waaronder acteerprijzen voor Elizabeth Taylor (hoofdrol) en Sandy Dennis (bijrol), ging Nichols met lege handen naar huis.

De Oscar-stemmers maakten het snel weer goed met hem. Slechts een jaar later nam Nichols het goud mee naar huis voor het regisseren van de baanbrekende sekskomedie “The Graduate” (1967). Het was de enige prijs die hij van de Academy zou winnen, hoewel hij nog drie keer zou meedingen (Beste Regisseur voor “Silkwood” in 1983 en “Working Girl” in 1988; Beste Film voor “The Remains of the Day” in 1993).

Nichols toonde ook talent op het kleine scherm, en bracht een filmische sensibiliteit mee die het spel voor televisie permanent zou opvoeren. Hij won Emmy’s voor het regisseren en produceren van de TV-film “Wit” (2001) en de historische serie “Angels in America” (2003), een met sterren overladen bewerking van Tony Kushner’s Pulitzer Prize-winnende toneelstuk. Deze overwinningen stelden hem in staat om de grand slam van show business awards te voltooien, ook wel bekend als de EGOT. (Hoewel ze het waard zijn om opgenomen te worden in lijsten van het beste werk van de regisseur, is deze galerij strikt voor theatrale releases. We hebben ook de documentaire “Gilda Live” weggelaten om ons te concentreren op zijn verhalende werk.)

Bekijk onze galerij van Nichols’ 18 films, gerangschikt van slechtst naar best, waaronder een paar waarvoor hij Oscarnominaties had moeten krijgen.