MEXICO CITY IS DE hoofdstad van het land MEXICO. De stad is gelegen in de Vallei van Mexico op de centrale Mexicaanse hoogvlakte. De kern van de stad wordt gevormd door het Federale District. Het grootstedelijk gebied Mexico-Stad strekt zich echter uit tot ver buiten de grenzen van het Federale District en tot in de omliggende staten. Met een bevolking van ongeveer 20 miljoen is het grootstedelijk gebied Mexico-Stad een van de grootste steden ter wereld.

De huidige plaats van Mexico-Stad ligt op de top van Tenochtitlan, de hoofdstad van het Azteekse Rijk. De Azteken stichtten Tenochtitlan in de 14e eeuw op twee kleine eilanden in het Texcocomeer. Drie causeways verbonden de stad met het vasteland. Tenochtitlan groeide voor de komst van de Europeanen uit tot de grootste stad van Amerika.

Toen de Spanjaarden begin 1500 arriveerden, telde de stad meer dan 100.000 inwoners. De stad had een groot en indrukwekkend marktplein in Tlatelolco. Tenochtitlan bezat ook een uitgebreid paleizencomplex voor de Azteekse keizers en honderden religieuze tempels. De Spanjaarden verwoestten een groot deel van de stad tussen 1519 en 1521.

Na de Azteken veroverd te hebben, bouwden de Spanjaarden hun eigen stad op de ruïnes van de Azteekse hoofdstad. Constante overstromingen brachten de Spanjaarden er al snel toe de meren in de Vallei van Mexico op te vullen. Mexico Stad groeide uit tot de grootste en belangrijkste stad in de Nieuwe Wereld. Het werd de hoofdstad van het onderkoninkrijk Nieuw-Spanje en kon zich qua grootte en rijkdom meten met de Europese steden. Een groot deel van de rijkdom van Mexico’s zilvermijnen maakte de stad welvarend. Al in 1560 beschikte Mexico-Stad over een universiteit, een drukpers en grote, indrukwekkende openbare gebouwen en kerken. Het diende als het politieke, religieuze, economische en culturele centrum van Nieuw-Spanje. Mexico Stad was ook een studie in contrasten, want naast de grote rijkdom was er ook veel armoede. Er was ook veel etnische diversiteit in de stad, aangezien de bevolking bestond uit Spanjaarden, Indianen en Afrikanen, samen met nieuwe raciaal gemengde groepen zoals mestiezen en mulatten.

Nadat Mexico onafhankelijk werd van SPANJE, werd Mexico Stad een deel van een Federaal District, dat de nieuwe regering in 1824 creëerde om als politieke hoofdstad van het land te dienen. De stad groeide langzaam in de eerste helft van de negentiende eeuw. Vanaf het midden van de negentiende eeuw vonden een aantal belangrijke gebeurtenissen en ontwikkelingen plaats. In de jaren 1840 bezetten troepen van de VERENIGDE STATEN Mexico-Stad. In de jaren 1850 onteigende de regering tijdens een beweging die eenvoudigweg bekend stond als La Reforma, kerkelijke gronden in de stad, wat op zijn beurt leidde tot een openstelling van de onroerend-goedmarkt buiten het historische centrale district. Deze situatie leidde tot de eerste belangrijke bevolkingsverschuiving van de stad, aangezien veel elitefamilies naar het westen trokken. Mexico Stad breidde zich in de jaren 1860 uit onder Maximiliaan I, die de bekende laan Paseo del Emperador aanlegde, tegenwoordig bekend als de Paseo de la Reforma. Tijdens de dictatuur van Porfirio Diaz, die in 1876 begon, werd Mexico Stad sterk gemoderniseerd naar het voorbeeld van PARIJS, met veel Franse invloed. Er werden veel verbeteringen aangebracht in de nutsvoorzieningen en de dienstverlening, zoals een nieuw afwateringssysteem, gas- en elektrische verlichting en trams. Vooral de verbetering van het stadsvervoer maakte een voortdurende ruimtelijke uitbreiding van de stad mogelijk.

Van 1900 tot ongeveer 1930 maakte Mexico-Stad een nog grotere verstedelijking door. Tijdens de Mexicaanse Revolutie van de jaren 1910 groeide de bevolking van Mexico-Stad doordat veel mensen het platteland ontvluchtten. De bouw in de stad werd in 1924 hervat met de aanleg van de Avendia Insurgentes. In deze periode verhuisden veel leden van de midden- en hogere klasse naar het zuiden en westen. Het historische centrum van de stad kreeg steeds meer een bureaucratische functie. Toch woonden de meeste inwoners nog steeds in de eigenlijke stad. In 1930 woonde nog 98 procent van de bevolking binnen de stadsgrenzen.

In de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw maakte Mexico-Stad een nog grotere ruimtelijke en demografische groei door. De eerste wolkenkrabbers verschenen in de jaren dertig, hoewel de dreiging van aardbevingen ze klein hield. De stad werd minder geconcentreerd, doordat de bewoners naar het noorden en zuiden trokken, grotendeels als gevolg van de industriële expansie. Een groter deel van de bevolking woonde in gebieden van het Federale District buiten de wettelijke grenzen van Mexico-Stad.

Begin 1950, groeide de stad aanzienlijk als gevolg van een bloeiende economie aangewakkerd door de olie-export. De bevolking begon de grens van het Federale District over te steken naar de staat Mexico. Een voorbeeld van de volksverhuizing was de oprichting van Ciudad Satelite in 1957, een voorstedelijke ontwikkeling van de middenklasse. In de jaren zestig zette de bevolkingsexpansie zich voort met meer industriële expansie en de groei van krakersnederzettingen. De kraaknederzetting Nezahualcoytl groeide bijvoorbeeld van 65.000 naar 650.000 in de jaren 1960, en bereikte vervolgens 1,3 miljoen in 1975. Tegen de jaren 1980 woonde bijna de helft van de bevolking van de stad in krottenwijken en krakersnederzettingen.

Mexico City organiseerde de Olympische Zomerspelen in 1968 en opende het jaar daarop zijn metro. In 1968 werd ook een bloedbad aangericht onder studentendemonstranten in het wooncomplex Tlatelolco. De economische crisis van de jaren ’80 leidde tot lagere uitgaven voor stedelijke diensten, ook al groeide de bevolking van de stad. In 1985 werd Mexico-stad getroffen door een zware aardbeving, waarbij veel gebouwen werden verwoest en zo’n 7.000 mensen omkwamen. Deze aardbeving leidde tot een nieuwe bouwcode voor de stad. Tegen het einde van de 20e eeuw werd Mexico Stad geconfronteerd met een aantal kritieke stedelijke problemen, waaronder ernstige luchtvervuiling en grote verkeersopstoppingen.