Liz Von Hoene

Ik hou van liposuctie. Echt waar. Ik weet dat er slechte dingen kunnen gebeuren – gevoelloosheid, ongelijkmatige vetverwijdering, bobbelige huid. En er is altijd een kans, hoe klein ook, dat je de idioot bent die dood eindigt omdat je een strakke spijkerbroek wilde dragen. Maar het idee dat je een buisje in je lichaam kunt brengen, vet wegzuigen en binnen een paar dagen weer op de been bent, is geniaal. En tegen iedereen die de ijdelheid van het streven pooh-pooh noemt, zeg ik: Stop met het kammen van je haar, stop met het wassen van je gezicht, stop met het kopen van mooie kleren … en bijt me. IJdelheid bestaat op een continuüm. Ik wil misschien geen borstimplantaten of, laten we zeggen, een gewricht aan mijn teen afzagen om in bepaalde stijlvolle schoenen te passen, maar ik zal verdoemd zijn als ik iemand anders veroordeel omdat hij het wel doet.

Dus, zoals ik al zei, ik ben er helemaal voor dat iedereen met zijn lichaam doet wat hij wil. Maar dit is wat me verbaast: Veel mensen denken dat als vet eenmaal is verwijderd in een bepaald gebied, probleem opgelost; je bent nu een dun persoon. Eet wat je wilt, want de vetcellen zijn weg. Die chocoladetaart kan nergens meer heen. Bon appétit!

Wel, grappig verhaal. Ik heb twee keer liposuctie op mijn heupen en dijen gehad, en ik ben al het gewicht en meer teruggekomen. De eerste keer, slecht en ongelijk, met een kleine zenuwbeschadiging die jaren duurde, kwam het gewicht weer terug op mijn buik, een plek waar ik nooit eerder was aangekomen. De tweede keer had ik een prachtige operatie gecombineerd met een buikwandcorrectie (om van de uitgerekte huid af te komen, het resultaat van het krijgen van een tweeling) … en negen maanden later was ik weer dikker. Deze keer leek het vet gelijkmatiger verdeeld, hoewel ik er vrij zeker van ben dat het een gelukkige plek op mijn kont heeft gevonden. Uit het oog, uit het hart!

Vorige April, een studie gepubliceerd in Obesity magazine bevestigde wat pijnlijk duidelijk was voor velen van ons die lipo’ed: Terminator-achtig, het vet komt terug.

In een studie geleid door twee onderzoekers aan de Universiteit van Colorado, 32 niet-obese vrouwen, meestal in de 30, met extra gewicht op hun heupen, dijen, en buik, werden verdeeld in twee groepen: De ene groep kreeg lipo op de probleemgebieden (ongeveer 6 pond vet werd verwijderd), de andere niet. Ze kregen de opdracht hun levensstijl de komende 12 maanden niet te veranderen. En wat denk je? Een jaar later hadden de vrouwen met liposuctie vrijwel hetzelfde gewicht als voor de ingreep – omdat, zo merkten de onderzoekers op, het lichaam zijn vetvoorraad “verdedigt”. De wrede waarheid is dat je lichaam niet wil dat je op Keira Knightley lijkt – als je dat toevallig niet bent.

Tenzij we als volwassenen veel aankomen, hebben we allemaal min of meer hetzelfde aantal vetcellen als in onze puberteit (maar als we meer dan 50 pond aankomen, zijn we de pineut – het aantal vetcellen in ons lichaam kan, en zal, toenemen). Terwijl lipo veel vetcellen verwijdert, gebeuren er twee dingen: 1) De overgebleven vetcellen kunnen zich uitbreiden; en 2) Vet kan op nieuwe plaatsen worden opgeslagen. Zoals mijn kont. En de jouwe.

Toen het nieuws bekend werd, voorspelden kranten en blogs dat wat nu een van de populairste cosmetische ingrepen is, de weg van aderlatingen en lobotomieën zou gaan. Waarom de moeite nemen om door de kosten, het ongemak, en het risico als je bent waarschijnlijk gewoon het gewicht terug te krijgen? Het feit dat het gewicht niet op dezelfde plaats terugkomt, betekent dat u er beter en evenwichtiger uitziet, zelfs als u wel wat aankomt. “Liposuctie gaat niet over gewichtsverlies – je haalt er meestal maar een paar kilo af – maar over contouren,” zegt cosmetisch dermatologisch chirurg Dr. Howard Sobel. “Dus als je last hebt van heupen die niet in balans zijn met de rest van je lichaam, zal liposuctie naar alle waarschijnlijkheid werken voor jou, zelfs als de kilo’s terugkomen. Je lichaam zal meer symmetrisch zijn.”

Dit was zeker mijn ervaring. Vet aankomen in de buik was geen pretje, net zomin als vet aankomen in de billen. Maar ik had nooit meer zadeltassen; ik was nooit meer buiten proporties, zoals ik oorspronkelijk was. En toen ik uiteindelijk besloot dat ik zou afvallen door het moeizame proces van dieet en lichaamsbeweging (uiteindelijk duurder dan lipo, aangezien ik niet in staat lijk tot fysieke inspanning zonder dat er een gespierde kerel over me heen staat en bevelen blaft), leek ik het gewicht gelijkmatig te verliezen, over de hele linie. Ik zal altijd waakzaam moeten zijn als ik maat 8 tot 10 wil houden, want mijn lichaam, eetlust en drinkgewoonten spannen altijd samen om van mij een maat 16 te maken. Maar voor mij, was de moraal van het onderzoek niet: Liposuctie Slecht. Het was: Ken Lipo’s grenzen. Ik kan weer mollig worden, maar ik zal er tenminste niet uitzien als een Weeble.