Het is moeilijk. In het midden staan is zo moeilijk.

Dit gevoel om tussen twee vuren te staan, je kunt je zo gemakkelijk verbranden. Ik denk dat liefde zo overschat wordt. Liefde zal ons uit elkaar scheuren, zoals Joy Division zei. Ik heb een sterke angst om niet terug geliefd te worden. Ik heb me altijd al niet aan iemand willen hechten, maar als mensen die liefhebben haten, zullen mensen die haten liefhebben. Ik hield zoveel van deze man, dat ik niet eens kan ademen als ik naast hem sta. Het is nu vijf jaar geleden dat we elkaar niet meer spraken. Hij had de mooiste ogen die ik ooit had gezien. In het begin kon ik niet met hem praten, alsof ik het niet waard vond hem iets te vertellen, ik wilde het niet verpesten, verteren, maar ik wilde het moment niet beëindigen. We gingen een keer uit, en een jaar lang probeerde ik zijn ogen te voelen die naar me staarden, ik wist dat hij het tegen mij had over sommige mensen, maar het kon me niet schelen. Toen begon ik het te begrijpen. Liefde is alleen het goede willen voor een persoon, zelfs als dingen slecht zijn, maar fucking slecht, en voor hem is het minder waard dan de aarde die vertrapt. Wees er, altijd. Die dag vatte ik moed, ging naar een vriend van hem, en schreef ons uiteindelijk. Ik herinner me nog, toen ik het bericht zag, voelde ik me zo gelukkig en zo verdrietig, ik wilde niet alles verpesten.

Toen we op een dag stopten, en ontdekten dat je je tijd liever met een ander doorbracht. Het deed me veel pijn. Ik keek hoe gelukkig je was, jullie samen zien deed me pijn, maar jij was gelukkig, en ik overtuigde mezelf dat ook te zijn.

Toen de zomer, probeerde ik je te negeren, tot ik ontdekte dat ze weg was. Ik stelde me het moment voor dat ik weer naar school zou gaan, ik had me tevreden gesteld met een kleine zomer, en ik stelde me jouw reactie voor.

En toen ik weer de moed had om met je te praten, zag ik je weer met haar. Ik voelde mijn hart in stukken breken. Ik hoorde het, ik zweer het, van binnen instorten, als in een enorm zwart gat. Om jullie samen te zien, om je te kussen, om te lachen, om naar de blikken te kijken, terwijl ik je van ver bekeek, en ik glimlachte.

Twee maanden zo… Ik was blij toen het eindigde, ik kan het niet ontkennen, maar toen zag ik je ziek, en ik wilde gewoon dat je je beter voelde.

Toen niets, er waren de gebruikelijke likes, de gebruikelijke verhalen op Snap, de ongrijpbare blikken.

Toen op een avond, een vergissing, en we vonden onszelf aan het praten. Je was veranderd, denk ik. Je luisterde naar de dingen die ik te zeggen had, je was vriendelijk, je wilde weten hoe het met me ging, maar je wilde jezelf niet blootgeven, zoals een soldaat die geraakt is en andere kogels probeert te ontwijken. Je was gekwetst. Je wilde jezelf niet blootgeven, en ik ook niet, uit dezelfde angst. En nu zitten we er middenin, in het ongewisse van onbeantwoorde liefdes.

Ik weet niet hoe jij je voelt, misschien niets, waarschijnlijk niets. Maar ik wel, en ik hoop zo veel als we praten.

Wat zijn we? Niets waarschijnlijk, zoals we nooit zullen zijn. Er is geen juiste persoon op het verkeerde moment, er zijn verkeerde mensen die verkeerd blijven, ook al proberen we onszelf zo te vormen dat we perfect passen.

Mijn liefde was liefde, dat is het nog steeds, maar zoals gewoonlijk hebben mensen de neiging verliefd te worden op wat onbereikbaar is, we zoeken naar wat we niet hebben. Mijne is liefde, het is grappig dat ik het zeg, maar het is, verdomme het is. Het vernietigt je. Toch zou ik mijn hart duizend keer laten vernietigen, alleen maar om jouw ogen op mij te voelen.