Abstract

PIP: De sociale transformaties in Azië worden beschreven: uitgestelde leeftijd bij huwelijk en de percentages gehuwden. Beleidsimplicaties worden nagegaan. De norm voor de huwelijksleeftijd van vrouwen is gestegen van 15 jaar tot 17-18 jaar in Zuid-Azië, en van 18 jaar tot 24 jaar en ouder in Oost-Azië. De huwelijksleeftijd van mannen is ook gestegen, maar niet in dezelfde mate. Er hebben zich gelijktijdige veranderingen voorgedaan met vruchtbaarheidsdalingen en kleine gezinnen en een geringere bevolkingsgroei, met veranderende rollen voor vrouwen, en met opkomende jeugdsubculturen en een toegenomen prevalentie van seksueel gedrag voor het huwelijk. Het aantal alleenstaanden neemt toe en zal naar verwachting blijven stijgen. Er worden voorbeelden gegeven van veranderingen in de huwelijksleeftijd voor Nepal en Bangladesh, Sri Lanka, Maleisië, Zuid-Korea, en regionale totalen. Zuidoost-Aziatische landen kenden minder dramatische veranderingen, en veranderingen voornamelijk in de groep 20-24 jarigen (van 30% tot 74% van de alleenstaande vrouwen). De veranderingen voor mannen waren minder regelmatig en minder omvangrijk. In Zuidoost-Azië is de stijging van de huwelijksleeftijd voor mannen slechts 1 à 2 jaar hoger dan voor vrouwen. De patronen in Oost-Azië verschillen per land, d.w.z. Zuid-Koreaanse stijgingen van 6 jaar, Taiwanese stijgingen van 4 jaar, en 2 jaar in Japan. Alleenstaande mannen zijn gebruikelijk in Zuid- en Zuidoost-Azië, terwijl in Oost-Azië gehuwde mannen van 25 jaar zeldzaam zijn. De timing van het huwelijk hangt voor mannen niet zo nauw samen met sociale en culturele veranderingen als voor vrouwen. De neerwaartse trend bij mannen volgt op ingrijpende, tijdelijke verstoringen zoals die zich voordoen tijdens oorlogen en perioden van migratie, terwijl de patronen bij vrouwen meer het gevolg zijn van structurele veranderingen. De trend om nooit te trouwen neemt toe, met name voor mannen in Japan (1,1% in de jaren twintig tot 18% in het begin van de jaren tachtig voor mannen van 50 jaar). Het aantal vrouwen dat nooit trouwt neemt toe in Thailand, Bangladesh en Hong Kong. Nooit trouwen komt vaak voor in stedelijke of hoog opgeleide bevolkingsgroepen, d.w.z. Singapore, Thailand en de Filippijnen. De implicaties zijn een langere kloof tussen opeenvolgende generaties en een kortere periode van blootstelling aan het risico van conceptie. Uit onderzoek is gebleken dat een vertraging van 1 jaar in de leeftijd bij het eerste huwelijk de vruchtbaarheid met 20% van een kind vermindert. Scholing vertraagt de huwelijksleeftijd, evenals de huwelijkswetgeving, maar structurele en economische veranderingen zijn wellicht belangrijker dan beleidsveranderingen. Beleid heeft invloed op de status van vrouwen en hun kansen.