Eigentijdse normen voor arbeid en geboortepopulatie moeten de basis vormen voor het evalueren van de voortgang van de bevalling en het bepalen van langzame voortgang die baat kan hebben bij interventie. Het doel van dit artikel is om richtlijnen te presenteren voor een gemeenschappelijke, evidence-based benadering voor het vaststellen van het begin van actieve arbeid en de diagnose van dystocie van de arbeid, gebaseerd op een synthese van bestaande professionele richtlijnen en relevante hedendaagse publicaties. Er wordt een driepuntsbenadering voorgesteld voor de diagnose van het begin van actieve weeën en voor de classificatie van weeëndysstocie-gerelateerde afwijkingen in goed gedefinieerde, elkaar uitsluitende categorieën die klinisch kunnen worden gebruikt en door onderzoekers kunnen worden gevalideerd. De benadering omvat de identificatie van 1) een objectief punt dat het begin van actieve arbeid strikt definieert (punt van bepaling van actieve arbeid); 2) een objectief punt dat aangeeft wanneer de voortgang van de arbeid atypisch wordt, waarboven interventies om de dystocie van de arbeid te corrigeren gerechtvaardigd kunnen zijn (diagnose van het punt van protrctie); en 3) een objectief punt dat aangeeft wanneer interventies om de dystocie van de arbeid te corrigeren, indien gebruikt, voor het eerst kunnen worden vastgesteld als zijnde niet succesvol, waarboven geassisteerde vaginale bevalling of keizersnede gerechtvaardigd kan zijn (diagnose van het vroegste punt van stilstand). Wijdverspreide invoering van een gemeenschappelijke benadering voor het diagnosticeren van weeëndystocie zal een consistente evaluatie van de voortgang van de bevalling vergemakkelijken, de communicatie tussen clinici en bevallende vrouwen verbeteren, aangeven wanneer interventie gericht op het versnellen van de voortgang van de bevalling of het vergemakkelijken van de geboorte geschikt kan zijn, en een efficiëntere vertaling van veilige en effectieve managementstrategieën naar de klinische praktijk mogelijk maken. Een juiste toepassing van de diagnose van weeëndystocie kan leiden tot een daling van het aantal keizersneden, een daling van de kosten voor de gezondheidszorg en een verbetering van de gezondheid van barende vrouwen en pasgeborenen.