In het vorige vers verwees Judas naar hen die hemelse wezens “lasteren”, inclusief engelen. Hier haalt hij het voorbeeld aan van Michaël de aartsengel. Michaël wordt in de Schrift voorgesteld als de voornaamste engel in de strijd tegen de duivel (Daniël 10:13, 21; 12:1; Openbaring 12:7-9). In dit voorval weigerde Michaël zich Gods gezag toe te eigenen, hetgeen in contrast staat met de vermetelheid van valse leraren om autoriteiten en engelen te belasteren.
Dit verhaal komt uit de Joodse traditie, zoals opgetekend in een niet-schriftuurlijk boek getiteld De tenhemelopneming van Mozes. In de context die Judas gebruikt, doet het er niet echt toe of dit een werkelijke, historische gebeurtenis is, of slechts een voorbeeld dat wordt gegeven uit een traditioneel verhaal. Judas’ verwijzing impliceert niet dat De tenhemelopneming van Mozes onfeilbaar is, alleen dat dit een verhaal was dat bekend was bij zijn lezers. Het belangrijkste punt hier is dat Michaël, ondanks dat hij zelf een machtig wezen was, weigerde de duivel te belasteren. Dit bewijst de arrogantie van de afvalligen waar Judas het over heeft. Ze zijn zo verwaand dat ze doen wat zelfs een aartsengel niet zal doen!
Moses, Israëls leider tijdens de uittocht uit Egypte, werd door de Here op een onbekende plaats begraven (Deuteronomium 34:1-6). Volgens het traditionele verslag waren Michaël en de Duivel in een geschil gewikkeld over de begrafenis van Mozes’ lichaam, maar Michaël wilde de Duivel niet belasteren. In plaats daarvan gaf hij zich over aan Gods gezag door erop te vertrouwen dat Hij de duivel zou berispen. Wij kennen de details van het geschil niet, maar het is mogelijk dat God aan Michaël de taak toewees om Mozes’ graf te bewaken, en dat de duivel Mozes’ lichaam wilde stelen om er een voorwerp van aanbidding van te maken.