Een vogel waarvan wordt gezegd dat hij de aërodynamische bouw van een “straaljager” heeft, is getraceerd terwijl hij meer dan 12.000 km (7.500 mijl) van Alaska naar Nieuw-Zeeland vloog, waarmee hij een nieuw wereldrecord voor non-stop vlucht van vogels vestigde.

De grutto vertrok op 16 september vanuit het zuidwesten van Alaska en arriveerde 11 dagen later in een baai bij Auckland, na te hebben gevlogen met snelheden tot 55 mijl per uur.

De mannelijke vogel, bekend als 4BBRW in verwijzing naar de blauwe, blauwe, rode en witte ringen die om zijn poten zijn aangebracht, had ook een 5 gram satelliet-tag aan zijn onderrug gehangen om wetenschappers in staat te stellen zijn vorderingen te volgen. Het was een van de vier die samen vertrokken van het wad van Alaska, waar ze zich twee maanden lang hadden gevoed met mosselen en wormen.

De mannelijke grutto, met een standaardgewicht tussen 190 en 400 gram, kan voor een lange vlucht in omvang verdubbelen, maar is in staat zijn inwendige organen te verkleinen om de last te verlichten.

Na het verlaten van Alaska trokken de vogels over de Aleoeten-eilanden naar het zuiden en verder naar de Stille Oceaan. De reis zou zijn verlengd door sterke oostenwinden, die de groep in de richting van Australië duwden.

De satelliet registreerde een punt-tot-punt vlucht van 12.854 km, maar de wetenschappers denken dat als afrondingsfouten in aanmerking worden genomen, de reis ongeveer 12.200 km zal zijn geweest. Geschat wordt dat de totale vliegtijd 224 uur bedroeg. De vorige langste geregistreerde non-stop vlucht door een vogel, van 11.680 km, werd geregistreerd in 2007.

Dr Jesse Conklin, van het Global Flyway Network, een consortium van wetenschappers die epische migratiereizen bestuderen, zei: “Ze schijnen een of ander vermogen te hebben om te weten waar ze zich op de aardbol bevinden. We kunnen het niet echt verklaren, maar ze lijken een kaart aan boord te hebben.

“Ze vliegen dagenlang over open oceaan in het midden van de Stille Oceaan; er is helemaal geen land. Dan komen ze bij Nieuw-Caledonië en Papoea-Nieuw-Guinea waar zich een flink aantal eilanden bevinden en, misschien is dit een antropomorfisme, maar het lijkt er echt op dat ze land beginnen te zien en denken: ‘O, ik moet gaan uitwijken, anders mis ik Nieuw-Zeeland’.”

Het is niet zeker, maar er wordt aangenomen dat de vogels niet slapen tijdens de reis, waarbij ze het grootste deel van de tijd met hun vleugels klapperen.

“Ze hebben een ongelooflijk efficiënte brandstof-energiesnelheid,” zei Conklin. “Ze hebben een heleboel dingen in hun voordeel. Ze zijn ontworpen als een straaljager. Lange, puntige vleugels en een echt gestroomlijnd ontwerp waardoor ze veel aerodynamisch potentieel hebben.”

De vogels behoorden tot de 20 die eind 2019 door het Pūkorokoro Miranda Shorebird Centre, in de Firth of Thames, ten zuidoosten van Auckland, werden gevangen en gemerkt. Naar verwachting beginnen ze in maart aan de terugvlucht, waarbij ze dwars door Azië vliegen waar ze zich een maand zullen voeden rond de Gele Zee, voordat ze terugkeren naar Alaska.

Wetenschappers van het Global Flyway Network zijn van mening dat de route over de Stille Oceaan eerder functioneert als een “ecologische corridor” dan als een barrière voor de vogels; een door de wind ondersteunde doorgang die relatief vrij is van de risico’s van ziekten en roofdieren.

“Er zijn andere vogels die vluchten van een vergelijkbare omvang maken, zeg 10.000 km, maar er zijn niet een heleboel plaatsen in de wereld waar dat nodig is,” aldus Conklin. “Dus het is niet noodzakelijk dat dit de enige vogel is die het kan – maar het is de enige vogel die het moet doen.”

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragraphs}}{highlightedText}}

• Delen op Facebook
• Delen op Twitter
• Delen via E-mail
• Delen op LinkedIn
• Delen op Pinterest
• Delen op WhatsApp
• Delen op Messenger