Misschien omdat u, in tegenstelling tot veel ontwerpers, in de detailhandel bent opgegroeid.

Ik heb m’n hele leven in de detailhandel gewerkt, op de universiteit en op de universiteit. Toen ik mijn MBA wilde halen, werkte ik parttime in de detailhandel. Ik heb een tijdje in de sport gewerkt, bij de Dodgers, omdat mijn vader in honkbal zat en ik erachter kwam dat ik niet goed genoeg was om te spelen.

Toen kwam je in het nachtleven terecht, waar je naam mee gemaakt hebt.

Toen ik een gat in de uitgaansmarkt zag, ben ik begonnen met feesten. En dat werd mijn nr.1 bron van inkomsten. Toen ik na een tijdje zag dat al die jongens – muzikanten en de jongens van The Hundreds – vijfduizend dollar per avond uitgaven op een feest terwijl ik me uit de naad werk om met duizend dollar weg te komen, dacht ik: “Waarom zoek ik niet gewoon uit hoe ik naar het centrum kan gaan en kleren kan maken?”

Maar zo eenvoudig was het niet.

Nee. Door mijn zwartheid kon ik het me nooit veroorloven om een feest te geven dat niet onbetwist de beste in L.A. was. Toen ik Tim Blanks onlangs uitlegde hoe genuanceerd een trainingsbroek kan zijn, legde ik geen L.A.-stijl uit; het was meer een zwart ding. Het was meer iets voor zwarten. Laat me je uitleggen hoe genuanceerd een trainingsbroek vanuit mijn perspectief is, hoe de stof een Franse badstof is en hoe de snit net zo subtiel is als een broek op maat. Voor ik het wist, had ik zes of zeven stuks. Omdat ik vijf avonden per week uitging en invloedrijke mensen kende, van mode tot sport tot de entertainmentindustrie. Het was vanzelfsprekend om stukken te maken en ze aan de juiste mensen te geven. Van het een kwam het ander.

Bedoel je dat het naar Kanye leidde?

Kanye kreeg een van mijn stukken in handen toen de eerste collectie uitkwam en hij zag de invalshoek. Hij vroeg me naar Parijs te komen om aan een A.P.C.-samenwerking te werken en die relatie groeide uit tot mijn hulp aan hem met Yeezy en de Yeezus Tour in die tijd.