Ten langen leste lijkt Jaycee Dugard de touwtjes in handen te hebben.

Zoveel zelfs dat in een tv-special van een uur met ABC’s Diane Sawyer die vrijdag werd uitgezonden, in een van de meest prominente segmenten te zien is hoe ze een paard leidt en kalmeert met een reeks non-verbale gebaren en commando’s.

De oefening was een van de soorten therapie die hebben geholpen om Dugard te transformeren, die 18 jaar gevangenschap in een achtertuin van Antioch overleefde, waarin ze twee dochters baarde die door haar verkrachtende ontvoerder waren verwekt.

Sinds ze in augustus 2009 weer opdook en in 2011 een bestseller-memoires uitbracht – het jaar waarin ze haar eerste openbare interview gaf, met Sawyer, als een soort coming out – is Dugard een bovenaards vertrouwen en acceptatie gaan uitstralen van hoe de helft van haar leven werd gestolen door de ontvoerders Phillip en Nancy Garrido.

Haar voortdurende herstel van de schrijnende beproeving is de basis van een tweede memoires, “Freedom: My Book of Firsts,” die dinsdag uitkomt. Een People Magazine feature over haar is ook net gepubliceerd.

“Ja, ik ben vrij verbazingwekkend,” zegt Dugard wanneer ze terugdenkt aan bevallen als 14-jarige in een geluidsdichte achtertuin schuur.

“We zouden dat deel moeten knippen,” volgt ze snel met een grinnik, in een speels pleidooi voor Sawyer.

Terzijde van de toevallige nederigheid, spreekt Dugard, 36, met kalmte en gemak als ze terugdenkt aan enkele van de levenservaringen die ze aan het inhalen is, en zegt dat “ik nog steeds bang ben om dingen te missen.”

In één segment haalt ze koffie bij een Peet’s-winkel. In een andere rijdt ze in een voertuig op een weg in de buurt van haar geheime huis, waarvan wordt aangenomen dat het in de buurt van de Bay Area is.

De Pharrell Williams-tune “Happy” speelt op de autoradio terwijl ze meezingt en een van de kenmerkende teksten benadrukt.

-‰’A room without a roof’ is awesome,” zegt ze.

Leren autorijden was een weemoedig doel dat ze zichzelf stelde toen ze als bang kind overgeleverd was aan de genade en seksuele slavernij van de Garridos, die haar in 1991 wegrukten uit haar buurt in South Lake Tahoe. Phillip Garrido zit nu een straf uit van 431 jaar tot levenslang in de Corcoran State Prison, terwijl zijn vrouw 36 jaar tot levenslang uitzit in de Central California Women’s Facility in Chowchilla.

Dugard zei in de tv-special dat ze “geen minuut meer wil geven aan Phillip en Nancy – ik heb ze 18 jaar van mijn leven gegeven.”

Maar in een verrassende wending zegt ze dat ze haar dochters, die nu op de universiteit zitten, niet zou misgunnen als ze op een dag hun vader zouden willen bezoeken.

“Ik wil dat ze hun eigen keuzes maken in het leven,” zei Dugard. “Ik zou er niet OK mee zijn, maar ik zou ze er niet mee door laten gaan.”

In die lijn sprak ze over hoe zij en haar dochters, die aanvankelijk werden opgevoed om te geloven dat zij hun veel oudere zus was, op het punt zijn gekomen dat ze er ondubbelzinnig over kunnen praten.

“Ze hebben lange tijd met een gek geleefd,” zei Dugard terwijl ze een voorbeeld van dat gesprek simuleerde. “Ze kwamen uit de achtertuin, er waren ups en downs, en veel geweldige mensen, en ze leefden hun leven.”

Ze voegde eraan toe: “Om te weten dat het OK was om te lachen over Phillip en Nancy en hun gekte, het helpt.”

Sinds haar vrijlating is Dugard een nationaal pleitbezorger geworden en oprichter van de JAYC Foundation – een acroniem voor Just Ask Yourself to Care – die zich richt op het empoweren van slachtoffers van seksueel misbruik en ontvoering. In de TV-special wordt beschreven dat ze heeft gesproken aan de universiteiten van Harvard en Yale en voor andere belangenorganisaties.

Zij maakte er een punt van om het idee te ontkrachten dat zij tijdens haar gevangenschap behept was geraakt met het Stockholmsyndroom, het vermeende fenomeen dat slachtoffers een band krijgen met hun ontvoerders.

“Het is vernederend, dat mijn familie gelooft dat ik verliefd was op deze ontvoerder en bij hem wilde blijven. …Ik moest ervan kotsen,” zei Dugard. “Ik paste me aan om mijn omstandigheden te overleven.”

Dugard werd ook gevraagd of ze de film “Room” had gezien, gebaseerd op een roman geïnspireerd door het Oostenrijkse geval uit 2008 van een vrouw die 24 jaar gevangen werd gehouden door haar vader in een keldergevangenis, waarin ze methodisch werd verkracht en zeven kinderen baarde. Dugard zei dat ze het boek heeft gelezen, maar de film niet heeft bekeken.

“Mensen denken dat het dicht bij mijn verhaal ligt,” zei ze. “Het is heel anders dan wat ik heb meegemaakt.”

En zeven jaar nadat ze werd vrijgelaten dankzij een gezamenlijke inspanning van politieagenten van UC Berkeley, reclasseringsambtenaren van de staat en de politie van Concord die allemaal hielpen haar ware identiteit te ontrafelen, uitte ze nog steeds ergernis over waarom ze niet eerder werd gevonden. Ze kreeg een schikking van 20 miljoen dollar van de staat voor de herhaalde mislukkingen van reclasseringsagenten om haar in het Garrido-huis te vinden, en het toezichtbeleid is van de grond af aan herzien als gevolg van haar ervaring.

“Hij droeg een GPS-tracker. Je kon hem duidelijk de achtertuin in zien gaan,” zei ze. “Wat is het nut van een GPS-volgsysteem als je het niet opvolgt?”

Maar gedurende de hele tv-special blijft ze terugkeren naar vooruitgaan en sterk zijn voor haar dochters. Als het programma ten einde loopt, vinkt ze nog een levensdoel van haar lijst af – het besturen van een zeilboot – en terwijl ze werkt aan de tuigage van een schip dat lijkt te lanceren vanuit de baai van San Francisco, speelt Florence and the Machine’s “Shake It Out” op de achtergrond.

Dugard geeft haar eigen draai aan de songtekst als ze praat over hoe ze veel van de woede heeft afgeworpen die ze terecht zou kunnen hebben.

“Ik heb het er allemaal uitgelaten,” zei ze. “Je kunt die dingen niet binnen houden.”

Contact Robert Salonga op 408-920-5002. Volg hem op Twitter.com/robertsalonga.