De hardloopster: Ann Trason

Leeftijd: 54

San Francisco, CA

Als kind had ik veel energie waarvan mijn ouders niet wisten wat ze ermee aan moesten. Het is dan ook geen verrassing dat toen mijn vader een advertentie in de krant zag voor een atletiekclub, hij me inschreef in de hoop dat ik met hardlopen mijn extra energie kwijt zou raken. Hij had er geen idee van dat die ene beslissing mijn leven voorgoed zou veranderen.

Toen ik voor het eerst ging hardlopen, hield ik van het sociale aspect van in een team zitten. Hardlopen was het moment waarop ik met mijn vriendinnen kon zijn, plezier kon maken en mezelf kon pushen. Ik voelde me springlevend als ik aan het hardlopen was, altijd op zoek naar de volgende uitdaging.

Op 24-jarige leeftijd, na het voltooien van een halve Ironman triatlon, las ik het tijdschrift Competitor en zag ik een advertentie voor de American River 50-Miler. Ik schreef me in en op de dag van de wedstrijd zag ik een professionele triatlete die ik bewonderde naast me in de rij staan. Ze keek één keer naar me, grijnsde en zei: “Je ziet eruit als een konijn.” Ik was stomverbaasd. Ik voelde me gekwetst en zei tegen mezelf: “Of je sterft op dit parcours, of je verslaat haar.” Hoewel de zinderende temperaturen voor moeilijke omstandigheden zorgden, liep ik niet alleen haar, maar het hele veld voorbij – en ik vestigde een parcoursrecord in het proces.

Ik bleef ultra racen na die dag en vond uiteindelijk mijn weg naar de beroemde Western States 100 race. Bij mijn eerste twee pogingen moest ik afhaken. Ik maakte alle mogelijke fouten en kreeg gewrichtsproblemen en uitdroging. Maar de derde keer was scheepsrecht. Ik finishte eindelijk en won de race.

Ik keerde terug naar de Western States 100, won hem 14 keer en had 18 jaar lang een parcoursrecord van 17:37:51 (tot 2012 toen Ellie Greenwood mijn record brak). Hoewel ik dit evenement niet meer competitief heb gelopen, heeft het parcours een magische plek in mijn hart. Daarom keer ik elk jaar terug, maar nu loop ik ook om iets terug te geven aan andere lopers. Of ik nu een vriend op de rails zet of op de dag van de race kom helpen met het opvoeren van lopers die ik nog niet ken, het is de kameraadschap die ik als jong meisje voelde, en nog steeds voel, die me naar meer doet verlangen.

Mind Games
Hoe pak je een race van 100 mijl aan? Trason legt uit: “Als ik een wedstrijd loop, speel ik veel spelletjes in mijn hoofd. Ik zie de kilometers graag als leeftijden. Als ik een 100-miler loop, weet ik dat als ik goed voor mezelf zorg op het 50-mijlspunt, of de middelbare leeftijd in mijn spel, ik zal genieten van een goed pensioen, na mijl 62, en een goede run zal hebben tot het einde.”

Running heeft me geleerd dat alleen ik mijn succes kan bepalen. Ik laat mijn prestaties niet door anderen bepalen, maar ik ren om een betere ik te worden. Ik heb het geluk dat ik mijn passie heb ontdekt, ervoor ben gegaan en onderweg mezelf heb gevonden.

Lees over meer inspirerende hardlopers:
Ik verloor 80 kilo…en liep mijn eerste marathon
Ze won een nationale titel minder dan een jaar na haar bevalling
Een hardloopster keerde terug naar de startlijn nadat ze de dood had verslagen