Na het lezen van zowel de Griekse als de Noorse mythologie, is het duidelijk dat er overeenkomsten zijn, maar er zijn ook opvallende verschillen. Een groot verschil tussen de Griekse en de Noorse mythologie is dat de goden in de Noorse mythologie een stuk dichter bij de mens staan. Ze krijgen honger, ze raken gewond, ze sterven, terwijl Griekse goden heel weinig fysieke banden met de mensheid hebben. Noorse goden gaan ook veel meer met mensen om dan Griekse goden. Zeus ging zowat alleen de berg af om met menselijke vrouwen te slapen. Terwijl de goden, om zich in de negen werelden van de Norden te kunnen bewegen, met mensen moesten omgaan en zelfs op hen moesten vertrouwen (Thor die zijn strijdwagen bij een boerderij achterliet).

Zeus en Odin zijn een goede vergelijking voor enkele van de verschillen tussen de Griekse en de Noorse mythologie. Beiden zijn leidende “alle vaders” goden. Zeus is een stuk humeuriger en zeker meer promiscue. Zeus houdt er ook veel meer van om “zijn borst uit te steken” en zijn macht te laten gelden dan Odin. Odin is op zijn eigen manier ook arrogant. Bijvoorbeeld wanneer Odin vermomd is als Harbard, een veerman, (in The Lay of Harbard), gaat hij heen en weer met zijn zoon Thor over diens vele prestaties en waarom ‘Harbard’ zoveel beter is dan de held Thor.

De tijdlijn van de Noorse mythologie eindigt terwijl de Griekse Mythologie geen definitief einde heeft. In de hele Noorse lezingen waren er veel verwijzingen naar Ragnarok- de eindstrijd. En er wordt niet veel gesproken over wat er na Ragnarok gebeurde, omdat het als een soort einde wordt gezien. Er is een grote veldslag in de Griekse mythologie waar Zeus en zijn broers erin slagen zijn vader omver te werpen, maar die wordt eerder als een begin dan als een einde gezien. De strijd van Zeus staat aan het begin van de Griekse mythologische wereld en is een uiterst belangrijk onderdeel. Want zonder die strijd zouden Zeus en zijn broers en zussen geen macht hebben.

Zowel de Griekse als de Noorse mythologie beschrijven hoe de wereld tot stand kwam. Het Noorse scheppingsverhaal was veel gruwelijker, omdat het beschreef dat de aarde was gemaakt van een gevallen reus. Elk deel van hem werd getransformeerd tot een deel van de aarde en zelfs de hemel. Zijn dood veroorzaakte een grote vloed van zijn bloed waarbij slechts twee mensen overleefden en de oceanen werden geschapen. (De Schepping). Het concept van een grote overstroming is door vele religies onderzocht, waaronder de Grieken. Maar bij de Grieken was de grote overstroming een straf voor Prometheus en zijn scheppingen – man en vrouw.