Toen ik een tiener was, was ik verlegen, angstig en zelfbewust, zoals veel kinderen op die leeftijd zijn. Ik haatte het om de aandacht op mezelf te vestigen. Ik wilde er gewoon bijhoren. Ik haatte het om iets nieuws te proberen.

Ergens iets nieuws proberen betekende dat ik onzeker zou zijn over mezelf (nog onzekerder over mezelf dan ik al was). Het betekende dat ik zou kunnen falen. Ik zou er dom uit kunnen zien. Ik zou mezelf in verlegenheid kunnen brengen. Ik zou een vraag kunnen stellen. Ik zou me zeker kwetsbaar voelen. Dit was een te groot risico voor mijn jonge tiener zelf.

Dus gaf ik mezelf de vrijheid om die situaties koste wat kost te vermijden. Dit leek een wijs besluit. Ik herinner me dat ik een grote bevrijding voelde in het feit dat ik ervoor kon kiezen om niet ongemakkelijk te zijn. Dit zou een enorme verbetering in mijn leven zijn. Dit zou het aantal vlinders in mijn buik dat ik moest verdragen drastisch verminderen.

Ik zei nee tegen achtbanen. Ik zei nee tegen water tubing en waterskiën. Ik zei nee tegen sneeuwskiën. Ik zei nee tegen dansen. Ik zei nee tegen alles wat angst in mijn maag en paniek in mijn geest zou veroorzaken.

In het begin voelde het geweldig. Het wond me op dat ik mijn ongemak om door het leven te gaan kon verminderen. Ik voelde me veilig en zeker in het niet onnodig toevoegen van angst of verlegenheid voor mezelf.

Toen ergens langs de weg, kreeg ik verveeld.

Niet alleen was ik verveeld, maar ik was saai om rond te zijn. Ik wilde niets nieuws proberen. Ik was een muurbloempje. Een stok in de modder. En ik werd al snel een kluizenaar. Mensen vroegen me niet meer iets te doen, want ik zei altijd nee. En al snel maakten de angst en het ongemak die ik probeerde te vermijden een comeback. Het begon de meest onschuldige situaties binnen te sluipen, omdat ik niet had geoefend in hoe ik ermee om moest gaan.

Het werd pijnlijk duidelijk dat ik ongemak niet kon vermijden door gewoon niets nieuws te proberen. Dit was niet de verstandige keuze van leven die ik oorspronkelijk had gedacht dat het zou zijn.

Trying New Things Is Worth The Risk

Het proberen van nieuwe dingen is eng. Het is moeilijk. Het is riskant. Maar het is ook hoe we groeien. Het is hoe we leren. Het is hoe we beslissen wat we leuk vinden en wat we niet leuk vinden. Zo worden we beter in oncomfortabel zijn.

Hoe ouder we worden, hoe makkelijker het is om in onze comfortzone te blijven. Hoe moeilijker het is om onszelf bloot te geven en risico’s te nemen. Maar uit onderzoek blijkt dat mensen die nieuwe dingen uitproberen het gelukkigst en gezondst leven.

Cognitief psycholoog Gary Marcus schrijft voor CNN over de voordelen van nieuwe dingen leren en uitproberen.

Zoals Aristoteles zich realiseerde, is er een verschil tussen de genoegens van het moment (hedonia), en de voldoening die voortkomt uit het zich voortdurend ontwikkelen en ten volle leven (eudaimonia). De laatste jaren zijn wetenschappers eindelijk begonnen eudaimonia te bestuderen. Onderzoek suggereert dat het grotere gevoel van doelgerichtheid en persoonlijke groei dat met eudaimonia wordt geassocieerd, correleert met lagere cortisolniveaus, een betere immuunfunctie en een efficiëntere slaap.

Het is logisch dat onze gezondheid positief zou worden beïnvloed door nieuwe ervaringen. De hersenen worden gestimuleerd en daar zijn ze voor ontworpen. Een gelukkig brein maakt een gelukkig lichaam. Er is een synergetische relatie tussen de twee.

Gedragstherapeut, Andrea Kuszewski, wordt geciteerd in het Forbes artikel, Stop. Reflect. Try New Things over wat er in de hersenen gebeurt als we iets nieuws leren.

“Als je op zoek gaat naar nieuwigheid, gebeuren er verschillende dingen. Ten eerste creëer je nieuwe synaptische verbindingen bij elke nieuwe activiteit die je onderneemt. Deze verbindingen bouwen op elkaar voort, waardoor je neurale activiteit toeneemt, waardoor meer verbindingen ontstaan om op andere verbindingen voort te bouwen – er vindt leren plaats.”

Het leren van nieuwe dingen is leuk en opwindend. Het geeft een gevoel van voldoening en welzijn. Wanneer je iemand wordt die nieuwe dingen probeert, openen zich meer mogelijkheden voor je.

Toen ik uit mijn teruggetrokken tienerjaren groeide en besloot nieuwe dingen te proberen, ontdekte ik een wereld van mogelijkheden die ik had gemist. Ik leerde dat ik met een beetje inspanning nieuwe vaardigheden kon ontwikkelen en er zelfs plezier in kon hebben. Dit citaat van de psycholoog Mihaly Csikszentmihaly, de peetvader van flow, beschrijft het positieve karakter van nieuwe dingen leren op deze manier:

“De beste momenten in ons leven zijn niet de passieve, ontvankelijke, ontspannen momenten…De beste momenten doen zich meestal voor als het lichaam of de geest van een persoon tot het uiterste wordt opgerekt in een vrijwillige inspanning om iets moeilijks en waardevols te bereiken.”

Hoewel het proberen van nieuwe dingen stressvol en angstwekkend kan zijn, vernederend en vernederend, wegen de beloningen die we oogsten als we aan de andere kant komen veel zwaarder dan de risico’s.

Dus hoe laten we ons ego los en zetten we onszelf daarbuiten? Hoe laten we angst los en staan we onszelf toe om ongemakkelijk te zijn?

Hier zijn een paar dingen die ik heb geleerd om te helpen nieuwe dingen gemakkelijker te proberen en regelmatiger in de praktijk te brengen.

Laat het nieuwe ding zijn eigen ding zijn

Naarmate we ouder worden en meer weerstand bieden aan verandering, proberen we nieuwe dingen vertrouwd te maken door te willen dat ze lijken op iets dat we al kennen. We doen dit als er verandering komt en we er nog niet klaar voor zijn. We klampen ons vast aan de oude manier en we zijn ellendig met de nieuwe manier simpelweg omdat het anders is.

Dit gebeurt veel in mijn industrie met editing software. Een Avid editor probeert Adobe Premiere te leren en ze wil dat het zich gedraagt als Avid. Ze probeert het te gebruiken op dezelfde manier als ze Avid gebruikt. Ze probeert Premiere niet te zien als een nieuw en apart programma. Het is alsof je probeert een vierkante pin in een rond gat te passen.

Het is veel gemakkelijker als we het nieuwe accepteren als zijn eigen ding en het nieuw laten zijn. Door dit te doen, krijgen we de werkelijke waarde van deze nieuwe optie te zien en alles wat het ons te bieden heeft. In plaats van snel te proberen een etiket te plakken op goed of slecht, zien we het als anders en stellen we ons open voor nieuwe mogelijkheden.

Aangst en opwinding zijn twee kanten van dezelfde medaille

Aangst en nervositeit worden aangemaakt in de hersenen. Dat geldt ook voor opwinding en uitgelatenheid. Is het je ooit opgevallen dat al deze gevoelens op dezelfde manier in het lichaam tot uiting komen? Of je nu nerveus of opgewonden bent, je krijgt vlinders in je buik en zweterige handpalmen. Je wordt zenuwachtig, je handen trillen en je benen trillen. Je loopt heen en weer. Je voelt energie en adrenaline door je aderen stromen. Je kunt je klaarmaken voor een presentatie voor een publiek of je kunt in de rij staan met kaartjes voor je favoriete band. Het eerste zou je omschrijven als nervositeit, terwijl je het tweede opwinding zou noemen. Maar het lichaam interpreteert beide situaties hetzelfde.

Dit laat ons alleen maar zien dat de hersenen het verhaal creëren dat we onszelf vertellen en dat niets te maken heeft met het nieuwe ding zelf. In feite, als je het nieuwe ding eenmaal een tijdje doet, nemen die gevoelens af of gaan helemaal weg. Waarom? Omdat het niet nieuw meer is en we weten wat we kunnen verwachten. De gevoelens zijn niet inherent aan de nieuwe activiteit. De gevoelens worden in onze eigen geest gecreëerd op basis van ingebeelde omstandigheden of situaties.

Bewustwording van dit feit helpt om er ruimte omheen te scheppen en maakt het beter hanteerbaar. We kunnen begrijpen dat de gevoelens er zijn, maar we hoeven ons er niet mee te identificeren. We hoeven ons er niet door te laten bezitten. Meditatie is een geweldig hulpmiddel om dit bewustzijn te benutten en de ruimte te creëren die we nodig hebben rond deze vluchtige gevoelens.

Breek het op in beheersbare delen

Onze zenuwen krijgen het beste van ons als we ze de vrije loop laten en de verhalen geloven die de geest verzint. Het brein gaat de toekomst in en projecteert alle manieren waarop we het kunnen verpesten, onszelf vernederen, dom overkomen of gekwetst worden, fysiek of emotioneel. We lopen op de zaken vooruit en dit haalt ons uit het moment.

De beste manier om de toekomstige geest te beheersen is hem terug te brengen naar het heden en hem iets te doen te geven. Het breken van een taak in beheersbare stappen is een manier om de geest geaard te houden in het heden.

Ik heb me onlangs ingeschreven voor een Tough Mudder hindernisbaan race. Ik schreef me in niet echt wetende wat ik mezelf op de hals haalde. Toen ik de video’s van de hindernissen online bekeek, begon ik in paniek te raken. Er waren veel muren om te beklimmen en apenstaven en ringen om te passeren. Ik ben slecht in pull-ups en mijn grijpkracht is zwak. Ik voelde de angst in me opborrelen.

In plaats van me door angst te laten verlammen, zette ik mezelf aan het werk. Ik vond een 30-daags online trainingsprogramma op de Tough Mudder site. Ik deed de dagelijkse trainingssessies, en ik voltooide de pull-up en chin-up training die twee keer per week werd aanbevolen. Deze sessies waren beheersbare stappen die mijn geest zouden bezighouden en ook de angst zouden verlichten omdat ik mezelf aan het voorbereiden was op de race.

Toen de dag van de race aanbrak, kwamen de zenuwen naar boven. Ik herinnerde mezelf eraan dat nervositeit hetzelfde is als opwinding en dat ik een leuke dag zou hebben. Toen mijn hoofd op hol sloeg en dacht aan falen en blessures, concentreerde ik me weer op mijn ademhaling. Ik bleef aanwezig bij de huidige taak, of het nu rennen naar de volgende hindernis was of focussen op de hindernis voor me. Ik dacht niet vooruit aan het volgende obstakel en maakte me geen zorgen over het aantal obstakels dat ik nog moest nemen. Ik concentreerde me alleen op wat er voor me lag.

Elke nieuwe activiteit of vaardigheid heeft een techniek om te leren die kan worden opgesplitst in onderdelen. Deze onderdelen zijn waar je je op concentreert in plaats van op de uitkomst of het doel.

Toen Michael Phelps meedeed aan de Olympische Spelen in Peking, moest hij precies dit doen. In de 200-meter vlinderslag race, begon zijn bril zich te vullen met water op het moment dat hij erin dook. Michael herinnert zich de race in een interview met CBS News,

“Ze begonnen zich meer en meer en meer te vullen. En toen ik nog ongeveer 75 meter te gaan had in de race, kon ik niets meer zien. Ik kon de zwarte lijn niet zien. Ik kon de T niet zien. Ik kon niets zien. Ik ging puur op het aantal slagen af. En ik kon mijn duikbril niet afzetten, want die zat onder twee badmutsen.”

Hij telde de slagen. Hij had nog nooit blind gezwommen, maar hij wist dat de slagen hetzelfde waren, of hij nu zag of niet. Hij won de gouden medaille in die race en brak het wereldrecord. Hij concentreerde zich niet op wat er fout ging of wat de uitkomst zou zijn. Hij concentreerde zich simpelweg op de taak die voor hem lag, het huidige moment.

Dit is hoe we de geest ervan weerhouden weg te rennen in de verhalen. De uitkomst is niet de focus. De focus is de techniek of de kleine beheersbare stappen die nodig zijn om vooruit te komen.

Practice Voluntary Discomfort

De stoïcijnen hebben de voordelen van het beoefenen van vrijwillig ongemak al honderden jaren aangeprezen. Het idee is dat we regelmatig dingen moeten doen die ons ongemakkelijk maken, zodat we gewend raken aan het gevoel van ongemak. Dit kunnen dingen zijn als een koude douche nemen, inspannende oefeningen doen, op de grond slapen, alles wat ons uit onze comfortzone haalt.

Dit is een geweldige oefening om te wennen aan oncomfortabel zijn. Hoe meer we oefenen, hoe minder angst we hebben om nieuwe dingen te proberen. Als je geoefend bent in oncomfortabel zijn, steekt de angst minder de kop op. En als het opkomt, grijpt het niet op dezelfde manier in omdat je tolerantie hebt opgebouwd.