“Het is een prachtige puinhoop,” zegt Natalia Vodianova als ze de woonkamer van haar appartement in Parijs binnenloopt, met de Eiffeltoren opdoemend buiten het raam. Een gepolijste Yamaha baby grand wordt aan alle kanten omringd door een snoepkleurig assortiment van kinderspullen: houten puzzels, een Playmobil kasteel, een hobbelpaard, en een plastic kassa en speelgoedtelefoon voor junior wheelen en dealen. Ze vermengen zich met meer volwassen amusement, waaronder een roulettewiel in een Louis Vuitton stoomkoffer. Op bijna elk oppervlak liggen stapels boeken – Antoine Arnault, zes jaar lang haar partner en de vader van haar twee jongste kinderen, houdt er niet van om ze weg te doen. Popromans als The Maze Runner liggen bovenop pokerhandleidingen, naast niet zo bestsellers, zoals een Franse gids over marketing voor vrouwen. Er zijn genoeg catalogi van veilinghuizen en koffietafelboeken (Yves Klein, Steve McCurry, Erwin Olaf, Alexander McQueen) om een kunstboekenwinkel te vullen – zij het een die het niet erg vindt dat stofomslagen besmeurd zijn met kringen van flessen babyvoeding. Waar geen boeken zijn, zijn emmergrote Cire Trudon kaarsen, vazen vol klaprozen en roze rozen, en ingelijste vakantiekiekjes van de Vodianova-Arnault clan. Ware het niet voor de belangrijke kunstwerken verspreid over het appartement, zou er weinig zijn om te suggereren dat dit het huis is van een van ’s werelds meest succesvolle supermodellen en de zoon van de belangrijkste luxe tycoon van Frankrijk, Bernard Arnault.

Zich nestelend op een sofa in de buurt van de piano, jongleert Vodianova met haar kinderen, kort Roman, 1 jaar oud, overhandigend aan Lucas, die bijna 16 is, terwijl Viktor, 9, weg op de piano ploetert. Maxim, 3 met een krullenbol, trekt aan het lange, witblonde haar van zijn zeer geduldige 11-jarige zusje Neva. Vodianova verhuisde vijf jaar geleden naar het duplex met Arnault en haar stam, die toen alleen bestond uit de drie oudste kinderen, die werden verwekt door haar ex-man, Justin Portman. Er is genoeg tijd verstreken om kleine handjes hun vingerafdrukken te laten achterlaten op de bleke muren van het appartement, de Portman-tak om Frans toe te voegen aan hun Russisch en Engels, en de porseleinkast omgetoverd te zijn tot een kleine apotheek. (Boven is de muur naast Roman’s kamer gevuld met handgeschreven metingen die de lengte van de kinderen bijhouden, maar ook die van hun moeder en grootmoeder, Bernard Arnault’s eerste vrouw, Anne Dewavrin (hier “Mamoune” genoemd), en familievriendin Karlie Kloss, die langer is dan iedereen, behalve Antoine. “We hebben meer ruimte nodig,” zegt Vodianova, die verlangt naar ten minste één kamer die niet “vergeven is van speelgoed,” eraan toevoegend: “We zijn op zoek, maar ik ben bijna paranoïde om deze plek te laten gaan. We zijn hier zo gelukkig geweest.”

Rustig knap, met een diepe stem en de reserve van zijn vader, Arnault was kinderloos toen hij en Vodianova elkaar begonnen te zien in 2011, rond de tijd dat zij en Portman aan het scheiden waren. “Sinds bijna onze eerste date, is het een geweldige achtbaanrit geweest,” zegt hij. Voor beiden was het een geval van wanneer je het weet, weet je het, hoewel Arnault het eerst wist. “Natalia herinnert het zich niet eens meer,” herinnert hij zich de eerste keer dat ze elkaar ontmoetten, tijdens een fotoshoot voor een Louis Vuitton-campagne in 2008 (hij was toen hoofd communicatie van het huis). Vodianova, Eva Herzigova, Angela Lindvall, Claudia Schiffer, Naomi Campbell en Stephanie Seymour waren de supermodellen van de cast. “Ik herinner me dat ik haar zag en dat mijn kaak inwendig een beetje viel,” zegt Arnault. “Ik bedoel, natuurlijk is ze mooi, maar ze heeft iets ondefinieerbaars: haar blik, haar air; er hangt een aura om haar heen.” Daarna, wanneer ze elkaar de volgende jaren tegen het lijf liepen of op dezelfde groepsdiners verschenen, waren ze vriendelijk. Uiteindelijk, nadat Arnault het had uitgemaakt met zijn vriendin, “en ik had gelezen dat ze van haar man was gescheiden,” zegt hij, “stuurde ik haar een sms.” Vodianova hield hem maandenlang op afstand voordat ze instemde met een ontmoeting in zijn appartement, om een toevallige waarneming en het ontbranden van speculaties in de media te voorkomen. “We dronken wat op zijn terras met uitzicht over Parijs,” zegt ze, “en het was compleet belachelijk. We waren allebei super verlegen. Ik wist dat als ik hem in een spijkerbroek zag, als een gewone, normale jongen, ik hem leuk vond. Maar hij probeerde me niet eens te zoenen! Ik ben niet het soort meisje dat zich zorgen maakt of een man haar leuk vindt. Ik bedoel, ergens diep van binnen ben ik echt kwetsbaar, en het zou me pijn doen, maar ik zet een hoop bravoure op, zelfs voor mezelf. Dus ik dacht, oké, misschien wil hij gewoon vrienden zijn?” Latere sms’jes ontkrachtten haar van dat idee.

Het was de volgende date, een etentje in La Société, in Saint-Germain, toen Vodianova voor hem viel. Ze ontdekten dat ze op 10 minuten afstand van elkaar zomerhuisjes huurden op Ibiza. Vodianova had haar kinderen nog aan niemand voorgesteld sinds haar scheiding, en hoewel het net goed ging tussen hen, nodigde ze Arnault uit om langs te komen. “Niet alleen de kinderen waren er,” herinnert Arnault zich, “maar ook haar grootouders, haar moeder, en een koppel dat voor de kinderen zorgde. Op een gegeven moment kreeg de vrouw van dat stel een paniekaanval, en moesten we een ambulance bellen. Dus ik wist waar ik aan begon. Heel snel daarna ging ik bijna elk weekend naar Engeland, waar ze woonde. Ik zei tegen haar: ‘Kom naar Parijs, ik wil dat we gaan samenwonen. Ze zei: ‘Je beseft toch dat ik niet de enige ben? Maar ze dacht erover na, onderhandelde een beetje met haar ex-man, die in Uruguay woont, en dat was dat.” Die herfst begonnen de kinderen op een internationale school in Parijs. “Ik vertelde haar dat ik kinderen met haar wilde,” zegt Arnault. Het duurde niet lang, hoewel Vodianova in het begin aarzelde. “Ik bedoel, ik had al drie prachtige kinderen,” herinnert ze zich. “Misschien deed ik het aanvankelijk meer voor hem dan voor mezelf, maar tegelijkertijd, als je verliefd bent op een man, wil je hem zo vaak mogelijk voortplanten.” Maxim kwam twee jaar later, en twee jaar daarna werd Roman geboren.

“Van nul naar vijf kinderen gaan in tweeënhalf jaar is het mooiste wat er is”, zegt Arnault. “Niet alleen met onze eigen kinderen, maar ook met die van haar. Natalia is veel volwassener als moeder dan toen ze haar eerste kinderen kreeg. En het is een beetje egoïstisch, maar de oudsten zijn een grote hulp met de kleintjes!” Ongeveer gelijktijdig met de komst van zijn nieuwe gezin werd Arnault CEO van het herenkledinglabel Berluti en zes maanden voor de geboorte van Maxim werd hij voorzitter van het Italiaanse kasjmierbedrijf Loro Piana. De huiselijke en professionele veranderingen hebben elkaar wederzijds ondersteund, zegt hij, en hebben hem een betere communicator gemaakt.

Degenen onder ons met een lang modegeheugen vinden het misschien nog steeds moeilijk om de 17-jarige Vodianova, wier sensualiteit zo smeulend nymfetisch was dat het bijna verontrustend was, te verzoenen met de 35-jarige vrouw die ze vandaag is. Maar zelfs nu kan Vodianova op foto’s nog steeds in diezelfde onbestemde ruimte tussen meisjesachtigheid en vrouwelijkheid blijven hangen. Toen fotograaf Patrick Demarchelier voor dit verhaal een foto wilde maken van Vodianova en haar kinderen, beval ze in het Russisch dat haar kroost moest gaan zitten. Een seconde later glimlachte ze en draaide haar hoofd omhoog naar Demarchelier, maakte oogcontact met de camera en betoverde haar.

Vodianova’s bekende achtergrondverhaal, dat ze noch verzwijgt noch romantiseert, maakt de verwarde onschuld die ze in beeld brengt extra meeslepend. Opgevoed door een alleenstaande moeder groeide ze arm op in de toenmalige Sovjetstad Gorky, nu Nizjni Novgorod, waar ze zorgde voor haar gehandicapte jongere zusje, Oksana, die aan hersenverlamming lijdt, en waar ze op 11-jarige leeftijd samen met haar moeder fruit verkocht. Haar grootmoeder, een gepensioneerde fabrieksarbeidster die graag “ijsbeerzwemt” in ijskoude wateren, gaf haar een zekere stabiliteit en comfort – en ook een gevoel voor stijl. “Ze had rood haar in een chignon uit de jaren veertig en droeg elke ochtend rode lippenstift”, herinnert Vodianova zich. Op 17-jarige leeftijd werd Vodianova gescout – “Als ik geen model was geworden, had ik waarschijnlijk op straat geleefd,” zegt ze – en ze ging naar Parijs, waar ze zo’n explosieve groei doormaakte dat ze de bijnaam Supernova kreeg. Op haar 19e, al een catwalk- en coverster en net getrouwd met Portman, beviel ze van Lucas, waardoor mode-insiders zich afvroegen of ze, gezien de immense rijkdom van de vastgoedfamilie van haar man, misschien gewoon met pensioen zou gaan.

Het antwoord kwam zes weken na de bevalling van Vodianova, toen ze de Yves Saint Laurent-show opende. “Ik was nog niet verwesterd toen ik smoorverliefd werd en zwanger raakte,” herinnert ze zich. “Waar ik vandaan kom, was het normaal om op je negentiende een baby te krijgen. Misschien zouden de meeste Westerse meisjes die opgevoed zijn met een familie die sterk voor hen was, zeggen: ‘Je bent heel kostbaar, ben je zeker van deze man?’ Niemand vertelde me dat ik in die zin kostbaar was, dus liefde, voor mij, was dat kostbare ding. Het was volkomen logisch voor mij. Zou ik mijn dochter vandaag de dag hetzelfde aanraden? Absoluut niet.” Zelfs nu, ondanks al haar professionele en persoonlijke prestaties, blijft ze “waakzaam”, zegt ze. “Ik voel me nooit veilig. Ik ben altijd op het ergste voorbereid!”

Vodianova’s directe familie heeft haar misschien niet veel kunnen geven op materieel gebied, maar ze hebben haar zeker een gevoel van doel gegeven. Haar beroemde sterke werkethiek blijft onverminderd, ook al zijn haar prioriteiten verschoven. Ze besteedt ongeveer een maand per jaar aan redactioneel werk en het nakomen van contracten voor Calvin Klein en Guerlain. Voor de rest brengt ze haar dagen door – tot 16.00 uur, wanneer de kinderen thuiskomen – op het Parijse filiaal van de Naked Heart Foundation, dat is gevestigd in een groot modern kantoorgebouw op een paar straten van haar appartement. (Er zijn ook kantoren in Londen en Rusland.) Hoewel de stichting, die Vodianova in 2004 oprichtte, elk jaar twee glamoureuze gala’s organiseert, het Love Ball en de Fabulous Fund Fair, en deelneemt aan verschillende andere jaarlijkse kunst- en mode-evenementen, ziet ze er op kantoor niet uit met make-up, een jeans met slijtageplekken en Louis Vuitton combat boots. Haar grootmoeder, die haar nog steeds schoonheidstips geeft, zou het waarschijnlijk niet goedkeuren.

Naked Heart ontstond nadat een belegering van een basisschool in Beslan, Noord-Ossetië, door Tsjetsjeense separatisten in 2004 Vodianova ertoe aanzette iets voor haar land te doen. Haar idee was om in ruige gebieden in Rusland speelplaatsen te bouwen, aangepast voor kinderen met speciale behoeften zoals haar zus. Vodianova legt uit dat er in Rusland een groot gebrek is aan institutionele en sociale steun, waardoor veel gezinnen kinderen met autisme, het syndroom van Down of hersenverlamming in staatsweeshuizen plaatsen. “Mijn moeder hield Oksana in de familie, wat een uitzondering was, en ik zag hoe moeilijk het voor haar was om haar op te voeden,” zegt ze. Tot op heden heeft Naked Heart 177 speeltuinen gebouwd in Rusland, het Verenigd Koninkrijk en Peru, met ten minste 17 meer goedgekeurd voor 2017.

Acht jaar nadat Naked Heart werd geboren, “we bouwden zoveel als we konden in Rusland en wilden een grotere uitdaging,” zegt Vodianova. De stichting stelde een groep deskundigen samen en ontwierp een modelgezinsondersteuningscentrum voor mensen met speciale behoeften, dat in 2011 in Nizjni Novgorod werd geopend en waar Oksana naartoe gaat. Vervolgens ontwikkelde Naked Heart een mobiel lerarenopleidingsprogramma voor kinderen met autisme, met de nadruk op vroegtijdige interventie, dat nu actief is op 10 scholen en 24 kleuterscholen in Rusland. Sinds 2012 organiseert de stichting jaarlijks een educatieve rondetafel in Rusland, en doneert ze aan andere ngo’s met aanvullende missies. In 2015 werd Vodianova bestuurslid van de Special Olympics, en ze is niet verlegen om haar roem te gebruiken om te proberen het gesprek cultureel te veranderen. Toen de Russische popster Dima Bilan haar vroeg om in een van zijn video’s te figureren, stemde ze toe onder de voorwaarde dat zij het script mocht schrijven. “Ne Molci”, wat vertaald betekent “Wees niet stil”, is een Assepoester-verhaal over een vrouw die zeker weet dat ze geen liefde zal vinden omdat haar dochter het syndroom van Down heeft. De video, waarin Vodianova een verschijning maakt, heeft meer dan 7 miljoen views gehad op YouTube.

Vodianova’s huidige obsessie is Elbi, de micro-giving sociale netwerk app die ze twee jaar geleden ontwikkelde met haar media-adviseur, Timon Afinsky, die momenteel in bèta is en na het testen opnieuw zal worden gelanceerd. Elbi moedigt gebruikers aan om originele kunstwerken en foto’s te delen en zo steunbetuigingen te sturen naar kinderen in nood; elke keer dat andere gebruikers je inhoud leuk vinden, doneren ze $1 – het maximaal toegelaten bedrag – aan het gelinkte goede doel. “We willen geven makkelijk maken, iets wat je kunt doen terwijl je op het vliegveld zit, zonder er bij na te denken,” zegt Vodianova. Ze heeft al deelgenomen aan verschillende internationale filantropische conferenties, en ze is van plan om die optredens op te voeren. (Ze heeft net een contract getekend met het agentschap Kruger Cowne, dat ook Sir Bob Geldof, aartsbisschop Desmond Tutu en Elle Macpherson vertegenwoordigt, om haar te helpen “beter geïnformeerde beslissingen te nemen” over hoe ze een grotere impact kan hebben). Als spreker in het openbaar is Vodianova hartgrondig en nadrukkelijk. In de toekomst is het waarschijnlijker dat we haar met een headset-microfoon op het podium zullen zien lopen in plaats van over de catwalk te lopen. Hoe dan ook, het zal erg moeilijk zijn om haar niet onze volledige aandacht te geven.

Watch: Natalia Vodianova speelt in Bruce Webers nieuwe homevideo