Zoals zovelen heb ik in mijn leven een aantal extreem moeilijke momenten doorgemaakt, momenten waarop ik het gevoel had dat ik maar één optie had. Maar ik kwam er doorheen, en uiteindelijk was ik moedig genoeg om die hulp te zoeken. In februari is het twee jaar geleden dat ik echt open werd over mijn psychische aandoening. Nu vertel ik mijn verhaal op scholen en hogescholen als een overlever. Maar ik ben geen overlever, niet echt, ik ga ermee om. Ik worstel, maar ik vecht. Maar ik ben zeker niet aan de andere kant.

Wanneer je voor het eerst praat, wanneer je eindelijk, eindelijk, dapper genoeg bent om te zeggen ‘ik voel me niet goed’, dan is het alsof er een gewicht wordt opgetild. Je kunt niet geloven dat je zo lang hebt geleden zonder het te zeggen. Toen ik voor het eerst praatte, en dan bedoel ik echt opendeed tegen mijn familie en vrienden, had ik niet meer steun kunnen krijgen dan ik heb gekregen. Ze waren, en zijn nog steeds, geweldig. Ze hebben me geholpen met slapeloze nachten, angstaanvallen, oncontroleerbare huilbuien, en gewoon simpele depressies. De zwarte wolk. Ze hebben me talloze keren gered. Het belang van de hand uitsteken naar anderen, of het nu voor een kopje koffie, een telefoontje of een tekst … het kan nooit worden onderschat.

Maar nu zit ik hier, twee jaar later, en ik ben nog steeds lijden. Ik lijd nog steeds aan angst en depressie. Het feit dat ik me opengesteld heb voor mensen en er een last van me afgevallen is, betekent niet dat het weg is, niet dat ik genezen ben. Het kan, en is soms, net zo erg als het ooit was. En helaas, hoewel ik weet dat ik deze steun heb, kan ik er soms niet naar reiken. Ik ben op het punt gekomen dat ik me afvraag of ik mijn vrienden wel altijd irriteer met huilsessies en paranoïde berichten. Zoals, denk ik soms, is dit nu onze relatie? Hebben mijn vrienden en familie nu het gevoel als ze een berichtje van me krijgen, alsof ze mijn hoeder zijn geworden, mompelen ze dan ‘oh daar is ze weer’? Heb ik de doos van Pandora geopend en hebben ze het gevoel dat ze gevangen zitten?

Ik heb het gevoel dat hoe kan ik om de paar maanden door dezelfde fases heen blijven gaan en verwachten dat ze er zijn? Het voelt soms aan alsof het deze keer net zo moeilijk is, als de eerste. En ik weet, ik weet, RATIONAAL, dat mijn vrienden en familie het vreselijk zouden vinden als ik me zo zou voelen en ze zijn er voor me, maar toch is het moeilijk.

Dus, de laatste tijd probeer ik, en ik bedoel echt proberen, om pro-actief te zijn in het zorgen voor mezelf. Om mijn eigen hoeder te worden. En ik heb er al eerder over geschreven, maar het zijn echt de “kleine dingen” die me er doorheen helpen.

Iemand vertelde me eens dat iedereen een gereedschapskist heeft en in deze kist zitten gereedschappen die je helpen. Gereedschap dat je helpt, gewoon, er doorheen te komen. Iedereen heeft een andere set gereedschappen die perfect voor hen zijn. Deze hulpmiddelen kunnen klein zijn, zoals simpelweg de tijd nemen en iets doen waarvan je gewoon weet dat het je beter doet voelen, alles wat je maar helpt.

Als lerares neem ik elke dag kleine dingen van mijn kinderen aan. Kleine momenten waarop ze me eraan herinneren dat ik belangrijk en nodig ben. Op onze school hebben we ook “Kleine dingen” gedaan in SPHE. Ik ben ervan overtuigd dat je nooit te jong (of te oud!) kunt zijn om te leren hoe je met je gevoelens moet omgaan. Wat ik ontdekte bij de 6-12-jarigen is dat ze wijzer zijn dan veel van ons volwassenen! Ze begrepen het meteen, ze begrepen de gereedschapskist, het belang van op jezelf letten en verschillende hulpmiddelen gebruiken die hen kunnen helpen om te gaan met verschillende situaties, zoals een wedstrijd verliezen of ruzie maken met een vriend. De kleine dingen die ze doen, deelden ze met elkaar. Eenvoudige hulpmiddelen zoals hun favoriete teddybeer een knuffel geven tot het maken van puzzels of het eten van een koekje (mijn favoriet was ‘denk aan eenhoorns’!!).

Dus, de moraal van deze langdradige puinhoop is dat, als je net als ik worstelt, en je bent niet helemaal op een plek waar je het gevoel hebt dat je kunt uitreiken om met anderen te praten, of je hebt al uitreiken maar voelt je net als ik, probeer dan de kleine dingen te doen waarvan je gewoon weet dat ze je helpen, dag na dag.

Je weet al wat deze dingen zijn. Ga ze doen.

Iedereen heeft een plaats in deze wereld, we zijn allemaal deel van deze enorme puzzel en ieders stukje is belangrijk. Ga door, doe de kleine dingen, begin de gesprekken, zorg voor elkaar, en stel die simpele vraag ‘gaat het?’

Knuffel die teddy, eet dat koekje en onthoud, ook dit zal voorbijgaan.

Als u hulp nodig heeft, neem dan contact op met:

• Samaritanen 116 123 of email [email protected]
• Pieta Huis 01 601 0000 of email [email protected] – (zelfmoord, zelfbeschadiging)
• yourmentalhealth.ie
• Aware 1800 80 48 48 (depressie, angst)
• National Suicide Helpline 1800 247 247 – (suïcidepreventie, zelfbeschadiging, rouwverwerking)

Woont u in Ierland, dan kunt u hier erkende therapeuten in uw omgeving vinden:

• iacp.ie
• iahip.org
• counsellingdirectory.ie