Op 13 oktober 1972 vertrok vlucht 571 van de Uruguayaanse luchtmacht uit Mendoza, Argentinië, met aan boord de Rugbyclub Old Christians uit Montevideo, Uruguay, voor een geplande wedstrijd in Santiago, Chili. Om daar te komen, zou het vliegtuig over de besneeuwde toppen van het Andesgebergte moeten vliegen. En er waren al tekenen dat de vlucht niet gemakkelijk zou zijn. De piloot had al tientallen vluchten over de Andes gemaakt. Maar zijn copiloot, die hij aan het opleiden was en die het vliegtuig zou besturen, nog niet. Weersomstandigheden boven de bergen hadden het vliegtuig aan de grond gehouden kort nadat het de vorige dag Montevideo had verlaten. En toen het vliegtuig de bergen overstak, werd het omringd door dichte mistwolken.

Met een zicht van bijna nul, moest de piloot vertrouwen op zijn instrumenten om een gevoel te krijgen van waar hij was. Halverwege de middag liet het vliegtuig via de radio de luchtverkeersleiders in Santiago weten dat hij bijna bij de stad Curicó was en op het punt stond naar Santiago af te dalen. Vertrouwend op het verslag van de piloot over zijn positie, gaf de toren toestemming om te landen. In werkelijkheid was het vliegtuig niet eens in de buurt van Santiago. De piloot had zijn instrumenten verkeerd gelezen. In plaats van te dalen naar de luchthaven, zoals hij dacht, was hij op ramkoers met een bergkam.

Toen het vliegtuig de bergkam naderde, zorgde een plotselinge windstoot ervoor dat het vliegtuig in een tijdelijke vrije val van enkele honderden meters terechtkwam. De vrije val bracht hen uit de wolken, en voor het eerst konden de piloten zien wat zich voor hen bevond. Helaas was alles wat zich voor het vliegtuig bevond een stevige muur van rotsen. De piloot trok zich onmiddellijk terug en draaide de gashendel naar beneden. De neus van het vliegtuig kwam op het laatste moment omhoog, waardoor de piloten de bergkam konden ontwijken. Maar door de plotselinge manoeuvre verloor de motor aan kracht, en het vliegtuig raakte de bergkam.

De crash rukte de rechtervleugel eraf en scheurde de romp in tweeën. Vijf mensen gingen verloren met de staartsectie van het vliegtuig toen het naar beneden tuimelde tegen de bergwand. De voorkant stortte naar beneden op de tegenovergestelde helling. Vervolgens werd de linkervleugel afgerukt. De propellor van de vleugel kwam onmiddellijk los en sneed door een deel van de romp. Nog eens twee mensen werden door het gat aan de achterkant van de romp gezogen terwijl de voorkant van het vliegtuig als een slee de berg afgleed.

De romp gleed meer dan 2.000 voet langs de helling naar beneden voordat het tegen een sneeuwbank botste. Door de kracht van de klap klapte de cockpit als een frisdrankblikje in elkaar, waarbij een van de piloten om het leven kwam. Verscheidene stoelen werden van hun plaats gerukt en vlogen naar de voorkant van het vliegtuig met de passagiers nog vastgebonden aan hun veiligheidsgordels, waardoor verscheidene anderen om het leven kwamen. Van de 45 passagiers die vertrokken vanuit Montevideo, waren er na de crash nog slechts 33 in leven. Velen waren ernstig gewond. De rest zat nu vast duizenden meters hoog in de Andes. Ze leefden tenminste nog. Maar voor hoe lang?