Ik breng dit verhaal naar voren omdat het een fout is waar ik vaak over nadenk en van probeer te leren. Het verschil weten tussen arrogantie en zelfvertrouwen is een van de moeilijkste dingen om te doen als je iets nieuws probeert te maken. Als je geen zelfvertrouwen hebt, zul je je onderwerpen aan de wil van mensen die wel zelfvertrouwen hebben. Als je vol arrogantie zit, zul je chronisch je eigen kunnen overschatten.

Arrogantie en zelfvertrouwen hebben veel overlappende kwaliteiten. Bij beide is het onvermijdelijk dat je iets gelooft wat anderen niet geloven. Ze vereisen allebei het schrijven van een cheque waarvan je weet dat je die nog niet kunt verzilveren.

Het is moeilijk om te controleren of mensen je als zelfverzekerd of arrogant zien, omdat het grootste deel van hun mening is gebaseerd op de vraag of je onlangs succesvol bent geweest. Een voetbalcoach die ervoor gaat op een vierde down en het krijgt wordt gezien als zelfverzekerd, terwijl degene die het niet krijgt arrogant is.

Je kunt mensen niet stoppen met het maken van achteraf gevoede-oordelen, maar je kunt jezelf ervan weerhouden om op een bijzonder arrogante manier te denken.

Het verschil tussen zelfvertrouwen en arrogantie heeft alles te maken met empathie.

Wanneer je echt in een doel gelooft, geloof je dat, met genoeg tijd, iedereen ervan kan worden overtuigd om dat doel met jou te delen. Iedereen die op aarde rondloopt is een potentiële bekeerling.

Wanneer je arrogant bent, geloof je dat alleen een bepaald type persoon in staat zal zijn om je doel te delen. Dit is een onschuldig lijkend verschil, maar het wordt uiteindelijk iets dat je vermogen om goede beslissingen te nemen zal vervormen.

Als je doel ook maar enigszins gedurfd is of de moeite waard om voor te vechten, zul je al snel mensen vinden die je idee zullen verwerpen en je tot de grond toe willen afbranden. Sommige van deze mensen zullen zinvolle, doordachte kritiek leveren en anderen zullen je afwijzen. Als ze je idee afwijzen vanuit een machtspositie, zullen ze arrogant overkomen, en een reflexmatige reactie zal zijn om hen na te doen.

Arrogantie is een verleidelijk gevoel. Als je iemand afwijst als reactie op het feit dat hij jouw idee afwijst, kun je het gevoel hebben dat je wat macht hebt teruggewonnen. Dit is tijdelijk.

Het probleem met arrogantie is dat het je wereld kleiner maakt. Hoe meer je mensen afdoet als niet in staat om jouw idee te begrijpen, hoe gemakkelijker het wordt om dat weer te doen. Je creëert een categorie waar ze in passen, en als je een nieuw persoon beoordeelt, richt je de aandacht op jezelf. In plaats van met iemand om de tafel te gaan zitten om een gemeenschappelijke basis te zoeken, ga je met hem zitten en probeer je er snel achter te komen of hij aanleg heeft om iets te begrijpen van wat je hem vertelt.

Ja, je tijd is beperkt, en je kunt maar met zo weinig mensen in contact komen, maar als empathie je leidraad is, kan dat het verschil maken. Hoe meer je lijnen trekt in het zand, hoe meer anderen hetzelfde zullen doen. Je isoleert jezelf. En hoe meer je alleen bent, hoe meer je je eigen ego en gevoel van kunnen moet opblazen om het verlies goed te maken. Het laat je groot voelen in ruil voor een netwerk dat klein is en een geest die nooit goed genoeg zal zijn. Je verlangen om je doel te bereiken verandert in een verlangen om het ongelijk van anderen te bewijzen.