Autosport kan een dodelijke sport zijn. Elke keer dat een coureur racet, is de kans op een ongeluk groot en mogelijk zelfs dodelijk. Gelukkig is de technologie de afgelopen decennia steeds geavanceerder geworden, waardoor ook de veiligheid van raceauto’s is toegenomen. Extra veiligheidsvoorzieningen en protocollen van de racecompetities maken de sport minder gevaarlijk voor de coureurs, het personeel en de toeschouwers. Helaas kwamen de moderne veiligheidsvoorzieningen en -protocollen te laat voor de 84 mensen die omkwamen bij de dodelijkste crash in de racegeschiedenis.

Een tragedie in Le Mans in 1955

GERELATEERD: Vader-zoon NASCAR-coureurs Tony en Dean Roper tragisch omgekomen in crash slechts 1 jaar na elkaar

De 24 uur van Le Mans is een van de beroemdste races in de openwielracerij; het was ook het decor voor de dodelijkste crash in de geschiedenis van de autosport. Road and Track en BT beschrijven het ongeluk dat op 11 juni 1955 plaatsvond. Een paar uur na de dag-lange race, stuurde een kettingreactie crash de No. 20 Mercedes-Benz 300 SLR in de menigte die langs het circuit was verzameld om de race te bekijken.

De bestuurder, Pierre Levegh, was op slag dood nadat hij uit het voertuig werd geslingerd toen het de lucht in ging. Delen van de carrosserie en de aandrijflijn van de desintegrerende auto kwamen in het publiek terecht, waarbij verschillende toeschouwers werden verpletterd en onthoofd. De brandstoftank van de auto explodeerde, waardoor het voertuig in brand vloog en het wrak nog enkele uren brandde. Bij de crash kwamen in totaal meer dan 80 toeschouwers om het leven en raakten 120 anderen gewond.

Hoe de ramp gebeurde

GEDRELATEERD: NASCAR-coureur Jason Leffler’s leven werd op tragische wijze ingekort door afschuwelijke crash

Een virtuele “perfecte storm” leidde tot de crash die tientallen racefans het leven kostte. Mike Hawthorn was net collega-coureur Lance Macklin gepasseerd toen hij zag dat zijn crew seinde om een pitstop te maken. Hij trapte hard op de rem om bij de pit ingang te komen. Macklin moest uitwijken om Hawthorn niet te raken, en Macklin reed met zijn voertuig in het pad van Levegh, die met bijna 150 mijl per uur reed.

De twee auto’s botsten, waarbij die van Macklin fungeerde als een schans die Levegh’s Mercedes de lucht in stuurde, de menigte in. Macklin’s auto ging in de richting van de brandende Mercedes, en raakte een toeschouwer. Na de zware crash lieten de wedstrijdcommissarissen de race doorgaan, deels om te voorkomen dat vertrekkende toeschouwers de komst van de vele ambulances die nodig waren om de gewonden te behandelen, zouden belemmeren.

De nasleep van de tragedie

De reactie op de dodelijke crash was verstrekkend: Mercedes trok zich terug uit de autosport en keerde pas in 1987 terug; andere autobedrijven volgden dit voorbeeld. Zwitserland verbood autoraces, terwijl andere Europese landen snel de veiligheid van hun circuits verbeterden.

Directeuren van Le Mans brachten hun eigen veiligheidsverbeteringen aan, waaronder het herinrichten van de tribune en de pitgebieden. Zij installeerden ook een belangrijk stuk veiligheidsuitrusting, dat voor de race van 1956 op zijn plaats was, een nieuwe signalisatieput. Met die nieuwe uitrusting werden alle signalen vanuit de pits gegeven in plaats van vanaf de tribune, met de bedoeling de coureurs beter te laten weten wanneer hun crew een pitstop wilde maken.

Meer veranderingen op Le Mans

In de decennia sinds de race van 1955 heeft Le Mans voortdurend veranderingen doorgevoerd om te proberen de snelheden te beteugelen en zowel de coureurs als de toeschouwers te beschermen. De veranderingen lijken te werken. Coureurs stierven in drie van de zes Le Mans races voorafgaand aan de ramp van 1955. Maar slechts drie coureurs zijn omgekomen in de 24-uurs race in de 35 jaar van competitie tot 2015.

Hoewel tragisch, heeft de zware crash in 1955 een blijvende impact gehad op de sport ten goede, met verbeterde veiligheidsmaatregelen die mogelijk de levens van vele coureurs en fans in Le Mans en andere circuits over de hele wereld hebben gered.