Het bewegingsaftereffect is een krachtige illusie van beweging in het visuele beeld veroorzaakt door voorafgaande blootstelling aan beweging in de tegenovergestelde richting. Wanneer men bijvoorbeeld naar de rotsen naast een waterval kijkt, kan het lijken alsof deze omhoog drijven nadat men het stromende water gedurende een korte periode – misschien 60 seconden – heeft bekeken. De illusie vindt vrijwel zeker haar oorsprong in de visuele cortex, en ontstaat door selectieve aanpassing in cellen die zijn afgestemd om te reageren op de bewegingsrichting. Cellen die reageren op de beweging van het water ondervinden een vermindering in reactievermogen, zodat tijdens concurrerende interacties tussen detectoruitgangen valse bewegingssignalen ontstaan. Het resultaat is dat men beweging in de tegenovergestelde richting ziet wanneer men later naar de rotsen kijkt. De aanpassing is niet beperkt tot slechts één populatie cellen, maar vindt waarschijnlijk plaats op verschillende plaatsen in de corticale cortex, hetgeen de verschillende niveaus van verwerking weerspiegelt die betrokken zijn bij de visuele bewegingsanalyse. Het is onwaarschijnlijk dat het effect wordt veroorzaakt door neurale vermoeidheid; waarschijnlijker is dat de MAE en soortgelijke aanpassingseffecten een vorm van foutcorrectie of coderingsoptimalisatie bieden, of beide.