Sommige stemmen hebben een hoge toon. Sommige stemmen hebben een lage toon. Sommige stemmen zijn ongelooflijk beweeglijk. Sommige stemmen zijn rijk en zwaar. Sommige stemmen zijn moeilijk in een hokje te plaatsen!

Het spectrum van de menselijke zangstem is zeer breed. Dit maakt elke stem uniek, maar ook moeilijk te beheersen voor componisten. Een componist denkt bij een stem meestal in drie termen: het specifieke stembereik, het stemtimbre (dat wil zeggen de kleur van de stem, bijvoorbeeld zacht of hard, houtachtig of metalig) en het stemgewicht (of de stem licht of zwaar is).

In de Europese klassieke muziektraditie zijn systemen ontwikkeld om de verschillende stemtypen te classificeren. Deze classificatie wordt gebruikt om stemmen te associëren met mogelijke rollen: held(in) of vijand, jong of oud, stemmen worden getypeerd en hebben de neiging om steeds hetzelfde soort karakter te spelen.

Het meest basale classificatiesysteem is gebaseerd op het stembereik van de stem, meer bepaald het bereik waarin de stem zich het meest op zijn gemak voelt (zijn tessitura, wat Italiaans is voor ʽtextuurʼ). Stemmen worden gerangschikt van hoog naar laag. Vrouwenstemmen worden onderverdeeld in drie groepen: sopraan, mezzosopraan en contralto. Mannenstemmen worden onderverdeeld in vier groepen: contratenor, tenor, bariton en bas.

Vrouwenstemmen

Sopraan: dit is de hoogste zangstem, met de hoogste tessituur. Het is ook de meest voorkomende vrouwenstem. Sopranen krijgen prominente zangrollen, en zijn vaak de hoofdrolspelers in de opera. Zij kunnen zingen vanaf de centrale C tot twee octaven hoger (dat wil zeggen een interval van 15 hele noten in totaal).