Op zaterdag had ik mijn eerste signeersessie bij Kinokuniya in New York. (Zie wat er deze week allemaal te doen is, vooral als je in Seattle bent!) Ik was best zenuwachtig omdat ik nog nooit een signeersessie heb gedaan, maar ik denk dat het best goed ging. ^_^; Ik zal ergens meer foto’s plaatsen zodra ik ze verwerkt heb, maar hier is er maar één. Ik ben de zwarte vlek rechtsonder!

Nadat ik me door een korte inleiding over het onderwerp “wat is bento” heen had geworsteld, met een beetje show-and-tell van verschillende bento-doosjes, hadden we een Q & A-sessie. Een van de vragen was: wat is het verschil tussen een gewone lunchdoos en een bentobox? Ik moest even nadenken over mijn antwoord. In wezen is er geen verschil tussen een doos die je voor de lunch inpakt en een bento-doos, want in feite is een bento (voor de lunch) Japans voor een lunchdoos!

Ik denk dat de belangrijkste reden waarom ik, en veel andere mensen, in termen van bento spreken in plaats van lunchdoos, is dat de term ‘bento’ een heleboel traditie en nuttige ideeën met zich meebrengt waaruit geput kan worden. Dingen zoals:

• een verscheidenheid van texturen, smaken, voedselgroepen en kleuren in een kleine container
• dingen strak verpakken voor compactheid en om ervoor te zorgen dat dingen niet verschuiven
• hoe een doos te verpakken zodat het er smakelijk uitziet wanneer het wordt geopend
• welke soorten voedsel te verpakken, wat niet in te pakken, hoe ver van te voren te maken
• wat smaakt enkele uren na het inpakken, en (meestal) op kamertemperatuur
• en last but not least, hoe je het volhoudt bento’s te maken, dag na dag, voor jezelf, je kinderen, je echtgenoot of iemand anders.

Een sandwich is prima als lunch, en in Japan is een sandwich bento nog steeds een bento. Ik hou van sandwiches, maar elke dag een sandwich wordt eentonig. Ik ben ook dol op salade als lunch, maar een hoop salade gewoon in een bakje dumpen, een tijdje rond hobbelen in een rugzak, kan er een beetje ondeugdelijk uitzien. Dus, wend ik me tot het Bento boek. Ik bedoel niet per se The Just Bento Cookbook; ik verwijs naar de kennis die ik heb vergaard, van mijn moeder, mijn oma’s, mijn tantes, mijn zus-met-twee-kinderen, andere bento kookboeken en blogs en websites, en nog veel meer.

Het klinkt misschien afgezaagd, maar voor mij is een bento box ook een beetje liefde geven aan iemand. Die iemand kan jij zijn, maar als iemand anders een bento voor je maakt, is dat nog veel specialer. (Ik vind het nog steeds geweldig als mijn moeder een bento voor me maakt, als ik weer in Japan ben.)

Hier is een Japanse video – eigenlijk een reclame voor Tokyo Gas (een nutsbedrijf) – die de rol van zelfgemaakte bento’s in het Japanse leven zo goed uitlegt, en ook een aantal vrij typische zelfgemaakte bento’s laat zien. (Ik hou van de “Sorry! Ik heb me verslapen!” op 0:26.) De moeder die het verhaal vertelt, herinnert zich hoe ze gedurende drie jaar middelbare school bento’s bleef maken voor haar meestal niet reagerende, humeurige tienerzoon. Ze beschouwde ze als een soort eenrichtingsbrieven of -e-mails aan haar zoon; ze kreeg nooit een verbaal antwoord, tot op het laatst, maar de doos die elke dag leeg terugkwam, was voor haar voldoende antwoord. En in de laatste lege bentodoos doet haar zoon een briefje met de tekst “Bedankt….sorry dat ik dat nooit eerder heb kunnen zeggen”. (Ik krijg altijd tranen in mijn ogen bij dat gedeelte….)

(Ik hou van deze sentimentele voedsel-en-familie-liefde reclamespotjes van Tokyo Gas. Deze gebakken rijst-reclame op Just Hungry heeft er ook zo een.)

Kortom, het gaat erom dat je je lunch met een beetje liefde behandelt, en dat je het een beetje leuk en afwisselend maakt. (En weet je, je kunt het ook een lunchbox noemen in plaats van een bento! Het gaat echt om de inhoud.)

Hoe dan ook, dank aan de dame die deze vraag stelde (sorry dat ik je naam niet heb), omdat je me aan het denken hebt gezet! Ik wou dat ik ter plekke zo welbespraakt had kunnen zijn. ^_^;