ÖZGEN ACAR

Het unieke ceremoniële geweer van Sultan Mahmud I is te zien in het Walters Art Museum in Baltimore, VS. Ik heb nooit een bericht over dit unieke geweer in onze media gezien. Toen ik op een website klikte die door een gepensioneerde ambassadeursvriend van mij was toegestuurd, boeide de pracht van het geweer mij.

Het geweer met stalen en houten romp is versierd met goud, verguld zilver, jade, diamanten, smaragden, parels en robijnen.

Het is verrassend dat verschillende voorwerpen zijn geplaatst in de verborgen compartimenten van de kolf en de loop van het geweer.

Wanneer de kolf, die is bedekt met verschillende juwelen, wordt geopend vanaf de achterkant, is de handtekening van Mahmut Sultan I te zien, die is gemaakt met diamanten, naast de Hijri kalender 1145 (1732-1733).

Wanneer het bovenste deel van de kolf wordt geopend, worden een met juwelen versierd schrijfstel, een rietpen en een zakmes gezien. Ook is er zwarte inkt van de lamphitte, katoenen, wollen en zijden doekjes tegen mogelijke besmetting en een unieke ceremoniële dolk in het onderste gedeelte.

Achter de loop bevindt zich een geweerreiniger, een sleutel, een lepel buskruit en de inscriptie van “mashallah.”
Naar verluidt werd het geweer gezamenlijk gemaakt met een schutter, juwelier, sleutelmaker, horlogemaker en messenmaker met de aanwijzingen van de hoofdjuwelier van het paleis en de Armeense meester Ohannes Ağa.

In de 19e eeuw werd William T. Walters, die een groot fortuin maakte op het gebied van drank, bank en spoorwegen (Foto 10), geïnteresseerd in Europese en Aziatische kunst en legde een collectie aan op dit gebied.

Zijn zoon Henry Walters, die het erfgoed erfde, breidde de collectie uit met manuscripten, wapens en harnassen en islamitische, Russische en oude Nabije Oosten kunstwerken.

Hij opende de Walters Art Gallery in 1934. Dit museum in de stad Baltimore aan de oostkust van de VS toonde dit prachtige geweer. In 2016 werd het geweer tentoongesteld in het Asian Art Museum in San Francisco aan de westkust.

Enkele Ottomaanse geweren, die niet zo schitterend zijn, werden in 1928 vanuit het Topkapı Museum overgedragen aan Ankara.

Onder hen is een geweer met ivoren inleg en zilveren kolf, (Foto 12) en een met mozaïek geborduurd geweer met gouden loop.

Het Ministerie van Cultuur en Toerisme is waarschijnlijk op de hoogte van dit geweer in de V.S. en probeert het in het Topkapı Museum te krijgen.

Sultan Mahmud I (1696-1754)

Zijn vader is Sultan Mustafa II en zijn moeder is Saliha Valide Sultan. Zijn grootmoeder Gülnuş Sultan voedde haar kleinkind met liefde op. Van jongs af aan kreeg hij les van verschillende leraren. Hij hield zich bezig met geschiedenis, literatuur en poëzie. In zijn Arabische gedichten gebruikte hij het pseudoniem “Sebkati” (Voorsprong). Hij hield zich vooral bezig met muziek.

Hij werd sultan op 34-jarige leeftijd in 1730. Hij selecteerde de meest waardevolle mensen van zijn tijd en nam ze in dienst. Hij was een karaktervol, vastberaden, vriendelijk, meelevend, oplettend en geduldig persoon. Hij handelde meer denkend aan het welzijn van zijn natie dan aan zijn eigen plezier.

In de begindagen van zijn sultanaat moest hij voldoen aan de wensen van de rebellen die hem op de troon hadden gezet. Patrona Halil, de leider van de opstandelingen, verklaarde zich loyaal aan sultan Mahmud I. Hij bleef zich echter bemoeien met staatszaken. Hij vroeg hem zelfs om hem aan het hoofd van de janissarie te stellen en een oorlog tegen Rusland te beginnen. De sultan liet Patrona Halil en zijn volgelingen vermoorden in de zesde week van zijn troonsbestijging.

Hij onderdrukte de opstand van de aanhangers een jaar later. Hij maakte een tijdlang een einde aan de onproductieve periode van de staat.

De laatste twee jaren van zijn leven bracht hij ziek door. Na een vrijdagsgebed werd hij ziek op zijn paard voordat hij in coma raakte.

Hij werd doodverklaard en levend begraven. De grafbewaarder, die ’s nachts in zijn tombe de Koran las, hoorde geluiden uit de tombe en bracht het paleis op de hoogte.

Zijn broer Osman, die hem opvolgde, vond dit nieuws niet erg. Niemand zag de grafbewaarder terug.