Niets zegt visuele fx als een greenscreen. Het beeld van een filmset bedekt met blauwe of groene stof is synoniem geworden met visuele effecten. Keying is zo’n belangrijk onderdeel van videoproductie geworden dat het gemakkelijk is te onderschatten hoeveel er te leren valt over het proces, en het is gemakkelijk te overschatten hoe gemakkelijk het is.

In deze 5-delige serie zal ik kijken naar chromakey in After Effects en een scala aan achtergrondinformatie, tips, trucs, trivia, en algemene inzichten bieden die voortkomen uit het werken met After Effects gedurende meer dan 20 jaar.

Deze serie heeft lang op zich laten wachten, en ik was al meer dan tien jaar van plan om iets over keying te schrijven! Toen ik als freelancer begon te werken, heb ik een eenvoudige website opgezet. Die werd altijd verwaarloosd, maar af en toe schreef ik een blogpost zodat er meer was dan alleen een showreel. Op een gegeven moment krabbelde ik wat gedachten over keying neer – een tamelijk ongestructureerd verslag van hoe keying de afgelopen tien jaar was veranderd. Als resultaat van die blog, werd ik uitgenodigd om artikelen in te dienen voor de ProVideo Coalition en sindsdien plaats ik hier af en toe een artikel. Dus elke keer als ik iets schrijf voor de PVC, denk ik terug aan hoe mijn gedachten over chromakey het allemaal begonnen.

Iedere keer sindsdien ben ik van plan geweest om een tutorial over keying samen te stellen, en sommige aantekeningen die ik in de loop der jaren heb genoteerd, zijn op zichzelf staande artikelen geworden. Tot nu toe, het grootste en meest ambitieuze artikel dat ik heb gemaakt voor de ProVideo Coalition was een 50-minuten durende serie over de desktop video revolutie.

Maar geloof het of niet, die serie begon eigenlijk als de inleiding tot deze serie over keying! Er zijn verschillende terugkerende thema’s in mijn andere artikelen die oorspronkelijk begonnen als notities voor een serie over chromakey, en ze kunnen allemaal worden teruggevoerd naar mijn oorspronkelijke post “de mythe van de enkele klik”.

De mythe van de enkele klik is een term die ik heb bedacht om te praten over het belangrijkste aspect van keying. Het is iets dat de basis vormt voor deze hele tutorial serie. Als je je afvraagt wat ik denk dat het allerbelangrijkste is als het op keying aankomt, dan is dat niet iets technisch. Het heeft niets te maken met de camera of de belichting. Het is niet een bepaalde plugin of een ander stukje software. Het is geen geheime techniek verstopt in After Effects waar maar 3 mensen van weten. Zo zit het niet in elkaar.

Het is attitude.

Je zou kunnen denken dat dat raar is om te zeggen – wat heeft attitude met keying te maken?

De mythe van de single click: Origin story

In mijn geval gaat het antwoord terug tot 1997. 1997 is een jaar dat ik in veel van mijn artikelen noem, omdat het om twee redenen belangrijk was. Ten eerste was het het jaar dat ik professioneel begon te werken. Ten tweede was het het jaar dat Media 100 en Avid desktopvideoproducten uitbrachten die in staat waren tot wat wij online kwaliteitsvideo noemden. Voor die tijd was desktopvideo een offline instrument. Je maakte geen video’s af met je desktop computer. Het is iets wat we nu als vanzelfsprekend beschouwen, vooral nu telefoons 4K-video kunnen opnemen, maar in de jaren 90 was het idee van desktopvideo iets nieuws. 1997 was het eerste jaar waarin je een video van eindkwaliteit op een desktopcomputer kon produceren. Dit omvatte After Effects versie 3.1, waar ik voor het eerst chromakey tegenkwam.

Zoals ik hierboven al zei, zijn sommige van de aantekeningen die ik heb gemaakt en die oorspronkelijk bedoeld waren om over chromakey te gaan, uiteindelijk aparte artikelen geworden. Uitleggen hoe videoproductie is veranderd sinds 1997 is een van die gevallen. De serie Desktop Video Revolution laat zien wat het verschil is tussen een TVC uit 1997 en een TVC uit 2014. Het punt van de serie is dat in de late jaren 1990, high-end post-productie een exclusieve club was. Je had peperdure, high-end tools nodig, zoals een Quantel Henry of Discrete Logic Flame die op een Silicon Graphics supercomputer draaide.

Ik heb het vaak over “miljoen dollar-kamers”, omdat de installatie van een enkele suite al gauw zoveel kon kosten. In de commentaren bij een van die artikelen merkte een lezer op dat zijn bedrijf meer dan 3 miljoen dollar had uitgegeven om die van hen te installeren. Ik weet het niet precies, maar ik schat dat er in 1997 minder dan 10 online suites waren in heel Melbourne, waar ik toen werkte.

Dat is hoe high-end visual fx werd gedaan in de jaren 90, er was geen andere optie.

De pure kosten en exclusiviteit van deze high-end tools gaven ze een aura en mystiek, en het was gebruikelijk voor desktop editors zoals ik om te veronderstellen dat ze krachtiger waren dan ze werkelijk waren. Er was geen gemakkelijke manier om over deze machines te leren of hoe ze te gebruiken. Er was geen direct voor de hand liggende bron om meer te leren over digitale compositing. Er was geen Video CoPilot, geen Creative Cow. Het was niet eens gebruikelijk dat een computer verbonden was met het internet. After Effects was ook geen algemeen programma; mensen volgden geen cursussen om te leren keyen in After Effects 3.1, omdat niemand voor die tijd echt had gekeyed in After Effects.

Tegzelfdertijd waren er advertenties en magazines die suggereerden dat visuele effecten eenvoudig waren als je het juiste product kocht. Keying software zoals Ultimatte en Primatte verschenen in paginagrote advertenties in Cinefex, wat de indruk versterkte dat machines van een miljoen dollar op magische wijze konden keyen door gewoon op een knop te drukken.

Tijdens de jaren 1990 publiceerde Quantel zijn eigen driemaandelijks tijdschrift, Clips genaamd, dat werk liet zien dat gedaan was op Quantel machines van over de hele wereld. Een editie bevatte een artikel van twee pagina’s over de nieuwe chromakey plugin voor de Quantel Henry. Voor een jong iemand, die nog nooit met zo’n systeem had gewerkt, was de onderliggende boodschap dat perfect keyen gemakkelijk moest zijn.

Toen ik voor mijn 120mhz PowerMac zat, met After Effects versie 3.1, en probeerde standard definition interlaced beeldmateriaal te keyen dat was opgenomen op een analoog videoformaat en gedigitaliseerd naar een gecomprimeerde codec, kan men zeggen dat ik iets van een minderwaardigheidscomplex had. Het keyen van interlaced Betacam SP beeldmateriaal in After Effects 3.1 was niet eenvoudig, maar die mooie advertenties in Cinefex deden me denken dat het selecte groepje dat met Henrys en Flames mocht werken veel beter werk zou afleveren, omdat hun gereedschappen krachtiger waren.

Toen de desktop-technologie verbeterde, kwamen er meer keying-producten op de markt en verschenen er meer advertenties. Er werden artikelen geschreven, er werd advies gegeven op forums en er werden tutorials gemaakt en gedeeld. Er was advies over belichting, greenscreen stoffen, camera’s, lenzen, hoe te filmen voor chromakey, on-set monitoring, welke plugins te gebruiken – alles. En al deze adviezen, over een lange periode, versterkten voortdurend het idee dat keyen makkelijk moest zijn, en als alles goed was gedaan, dan kon je keyen met een enkele muisklik.

Keyen heeft een lelijk stiefzusje: rotoscoping. Gedurende de eerste tien jaar van mijn carrière, was rotoscoping een vies woord. Het was synoniem met saai, repetitief, traag, saai werk dat aan juniors werd gegeven. En op dezelfde manier als er altijd een implicatie was dat keying mogelijk moest zijn met een enkele klik, was er de implicatie dat rotoscoping alleen gebeurde als er iets mis ging. Niemand wilde rotoscopen, en al die geweldige advertenties voor perfecte keyingsoftware schreeuwden subliminaal dat dat niet hoefde.

er was de implicatie dat rotoscoping alleen gebeurde als er iets fout ging

Die houding was niet alleen bij mij. Het idee dat rotoscoping alleen gebeurde als er iets misging, was slechts een symptoom van die tijd. De hele industrie was bezig met de overgang naar digitale desktopvideo. Een breder deel van de video-industrie gebruikte nu gereedschappen en technieken die voorheen slechts beschikbaar waren voor een selecte groep, en zo leerde iedereen gaandeweg. Dit was ongeveer in dezelfde periode dat iedereen met een goedkope DV-camera en een iMac video kon produceren. Producenten waren net zo geneigd om aan te nemen dat keying gemakkelijk zou zijn als ieder ander.

De mythe van de enkele klik was niet iets dat ooit echt hardop werd gezegd. Niemand heeft expliciet gezegd dat je met een enkele klik zou moeten kunnen toetsen, het werd gewoon geïmpliceerd door talloze advertenties, artikelen, forums, tutorials enzovoort. En toch is het gewoon dat – een mythe.

Ervaring opdoen, geen plugins

Na een aantal jaren als freelancer bij verschillende bedrijven te hebben gewerkt, kwam ik op een dag terecht bij een project met een volledig digitale achtergrond. Het geheel was opgenomen tegen greenscreen. Tot mijn grote verrassing verwachtte de producent dat elk shot een soort clean up zou vereisen, naast keying. Er was tijd in het budget om met de beelden te werken en te doen wat nodig was om de toetsen er goed uit te laten zien. Rotoscoping werd verwacht.

Het was de eerste keer dat ik met een Producer werkte die bekend was met keying, en die cleanup en rotoscoping als onderdeel van het proces behandelde.

En eindelijk realiseerde ik me dat dit is hoe het zou moeten zijn.

Met vele jaren ervaring achter me, denk ik nog steeds dat dit de belangrijkste les is als het gaat om keying. Het maakt niet uit welke software of hardware je gebruikt, de eerste stap is om te erkennen dat het onwaarschijnlijk is dat je een perfecte composite krijgt door alleen maar op een knop te drukken.

Ik ga niet zeggen dat keyen met een enkele klik onmogelijk is. Natuurlijk zal er een tijd zijn dat je beeldmateriaal hebt dat je heel snel een goede toets geeft. In zekere zin heb ik het er niet over dat keyen met een enkele klik onmogelijk is, maar meer over het algehele compositing proces.

Een van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd is dat om een perfecte key te krijgen, er altijd een zekere mate van rotoscoping nodig is. Zelfs als het een simpel vuilnismatje is dat maar een paar keyframes in beslag neemt, is er bijna altijd sprake van een zekere mate van handmatig maskeren. Het is moeilijk om voeten perfect te keyen, dus zelfs een eenvoudig presenter-to-camera type stuk zal waarschijnlijk extra aandacht nodig hebben voor de voeten. Maar reflecties en andere spill – zoiets simpels als het horloge van de acteur dat de kleur van het scherm reflecteert op willekeurige frames – kan handmatige bijwerking vereisen.

Rotoscoping wordt misschien nooit zo cool gevonden als colour grading, maar het is wel degelijk een kunstvorm die vaardigheid en ervaring vereist. Het is geen gemakkelijk werk dat aan junioren kan worden gegeven. Het kan zeker saai en repetitief zijn, maar dit is eigenlijk alleen maar een indicatie van het niveau van precisie en zorg dat moet worden besteed.

Rotoscoping betekent niet dat er iets mis is gegaan. Het betekent niet dat iemand schuldig is. Het is gewoon een deel van het proces en het moet dienovereenkomstig worden begroot.

Deze serie

Deze serie is opgedeeld in vijf delen, te beginnen met de hierboven geplaatste introductievideo. Het doel is om elke week een nieuw deel uit te brengen.

Deel 2: pre-processing

Deel 3: Keylight

Deel 4: cleanup en post-processing

Deel 5: compositing

Links

Deel 1 van de video noemt een paar producten en bedrijven, voor meer informatie bekijk ze hier:

Primatte – Red Giant

Primatte – Boris FX

Composite Brush

Silhouette FX

King Kong Production Diaries

Cinefex

Als u geïnteresseerd bent in een meer technische lezing over de geschiedenis van keying plugins, dan fxguide plaatste dit artikel terug in 2005.

Voor een geschiedenis van film/chemische chromakey technieken is deze video van Filmmaker IQ fantastisch!

En als je nog iets anders zoekt om te lezen terwijl je op deel 2 wacht, bekijk dan mijn andere artikelen.