Achtergrond: Plaatfixatie van gecomminueerde bicondylaire tibiale plateaufracturen blijft controversieel. Deze retrospectieve studie werd uitgevoerd om de perioperatieve resultaten en functionele uitkomsten te evalueren van mediale en laterale plaatstabilisatie, via anterolaterale en posteromediale chirurgische benaderingen, van gecomminueerde bicondylaire tibiale plateaufracturen.

Methoden: Over een periode van zevenenzeventig maanden werden drieëntachtig AO/OTA type-41-C3 bicondylaire tibiale plateaufracturen behandeld met mediale en laterale plaatfixatie via twee exposures. De röntgenfoto’s van het letsel werden gerangschikt volgens de ernst van de breuk. Onmiddellijke biplanaire postoperatieve radiografieën werden geëvalueerd om de kwaliteit van de reductie te beoordelen. De Musculoskeletal Function Assessment (MFA) vragenlijst werd gebruikt om het functionele resultaat te evalueren.

Resultaten: Drieëntwintig mannelijke en achttien vrouwelijke patiënten (gemiddelde leeftijd, zesenveertig jaar) die de MFA-vragenlijst invulden, werden opgenomen in de onderzoeksgroep. De gemiddelde duur van de follow-up was negenenvijftig maanden. Twee patiënten hadden een diepe wondinfectie. Volledige radiografische informatie was beschikbaar voor eenendertig patiënten. Zeventien (55%) van deze patiënten hadden een bevredigende articulaire reductie (< of =2-mm stap of opening), achtentwintig patiënten (90%) hadden een bevredigende coronale vlakke uitlijning (mediale proximale tibiale hoek van 87 graden +/- 5 graden), eenentwintig patiënten (68%) toonden een bevredigende sagittale vlakke uitlijning (posterieure proximale tibiale hoek van 9 graden +/- 5 graden), en alle eenendertig patiënten toonden een bevredigende tibiale plateau breedte (0 tot 5 mm). Leeftijd van de patiënt en polytrauma waren geassocieerd met een hogere (slechtere) MFA score (p = 0.034 en p = 0.039, respectievelijk). Wanneer met deze variabelen rekening werd gehouden, toonde regressieanalyse aan dat een bevredigende articulaire reductie significant geassocieerd was met een betere MFA-score (p = 0,029). De ernst van de fractuur in de rangorde was ook voorspellend voor het MFA-resultaat (p < 0,001). Er werd geen verband vastgesteld tussen de ernst van de rangorde en een bevredigende articulaire reductie (p = 0,21). De patiënten in deze serie vertoonden significant residueel disfunctioneren (p < 0,0001), vergeleken met normatieve gegevens, waarbij de vrijetijdsbesteding, het werk en de bewegingsdomeinen van de MFA de slechtste scores vertoonden.

Conclusies: Mediale en laterale plaatstabilisatie van gecomminueerde bicondylaire tibiale plateaufracturen via mediale en laterale chirurgische benaderingen is een nuttige behandelmethode; residuele disfunctie is echter gebruikelijk. Nauwkeurige articulaire reductie was mogelijk bij ongeveer de helft van onze patiënten en werd geassocieerd met betere resultaten binnen de grenzen van de letselernst.