Foto’s animeren voor video: Het geheim van kinestase, 2.5D en parallax
Een film die uit niets anders bestaat dan foto’s? Dat klinkt in eerste instantie saai. Of saai. 2.5D en parallax zijn het geheim om foto’s te animeren en van stilstaande beelden uiterst aantrekkelijke video’s te maken, die kunnen concurreren met elke beeldvideo en productvideo.
Natuurlijk kunt u tijdens het bewerken foto’s naar een tijdlijn slepen en er een geanimeerde diavoorstelling van maken. Maar dat is niet waar we het hier over hebben! Dit artikel laat u zien hoe u van foto’s zeer aantrekkelijke video’s kunt maken.
U moet weten dat:
- Invoer gelijk is aan uitvoer. Hoe briljant je de tips en trucs uit dit artikel ook toepast, van onbevredigende foto’s kan geen geweldige film worden gemaakt.
- Film en video betekent altijd beweging. Daarom kun je niet om dit feit heen als je foto’s als bronmateriaal gebruikt – maar je maakt de beeldbewegingen anders.
- Professionals hebben het over 2.5D en parallax. De resulterende soort film is ook bekend onder de technische term kinestasis.
Waarom foto’s animeren?
Er zijn veel redenen om een beeldvideo of productfilm als foto’s te willen maken. Of het nu is omdat er al foto’s beschikbaar zijn of omdat er, zoals bij historische foto’s, geen video-opnamen zijn.
Voorbeeld voor fotoanimatie
Of omdat uw klant uiteindelijk foto’s van hoge kwaliteit nodig heeft voor zijn doeleinden, wat meestal niet mogelijk is met video-opnamen. Niet om technische redenen, maar omdat de enscenering van een video anders is dan die van een foto.
Omdat, anders dan bij film, een fotograaf zich kan concentreren op een enkel beeld – terwijl bij film de bewegingssequenties bijna altijd overheersen. Wie geen beweging wil, kan een foto ook in een lijst aan de muur hangen.
Software en deskundigheid als eerste vereiste
Voor de hieronder beschreven tips en trucs zijn twee dingen nodig
- Eerst software voor digitale beeldbewerking, zoals die van Adobe.
- Tweede, gebruikersvaardigheden die de gemiddelde fotograaf of videobewerker meestal al heeft.
In het bijzonder moet u een grondige basiskennis hebben van Photoshop en Adobe After Effects.
Hoe foto’s te animeren: Het basisprincipe
De mens leeft en beweegt in een driedimensionale ruimte. Met dit feit wordt reeds rekening gehouden door bewegende beelden in 2-D. Zij tonen de diepte van de ruimte niet in de intensiteit van een film die in 3D is opgenomen. Maar reeds een tweedimensionale opname, waarin de camera niet statisch is, toont ruimtelijkheid.
Bij elke camerabeweging verschuiven de voor-, midden- en achtergrond van een beeld anders. Als de camera een persoon passeert, verschuift de achtergrond veel langzamer dan de persoon op de voorgrond. Een soortgelijke situatie doet zich voor bij een camerabeweging in de richting van een acteur.
Verschillende tempi van achtergrond en voorgrond:
Hieruit volgt dat als dit “verschuivingseffect” door digitale beeldbewerking kan worden gesimuleerd, een foto plotseling een filmachtig beeld wordt.
Eisen aan fotografisch bronmateriaal voor 2.5D
Een foto met minstens evenveel pixels als het geplande eindformaat van uw video als basis voor de volgende stappen moet voor u een vanzelfsprekendheid zijn. U moet er rekening mee houden dat u misschien ook wilt inzoomen op de foto. Zonder een passende beeldresolutie is dit niet mogelijk. Als vuistregel geldt: een foto waarvan je een video wilt maken, kan nooit groot genoeg zijn.
Niet minder belangrijk is de compositie van het beeld. Van een “vlakke” foto, daarmee bedoel ik een foto waar voorgrond en achtergrond gewoon niet aanwezig zijn, moet je je afzijdig houden. Uit niets kan nooit iets goeds komen.
De eenvoudigste manier om dit te doen is door de verdwijnlijnen direct in de foto te tekenen voordat u met hulplijnen gaat bewerken (of met de hand op een afdruk van de foto). Stel je voor dat de foto in een gang is genomen. Wat is het voorste punt? Wat in de foto zou helemaal achteraan staan? Zo ziet u meteen hoeveel de dieptevlakken verschillen.
Natuurlijk moet de beeldinhoud overeenkomen met uw film. Niet een beetje, maar net alsof je met een echte filmopname te maken hebt. Daarbij hoort ook de vraag of het beeld in voldoende zettingen kan worden verdeeld. En of de beeldinhoud rijk genoeg is om in een film te worden verteld.
Leren:
- Als je alleen foto’s tot je beschikking hebt die qua perspectief niet overtuigen of waarvan de beeldinhoud in een fractie van een seconde kan worden uitgelegd, kun je beter niet proberen om van die foto’s een video te maken.
- Zelfs stilstaande foto’s waarvan je van meet af aan kunt zien dat de lagen later nooit meer goed uit elkaar zullen kunnen lopen, bijvoorbeeld door onscherpe randen, zijn niet geschikt voor foto-animatie.
Animatie van foto’s: 2.5D en het parallax-effect
Het parallax-effect beleefde zijn eerste hoogtijdagen in videospelletjes. Het ging en gaat er immers om de speler in real time een ervaring te bieden die de werkelijkheid zo dicht mogelijk benadert. Daarvoor zijn computergegenereerde beelden met diepte-effect nodig. Om optimaal gebruik te maken van de rekenkracht van de grafische kaarten, werd het zogenaamde 2.5D-principe uitgevonden. De naam is afgeleid van het feit dat het op deze wijze bereikte effect misschien niet helemaal op een 3-D-beeld lijkt, maar er wel dicht bij in de buurt komt.
Video’s van foto’s maken gebruik van hetzelfde principe. Anders dan bij videospelletjes bestaan de beeldlagen echter niet al afzonderlijk als digitale animatie, zodat ze eerst uit de foto moeten worden gehaald.
Om dit te doen, knipt u eenvoudig de voorgrond uit een foto en maakt er een afzonderlijke laag van. De eenvoudigste manier om dit te doen is door eerst een foto met een hoge resolutie in Photoshop in de gewenste lagen te splitsen en deze vervolgens in Adobe After Effects te animeren.
Videotutorial (hier met de volledige bewerking in Photoshop)
Als u wilt, kunt u nog een stap verder gaan en de foto in meer dan alleen voor- en achtergrond splitsen. Hoe meer lagen, des te groter en realistischer is het diepte-effect dat wordt bereikt met de later digitaal aangebrachte beweging.
Natuurlijk werkt dit alleen als u de beeldlagen altijd en strikt uitlijnt met het verdwijnpunt. Wat zich op de voorgrond van het beeld bevindt, hoort nooit op de achtergrond. Anders krijg je een uiterst irritant beeld, dat alleen maar kan dienen als illustratie van roes-toestanden.
Ook duidelijk: als je de lagen niet netjes scheidt, hetzij omdat je er de tijd niet voor hebt, hetzij omdat je er de kennis niet voor hebt, vernietig je de illusie.
Foto’s integreren in een video: tips en trucs
Het is ook belangrijk om op te merken dat er bij digitale camerabewegingen geen “gaten” in de achtergrond te zien zijn. Hiermee bedoel ik gebieden waaruit je de voorgrond hebt weggesneden en die nu plotseling zichtbaar worden door het bewegen van de lagen.
Ook hierin verschilt de professionele uitvoering van de smalfilmer: Een bekwame motion designer zal niet alleen deze lege plekken in een mum van tijd retoucheren, hij zal bij de selectie van het beeld al aandacht besteden aan dit probleem.
Beperkingen en beperkingen aan de animatie van foto’s in video’s
In tegenstelling tot video-opnamen is de lengte van een opname beperkt bij het omzetten van stilstaande beelden naar video met behulp van het parallax-effect. Dit komt eenvoudigweg doordat de verschillende lagen niet eindeloos kunnen worden bewogen.
Daarom maken veel video’s met geanimeerde foto’s en 2.5D-effect gebruik van slow motion slowdown. Enerzijds vermindert dit het aantal instellingen (foto’s) dat voor een video moet worden bewerkt. Aan de andere kant krijgen de uitvoerig nabewerkte opnamen zo meer schermtijd. Dit verbetert de prijs-prestatieverhouding.
Animatiefoto’s: Onderscheid van het Ken Burns-effect
Het parallax-effect wordt regelmatig verward met het minstens zo bekende Ken Burns principe. Toch zijn het twee fundamenteel verschillende manieren om beweging in statische foto’s voor video’s te brengen!
Kenneth Lauren “Ken” Burns (* 1953) is een Amerikaans filmmaker. Voor zijn documentaires is hij genomineerd voor verschillende Emmy Awards en twee Oscars. Drie van deze filmprijzen liggen nu bij hem thuis.
Voor zijn documentaires zocht Ken Burns een eenvoudige manier om historische schilderijen en foto’s in zijn films te verwerken. Zijn oplossing is even eenvoudig als goedkoop – en maakte hem beroemd. Burns liet de camera gewoon over de foto pannen of ernaar toe of ervan weg bewegen.
Ken Burns legt uit hoe hij foto’s in video gebruikt voor de montage
Wat hier meesterlijk aan is, is niet het feit dat hij gebruik maakt van de al lang bekende cinematografische stijlfiguur van pannen en volgshots. Het is de manier waarop Ken Burns het oog van de kijker leidt.
Het doorslaggevende criterium voor de toepassing van het Ken Burns-effect is een foto waarvan de inhoud geschikt is voor sequentiële vertelling. Waar de kijker op het eerste gezicht alle informatie in de foto kan zien, is het effect verhalend en komt het op niets uit.
Het fundamentele verschil met het parallax-effect is dat het niet nodig is een foto digitaal te bewerken. Het instellen van keyframes in Adobe After Effects of soortgelijke software is voldoende. Sommige gratis programma’s voor videoproductie leggen nu zelfs automatisch het Ken Burns-effect over stilstaande beelden.
En een laatste opmerking voor liefhebbers van nauwkeurig filmambacht en glasheldere definities van technische termen:
Een digitaal verkregen tracking shot (meestal zoom genoemd) is NIET hetzelfde als een tracking shot. De enige uitzondering is de aandrijving naar een foto of schilderij. In dit geval is de aandrijving een zoom. Er is dan ook geen reden om deze buiten de digitale beeldbewerking om te draaien.
Video’s van foto’s: verschil met Cinemagraphs
Cinemagraphs (bioscoopdiagrammen) kunnen ook worden gemaakt van geschikte foto’s. In dit geval zijn ze een speciale vorm van foto-animatie voor video.
Hoewel hun creatie nog veeleisender is. Dit komt omdat een cinemagram per definitie een eindeloze lus is.
Dit artikel is automatisch in het Engels vertaald met behulp van AI. Als u ons wilt helpen de kwaliteit te verbeteren, dan horen wij dat graag van u.