Lady Gaga kreeg de felbegeerde halftime-act tijdens de Super Bowl en de zondagavond daarop stond Beyonce, die de afgelopen twee Super Bowls te zien was, in het middelpunt van de belangstelling tijdens de Grammy’s. De natie keek naar twee gerenommeerde artiesten die hun fans vermaakten.

Lady Gaga en Beyonce zijn echter meer dan entertainers. Ze zijn culturele fenomenen met volgelingen over de hele wereld. Maar misschien zijn ze zelfs meer dan dat. Misschien zijn ze religieuze leraren?

Dat is de stelling van 2 recente artikelen in de Washington Post. De eerste, door Guthrie Graves-Fitzsimmons, kampioenen Gaga als een progressieve, medelevende katholiek onderwijzen haar gemeente van “Little Monsters” en de “slechte kinderen”. Dit zijn de kinderen die Gaga zingt voor-de freaks, de vreemdelingen, degenen die er niet in passen, de afdankertjes, en meest expliciet degenen die zich identificeren met de LGBT-beweging.

De boodschap die ze in Born This Way leert is om je goed te voelen over jezelf.

“I’m beautiful in my way
‘Cause God makes no mistakes
I’m on the right track, baby
I’m born this way”

Of dit uit het nummer Hair…

“I just wanna be myself / And I want you to love me for who I am … this is my prayer.”

Hoe moeten we denken over Gaga’s theologie? Een positief punt is dat haar liefde en zorg voor de buitenstaanders, de over het hoofd gezienen en de gemarginaliseerden een afspiegeling is van Jezus’ initiatief ten opzichte van diezelfde mensen. Te vaak hebben christenen degenen voor wie Christus kwam, veroordeeld en uitgestoten.

Helaas slaagt Gaga er niet in om de “kleine monsters” en de “slechte kinderen” te wijzen op iets dat verder gaat dan zichzelf. In plaats van een boodschap van zonde en verlossing is de hare een boodschap van eigenwaarde en zelfacceptatie. Het is een boodschap die goed past binnen onze zelf-georiënteerde cultuur, maar niet op de pagina’s van de Bijbel waar God zonde definieert en alle mensen een redder nodig hebben.

Volgens Katie Mettler van de Post was Beyonce’s Grammy-optreden geïnspireerd door Afrikaanse, Hindoeïstische en Romeinse godinnen. Natuurlijk waren Beyonce’s fans niet verrast door dit alles, omdat soortgelijke religieuze thema’s prominent aanwezig waren in haar meest recente visuele album, Lemonade.

Het artikel stelt dat in haar optreden op het podium bij The Grammy’s, “Beyonce aan het onderwijzen was.” Wat was de les die de kijkers verondersteld werden te leren? Ik weet het niet precies. Maar afgaande op het artikel zou de les kunnen gaan over feministische theologie, vruchtbaarheidsrechten, het vermogen van de godin om goed of slecht geluk te brengen in de vorm van geld, en de belofte van een andere godin om ons te geven waar we in gebed om vragen.

Het lijdt geen twijfel dat veel christenen zich als fans van deze twee vrouwen beschouwen. Beiden zijn uitzonderlijk getalenteerd. Maar het zou naïef zijn om te geloven dat hun kunst alleen vermaak is. Elke artiest heeft een wereldbeeld dat geboorte geeft aan haar werk. Daarom moeten christenen amusement met onderscheidingsvermogen consumeren en zich afvragen wat er achter de voorstelling zit. Waar we naar kijken heeft een diepgaande invloed op onze ziel. Dat de godin aanbidding komt in de vorm van entertainment maakt het mogelijk dat het onder de radar van de meeste Amerikanen en de meeste christenen blijft.

Ten slotte ben ik geamuseerd door het idee dat Amerika steeds seculierder wordt en minder religieus terwijl twee van de beroemdste entertainers ter wereld hun religieuze overtuigingen in het hart van hun muziek stoppen.