Eminem’s 10e album arriveerde op streamingdiensten, zonder enige voorafgaande opbouw, vergezeld van een nonchalante tweet van de 45-jarige rapper: “Ik heb geprobeerd niet te veel na te denken over deze 1 … geniet.” Het is een thema dat al in de eerste seconden van het album wordt herhaald: “Ik ga gewoon mijn eerste gedachten opschrijven,” mompelt hij, “en zien waar het me brengt.”

Niet voor het eerst in zijn carrière is het makkelijk om te voelen dat Marshall Mathers III een beetje onoprecht is. Kamikaze is overduidelijk het product van veel denkwerk, voornamelijk van de stinkende en fulminerende soort. Het is duidelijk dat hij zich niet op zijn gemak voelt bij het zieltogende concept van Not Reading The Comments. Vrijwel de volledige speelduur van 45 minuten wordt in beslag genomen door het klagen over de koele ontvangst van zijn laatste album – het zwakke en hoorbaar verwarde Revival uit 2017 – en het klagen over de huidige staat van de hiphop.

Zijn aartsvijand Donald Trump komt aan het woord in opener The Ringer, maar tegen de tijd dat hij de president aan de kaak stelt, lijkt hij door zijn gal heen te zijn, omdat hij die heeft gericht tegen critici, commentatoren op sociale media en andere rappers. Hij kan geen termen van afkeuring oproepen die hij niet al over Lil Pump en Charlamagne Tha God heeft uitgestort. “Mijn beef is meer mediajournalisten,” geeft hij toe. Ook wanneer hij doet wat je zou kunnen noemen “Slim Shady ding” – het maken van misselijke grappen over Harvey Weinstein en de massale schietpartij in Las Vegas vorig jaar op Greatest, beweren dat het slaan van zijn partner met een honkbalknuppel “alleen onze liefde sterker maakt” op Normal – krijg je het gevoel dat hij gaat door de motie, het geven van zijn publiek de gewetenloze dingen die ze verwachten.

Het zwakste nummer hier is misschien wel Good Guy, een zwakheid-zijn-naam-is-vrouw saga over ontrouw, gekenmerkt door zowel een sombere beat als het gevoel dat Eminem’s hart er echt niet bij is. Hij klinkt als een man die de tijd doodt tot hij terug kan keren naar de onderwerpen die hem echt bezig houden: negatieve reacties op zijn recente werk en de vogue voor SoundCloud-gedissemineerde mumble rap.

Aan de ene kant wordt het gedoe over de ontvangst van Revival een beetje vermoeiend en nodigt het uit tot de voor de hand liggende reactie: als de pop hooks en gastoptredens van Pink en Ed Sheeran zo oneerlijk verguisd waren als de auteur blijft beweren, waarom heeft hij ze dan bijna helemaal gedumpt voor de opvolger? Plus, er is iets vreemds aan Eminem te horen, ooit de generatiekloof doorbrekende stem van de ontevreden jeugd, klinkend als een chagrijnige vader die vanachter zijn krant voor Top of the Pops zit te hijgen, pesterig volhoudt dat moderne muziek “mumbo jumbo” is en opzettelijk de namen van jonge artiesten fout heeft: “Earl the Hooded Sweater or whatever his name is”.

Dat gezegd hebbende, als je gaat luisteren naar een man van middelbare leeftijd die klaagt dat hip-hop niet meer zo goed is als vroeger, dan kan dat net zo goed Eminem zijn. Wat je ook vindt van zijn opmerking over de neergang van hiphop, de kern van zijn stelling – dat de huidige generatie SoundCloud-sterren zijn verbazingwekkende technische vaardigheden en zijn gevatheid missen, en dat er iets mis is met rappers die hun teksten schrijven via ghostwriters – is vrij onbetwistbaar.

In tegenstelling tot zijn voorganger zijn de punchlines in Kamikaze grotendeels raak. Het deel waarin hij in detail beschrijft hoe hij zijn eigen genitaliën verminkt, niet uit Slim Shady-achtig nihilisme maar omdat hij dat liever doet dan naar Lil Yachty te luisteren, is echt grappig, en je verwacht dat veel van de aangevallen rappers zullen reageren met iets dat even krachtig is. Bovendien brengt hij stukken van Kamikaze door met het demonstreren van zijn punt over technische vaardigheid in aanzienlijke stijl. Hij klinkt op The Ringer of Greatest levendiger en uitbundiger dan hij in jaren heeft gedaan, door de spot te drijven met hedendaagse tripletflows en lyrische inhoud voordat hij losgaat met hypersnelle bars en ingewikkelde woordspelingen. Zijn afwisselend verbijsterde en woedende couplet op Lucky Me, geleidelijk toenemend in intensiteit en snelheid, is fantastisch.

Kamikaze is een wisselvallig, gebrekkig album. De hooks zijn niets bijzonders – in het geval van Nice Guy, een lompe bass-heavy grind versierd met een rauwe vocal van Jessie Reyez, is het actief pijnlijk. De beats zijn van merkbaar vlekkerige kwaliteit, variërend van de schone, koele elektronica van Fall aan het ene uiterste, tot het duidelijk ho-hum Venom, een bleke bijdrage aan de soundtrack van de komende Marvel film die onhandig aan het einde van het album is geplakt.

Wanneer het echter in brand staat, dan knettert het echt, aanzienlijk helderder dan welk Eminem album dan ook sinds tijden. Of dat genoeg is om de auteur weer in het middelpunt van de actie te plaatsen, valt te betwijfelen: van zijn voorganger werden wereldwijd slechts 1,1 miljoen exemplaren verkocht, een fractie van de verkoopcijfers die hij gewend is. Zoals hij opmerkt op Stepping Stone, een doordacht onderzoek naar de ondergang van zijn groep D12, zijn de tijden veranderd. “One minute you’re bodying shit / But then your audience splits,” rapt hij, “you can already feel the climate is starting to shift / To these kids you no longer exist.”

But at its best, Kamikaze makes clear that Eminem is prepared to rage against the dying of the light – and the sound of him raging can still make for electrifying listening.

{{#ticker}}

{{topLeft}}

{{bottomLeft}}

{{topRight}}

{{bottomRight}}

{{#goalExceededMarkerPercentage}}

{{/goalExceededMarkerPercentage}}

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragrafen}}{highlightedText}}

{#cta}{{text}{{/cta}}

Houd me in mei op de hoogte

• Delen op Facebook
• Delen op Twitter
• Delen via Email
• Delen op LinkedIn
• Delen op Pinterest
• Delen op WhatsApp
• Delen op Messenger