Juli 31, 2016
Bekijk hier een video van deze preek.

Heb je ooit “Verkleedpartijtje” gespeeld toen je klein was? Misschien verkleedde je je als een superheld, of trok je de kleren van je ouders aan om een spelletje te doen alsof je helemaal volwassen was. Misschien trok je een kostuum aan voor Halloween, of om je rol in het kerstschouwspel te spelen. Wat je ook aantrok, het gaf je toestemming om voor een korte tijd iemand anders te zijn, om te doen alsof je meer kracht of genade of heiligheid bezat dan je in werkelijkheid bezat. Je kon iemand nieuw zijn.

Een paar jaar geleden luisterde ik naar een interview met een van de acteurs uit Downton Abbey. Ze beschreef hoe het aantrekken van die geweldige historische kostuums haar beïnvloedde. Haar houding veranderde, zelfs de manier waarop ze sprak werd ineens verfijnder. Het dragen van het kostuum bracht haar automatisch in het personage dat ze uitbeeldde. Het aantrekken van de jurk maakte haar tot iemand nieuw.

Misschien is dit de reden waarom Paulus ervoor kiest om kleding als metafoor te gebruiken in zijn brief aan de Kolossenzen. Paulus schrijft over het afleggen van het oude ik en het ons kleden in het nieuwe leven in Christus. Kolossenzen 3:1-11 vertelt ons om alles uit ons leven weg te strepen wat niet van God is, zodat we de nieuwe ik kunnen aantrekken, de ik die voortdurend hersteld wordt om het beeld van God te dragen. In dat proces, vertelt Paulus ons, is er geen identiteit meer die er toe doet, behalve die van Christus, die alles en in allen is.

Maar, ook al eindigt de toegewezen lezing voor vandaag daar, Paulus doet dat niet! Hij gaat verder met te beschrijven wat we moeten aantrekken, als we ons eenmaal hebben ontdaan van alle zondigheid en egocentrisme, en ons volledig hebben overgegeven om volgelingen van Jezus Christus te worden.

Als uitverkorenen van God, heilig en geliefd, bekleedt u met mededogen, vriendelijkheid, nederigheid, zachtmoedigheid en geduld. Verdraag elkaar en als iemand een klacht tegen een ander heeft, vergeef elkaar; zoals de Heer u vergeven heeft, zo moet ook u vergeven. Bekleed u bovenal met de liefde, die alles in volkomen harmonie samenbindt. En laat de vrede van Christus heersen in uw harten, waartoe gij inderdaad geroepen zijt in het ene lichaam. En weest dankbaar. Laat het woord van Christus rijkelijk in u wonen; onderwijst en vermaant elkander in alle wijsheid; en zingt met dankbaarheid in uw hart psalmen, lofzangen en geestelijke liederen voor God. En wat u ook doet, in woord of daad, doe alles in de naam van de Here Jezus, en dank God, de Vader, door Hem. – Kolossenzen 3:12-17

Dit afleggen van het oude en het aantrekken van het nieuwe, dat Paulus beschrijft, is de essentie van het volgen van Jezus. Wij zweren de zonde in al haar vormen af en hebben berouw over onze oude, gebroken manier van leven voor onszelf. Dan keren wij ons af van dat leven en richten ons op het nieuwe leven in Christus, dat vervuld is van genade en vrede. We beginnen voor God te leven, en in dat proces gaan we steeds meer op Christus lijken.

Kleed jezelf met Christus’ eigenschappen van nederigheid en zachtmoedigheid, vergeving en liefde, zegt Paulus ons. Als we deze eigenschappen bewust beginnen te dragen, kunnen we merken dat ze in het begin niet erg goed passen. Ze zullen helemaal niet passen als we proberen ze aan te trekken zonder eerst de trots en de boosheid, het liegen en de angst die ons oude leven kenmerkten, af te leggen.

Om de goedheid van Christus in ons te laten wonen en ons goed te laten passen, moeten we ons ontdoen van alles wat ons met de zonde verbindt. Dan, en alleen dan, zullen de kenmerken van Christus-gelijkenis ons beginnen te passen. Naarmate ze meer en meer deel gaan uitmaken van ons denken, spreken en doen, merken we dat er nog iets anders gebeurt. Het aantrekken van dit uiterlijke gedrag doet iets met onze inwendige geest.

“Laat de vrede van Christus heersen in uw harten”, schrijft Paulus. Wat begon als een uiterlijke verandering van gedrag wordt nu een innerlijke verandering van hart. De vrede van Christus begint de manier waarop we denken en ons gedragen over te nemen, en regeert niet alleen ons hart, maar ook onze daden.

Het is belangrijk om te onthouden dat alle Christus-achtige kenmerken die we moeten aantrekken, sociale kenmerken zijn. We zijn met elkaar verbonden, en als het lichaam van Christus zijn we de wereld ingestuurd om ook met anderen in verbinding te staan.

Kenneth Sehested schrijft: “Er is meer dan een functioneel doel om bekleed te zijn met mededogen, vriendelijkheid, nederigheid, zachtmoedigheid en geduld. Elkaar verdragen, elkaar vergeven, ons aan elkaar binden – dergelijk werk is niet voor de zwakkeren van hart. Dit is geen advies om conflicten te vermijden. … Dit gaat over wat te doen als er een emotionele vechtpartij uitbreekt.”

Omdat dat gebeurt. Mensen wier levens verbonden zijn door een gemeenschappelijk doel, zoals wij in de kerk, zullen van tijd tot tijd met elkaar in conflict komen. De vraag is niet of, maar hoe we op dat conflict zullen reageren als het zich voordoet.

Wanneer je me uit de weg gaat omdat je boos bent of het niet met me eens bent, brengt dat schade toe, niet alleen aan het Lichaam van Christus waartoe we beiden behoren, maar ook aan je getuigenis tegenover de wereld die toekijkt. Wanneer ik u confronteer met boosheid of beledigende taal, brengt dat niet alleen schade toe aan het Lichaam van Christus waartoe wij beiden behoren, maar ook aan mijn getuigenis tegenover een wereld die altijd op zoek is om te zien wat ons anders maakt omdat wij Christus Jezus volgen.

Daarom stelt Paulus één Christus-achtige deugd boven alle andere. “Bekleed u bovenal met de liefde, die alles in volmaakte harmonie samenbindt”, schrijft hij. Zelfs wanneer we het oneens zijn, wat soms het geval zal zijn, zal het spreken van de waarheid in liefde ons in harmonie met elkaar houden, en ons getuigenis naar de rest van de wereld intact houden.

Paulus zegt verder: “Laat het woord van Christus rijkelijk in u wonen.” Deze verandering van hart, deze beweging van het ons kleden in Christus naar het vinden van innerlijke vrede, gebeurt wanneer we ons onderdompelen in het Woord van God.

John W. Coakley schrijft: “De teksten van de Bijbel … moeten niet behandeld worden als objecten die begrepen moeten worden, containers van ideeën die in twijfel getrokken of bediscussieerd moeten worden, in plaats daarvan moeten ze in zichzelf opgenomen worden door de hele vorm van het dagelijks leven.” De schrijver van Hebreeën zegt het op een andere manier: “Het Woord Gods is levend en werkzaam, scherper dan enig tweesnijdend zwaard, het doorboort ziel en geest, gewrichten en merg; het is in staat de gedachten en de bedoelingen van het hart te beoordelen” (Hebreeën 4:12). En in zijn tweede brief aan Timoteüs schrijft Paulus: “Alle schrift is van God ingegeven en is nuttig om te onderrichten, te weerleggen, te verbeteren en op te voeden in de gerechtigheid” (2 Timoteüs 3:16). Wanneer het woord van Christus rijkelijk in ons woont, borrelen onze levens op in aanbidding en lofprijzing, en zijn we tot de rand gevuld met dankzegging.

Dankzegging en lofprijzing aan God is het enige wat je kunt doen dat je onderscheidt van de rest van de wereld. Want de rest van de wereld is druk bezig om zelfvoorzienend te zijn, in plaats van God-afhankelijk. De rest van de wereld is bezig aandacht te besteden aan zijn fysieke verlangens, in plaats van te zoeken naar het Koninkrijk van God. De rest van de wereld is geobsedeerd door haat en angst, door woede en leugens, in plaats van de liefde, vrede en waarheid die Christus aanbiedt aan allen die zijn naam aanroepen en hun leven aan hem overgeven.

Drie keer in twee verzen herinnert Paulus ons eraan dankbaar te zijn, dankbaarheid in ons hart te hebben, God onze dank en lof toe te zwaaien in alles wat we doen. Het woord voor dankzegging is eucharistie, een woord dat we nauw associëren met aanbidding. We weten niet of de vroege kerk dit woord al gebruikte om communie te betekenen, zoals wij het nu gebruiken, maar het is nuttig om te onthouden dat we het eucharistie noemen omdat de plechtige rite die we in dit sacrament volgen altijd begint met iets dat de Grote Dankzegging wordt genoemd.

Paulus vertelt ons dat, nu we het oude zondige zelf hebben afgelegd en Christus hebben aangedaan, onze harten worden veranderd door de vrede van Christus, terwijl we Gods Woord in ons opnemen. Het enige antwoord dat wij op zo’n groot geschenk kunnen geven is onze voortdurende dank en lofprijzing. Ons leven wordt een leven van aanbidding, zodat alles wat we doen, denken of zeggen in de naam van Jezus gebeurt, terwijl we God danken door Christus.

Een kerk was op zoek naar een nieuwe voorganger, en de District Superintendent (DS) ging met de kerkleiders om de tafel zitten om te praten over wat ze in deze nieuwe persoon wilden zien. “Iemand die jonge gezinnen kan aantrekken,” zeiden ze. Dit was logisch, want de kerk was al vele jaren in verval en de gemeente was aan het vergrijzen. Dus vroeg de Ds hen: “Wat is het aan jullie kerk dat jonge gezinnen nu aantrekkelijk zouden vinden?”

Ze keken elkaar aan en toen naar de vloer.
“Nou, wat trok jullie aan in deze kerk toen jullie hier voor het eerst kwamen?” vroeg de Ds bemoedigend.

“Het is de broederschap. Dit is waar ik mijn vrienden elke week kan zien, en we kunnen bijpraten over elkaars leven,” antwoordde een vrouw. “Het is waar ik het gevoel krijg erbij te horen, waar mijn vriendschappen werden gevormd.”

De jeugdarts dacht even na en zei toen: “Ja, en tegenwoordig kunnen mensen onder de 35 met kinderen datzelfde gevoel van erbij horen en vriendschapsvorming krijgen bij de voetbalwedstrijden van hun kinderen, of bij andere sportactiviteiten. Ze bouwen vriendschappen op met andere ouders wier kinderen betrokken zijn bij dezelfde dingen waar hun kinderen bij betrokken zijn. Ze hebben de kerk niet nodig voor ‘fellowship’,” zei de DS. “Wat nog meer?”

“Nou, de kerk is waar ik betrokken raak bij het helpen van andere mensen. We werken in de voedselbank of brengen een maaltijd naar de daklozenopvang, en daar haal ik veel voldoening uit,” zei een man.

“Ja, en mensen die onder de 35 zijn doen die dingen ook. Ze hebben alleen geen kerk nodig om hen daarbij te helpen. Ze zijn zeer betrokken bij sociale rechtvaardigheid, maar ze werken via seculiere organisaties om diezelfde voldoening te krijgen,” vertelde de DS hen. “Wat nog meer?”

De kamer was stil. Iemand hoestte.

Ten slotte zei de Ds: “Wat is het enige dat de kerk te bieden heeft dat voetbalteams en sociale instanties vaak niet hebben? … Iemand?”

Nog steeds geen antwoord.

“Oké, bekijk het eens op deze manier. Wat voor verschil heeft het deel uitmaken van deze kerk gemaakt voor je geloof? Hoe heeft het volgen van Jezus Christus, als lid van deze gemeente, uw leven veranderd?”

“O dominee,” mopperde een man, “Daar wilt u niet naar toe. Dat wordt te persoonlijk!”

“Nou,” antwoordde de dominee, “het is het enige dat jullie hebben dat andere sociale groepen en dienstverlenende groepen niet hebben. Het enige dat de kerk kan claimen is Jezus, en als je niet kunt aangeven hoe Jezus je leven heeft veranderd, waarom denk je dan dat iemand anders zich tot je kerk aangetrokken zou voelen?”

Soms zijn het de mensen in de kerkbanken die Jezus het hardst nodig hebben.

Wanneer we Christus aantrekken, zien we er anders uit, handelen we anders, spreken we anders, omdat we niet alleen Christus aan de buitenkant dragen, maar van binnenuit vervuld zijn met Christus. En dat is te zien. Mensen merken het op. Ze worden nieuwsgierig, en willen weten waarom ons leven anders is dan het hunne, waarom we vrede en vreugde in overvloed hebben, wat de omstandigheden ook zijn, waarom we niet hebzuchtig zijn zoals iedereen, waarom we niet verteerd worden door lust, waarom we niet de hele tijd boos zijn, waarom we niet onze toevlucht nemen tot laster en roddel en schuttingtaal.

Als niemand opmerkt hoe uw leven anders is dan het hunne, waarom is dat dan? Als niemand u vraagt hoe u zo’n vrede hebt, waarom is dat dan? Als niemand iets opmerkt over de vreugde die u altijd toont, waarom doen zij dat dan niet? Als niemand Christus in u kan zien, vraag uzelf dan af waarom.

Zou het kunnen zijn dat u niet werkelijk veranderd bent, dat u nooit de transformatie hebt ervaren die Christus aanbiedt aan allen die Hem Heer willen noemen? Is het mogelijk dat jij de persoon bent die Jezus het meest nodig heeft?

Als jij net zo bent als de persoon die naar de kerk komt om je vrienden te zien, maar Christus heeft je leven niet veranderd en je niet nieuw gemaakt, dan is het misschien tijd voor jou om je van de oude jij te ontdoen en je te bekleden met Jezus Christus.

Als je naar de kerk komt voor de voldoening van het dienen van anderen, misschien is het tijd voor je om je van het oude af te kleden en je te bekleden met Jezus Christus.

Als je in de kerk op een bepaalde manier praat, maar je taal thuis en op het werk doorspekt is met kritiek en laster en beledigende praat, misschien is het tijd voor je om je van het oude af te gooien en je te bekleden “met mededogen, vriendelijkheid, nederigheid, zachtmoedigheid en geduld.” Misschien is het tijd voor u om te beginnen met uw zusters en broeders in Christus te verdragen, en als u een klacht tegen een ander hebt, vergeef elkaar, zoals de Heer u heeft vergeven.

“Bekleed u bovenal met liefde, die alles in volmaakte harmonie samenbindt. En laat de vrede van Christus heersen in uw harten, waartoe u inderdaad geroepen bent in het ene lichaam. En weest dankbaar. Laat het woord van Christus rijkelijk in u wonen; onderwijst en vermaant elkander in alle wijsheid; en zingt met dankbaarheid in uw hart psalmen, lofzangen en geestelijke liederen voor God. En wat u ook doet, in woord of daad, doe alles in de naam van de Here Jezus, en dank God de Vader door Hem.”

Kenneth Sehested, Feasting on the Word, Year C, Vol. 1, 160.

John W. Coakley, Feasting on the Word, Year C, Vol. 1, 162.