Een volledige en wetenschappelijke classificatie van filmische draken
Zelfs na eeuwen van studie en observatie, begrijpen we draken nog steeds niet. Niemand heeft de definitieve drakengids geschreven. Weinig wetenschappers hebben hun leven gewijd aan hun studie. Het gebrek aan degelijk veldonderzoek betekent dat er een gebrek is aan feiten over het onderwerp van deze gevleugelde, vuurspuwende dieren die vaak de traditionele classificatie tarten.
In feite kan veel van wat we wel weten over deze prachtige beesten worden toegeschreven aan kunstenaars, die hun gedrag generaties lang hebben gedocumenteerd. Gezien hoe zeldzaam draken in het wild zijn, zijn de films over deze dieren een zegen geweest voor zowel doorgewinterde draconologen als geïnteresseerde amateurs. Eindelijk kunnen we draken observeren zonder ons in hun territorium te hoeven wagen.
Nadat de langverwachte film ‘How to Train Your Dragon 2’ aan een reeks filmvertoningen in academische kringen begint, besloten wij dat het tijd was om pen op papier te zetten en te doen wat biologen al eeuwenlang nalaten – het is tijd om Draconia in kaart te brengen en te classificeren.
Hier zijn de feiten. Draken behoren tot het koninkrijk Animalia en daaronder, het phylum Chordata. Echter, elke connectie die ze delen met andere wezens eindigt hier. De klasse Draconia is even diep en gevarieerd als elke andere biologische klasse en het is hier dat ons werk pas echt begint. Van hieruit kan men de Draconia onderverdelen in twee specifieke ordes (de Draconia Mysticaliformes en de Draconia Mundaniformes) alvorens verder in te gaan op de verschillende families. In het belang van beknoptheid, zullen we ons uitsluitend concentreren op de meest gedocumenteerde Draconia — dit is een primer bedoeld om verdere wetenschappelijke studie aan te moedigen, niet een volledige en juiste gezaghebbende tekst.
Noot: Wanneer we individuele soorten profileren, zullen we hun meest opmerkelijke documentaire verschijning citeren voor verdere studie.
Draconia Mysticaliformes
Draken hebben meer gemeen met lang uitgestorven wezens zoals Eenhoorns en Leprechauns dan dat ze doen met de meeste moderne dieren. Net als andere “mythische” dieren hebben Draconia Mysticaliformes een diepgewortelde band met magie die hen niet alleen onderscheidt van andere draken, maar ook van de overgrote meerderheid van het leven op aarde. Dit zijn de draken die op de een of andere manier het rationele denken tarten door het spirituele en het schijnbaar onmogelijke.
Magidae
Magidae worden gedreven door evolutie en instinct. Ondanks hun magische oorsprong of gaven zijn het in de kern pure dieren, die leven om te eten, te paren en te overleven. Hun verbinding met het mystieke is bijkomstig – ze zijn zich er niet van bewust dat hun bovennatuurlijke vermogens en eigenschappen iets ongewoons zijn.
De beste beelden van een Magidae zijn te vinden in de film ‘Die Dibelungen’ (1924, d. Fritz Lang). In een bijzonder wrede scène doodt een rondtrekkende krijger een draak en baadt zich in het bloed van het schepsel, waardoor hij onoverwinnelijk wordt. Hoewel het stropen van magische draken voor hun bloed in de moderne maatschappij als wreed wordt beschouwd, illustreert de film perfect de Magidae: het is maar een dier, zij het een dier met buitengewone eigenschappen.
Een nog onbegrijpelijker verzameling Magidae-beelden is te vinden in ‘D-War’ (d. Shim Hyung-rae). Hoewel ze nauw betrokken zijn bij de machinaties van menselijke poppenspelers, zijn deze draken nog steeds erg wilde dieren, alleen wilde dieren die gedeeltelijk gedomesticeerd zijn door het gebruik van magische totems en spreuken.
Christodae
We weten misschien weinig over de gewone Magidae of Bestiade, maar we weten nog minder over de Christodae. In de ogen van veel mensen is het proberen te begrijpen van deze schijnbaar alwetende draken hetzelfde als het proberen te begrijpen van God — het is misschien niet eens wetenschap. Veel Draconologen beweren echter dat deze unieke draken gewoonweg de typische classificatie tarten en intensieve studie vereisen om ze volledig te begrijpen.
In de Japanse serie ‘Dragonball Z’ (d. Daisuke Nishio), wordt de draak bekend als Shenron opgeroepen wanneer iemand de mystieke “Dragonballs” verzamelt. Eenmaal opgeroepen, zal Shenron een enkele wens vervullen, waarbij hij vaardigheden vertoont die alle logica en rede tarten. Gelukkig zijn de meeste wensen door de jaren heen welwillend van aard, maar Shenron’s neutraliteit is verontrustend.
Zoals Sociodaes of zelfs Sapiendaes, vertonen Christodaes menselijke kwaliteiten (inclusief beheersing van de taal), maar hun gebrek aan een moreel kompas maakt hen potentieel gevaarlijker dan elke andere draak in deze studie.
Transmogradae
De overgrote meerderheid van de draken wordt in één enkele vorm geboren en behoudt deze ook, maar Transmogradeas zijn uniek. Velen van hen zijn aanvankelijk mensen die, door opzettelijk of per ongeluk met magie te knoeien, elke regel in de biologie aan diggelen slaan en zich bij de Draconia aansluiten. Om deze reden is het beter om Transmogradae te beschouwen als menselijke wezens met het lichaam van draken in plaats van wilde dieren. Hun verlangens en bedoelingen blijven over het algemeen menselijk, zelfs wanneer hun lichaam allesbehalve menselijk is.
Doordat draken in de meeste culturen worden gezien als een symbool van macht, is het niet verwonderlijk dat de beroemdste Transmogradae vaak wortels hebben in het koningshuis en de elite. Maleficent uit ‘Sleeping Beauty’ (p. Walt Disney) is het meest opmerkelijke voorbeeld van dit drakentype, maar haar bruuske nederlaag bewijst dat een meer geëvolueerde menselijke geest vaak niet volstaat om het potentieel van een drakenvorm te maximaliseren. Een gelijkaardig lot trof koningin Narissa in ‘Enchanted’ (d. Kevin Lima). Draken mogen dan wel geboren moordmachines zijn, maar een mens die in een draak verandert heeft geen duizenden jaren van evolutie en instinct aan zijn of haar zijde.
Een van de weinige echt succesvolle Transmogradae die bekend zijn is Haku, zoals te zien in ‘Spirited Away’ (d. Hayao Miyazaki). Hoewel hij vatbaar is voor gedachtencontrole en manipulatie (zijn andere vorm is tenslotte een jonge jongen), is Haku de zeldzame transformerende draak die niet snel en brutaal ten onder gaat. Veel Draconologen beweren dat het hoge sterftecijfer onder Transmogradae draken gewoon een correctie van de natuur is die de mens ervan weerhoudt de spreekwoordelijke evolutionaire ladder omver te werpen.
De meeste Transmogradae zijn het resultaat van een magische gebeurtenis, anderen worden erin geboren, zoals de half-mens, half-draak zoon van Beowulf in ‘Beowulf’ (d. Robert Zemeckis). Net als veel van zijn broeders is hij niet lang meer te leven, maar hij is het fascinerende bewijs dat draken veranderen als gevolg van een goede biologische voortplanting, en niet alleen een magische bezwering. Draconologen hopen deze resultaten in de nabije toekomst in een gecontroleerde omgeving te kunnen repliceren.
Sociodae
Ondanks hun dominante positie in de voedselketen zijn sommige draken niet alleen vreedzaam, maar zelfs bondgenoten van het menselijke ras. Draconologen discussiëren nog steeds of Sociodaes al dan niet het resultaat zijn van langdurig en lang vergeten selectief fokken, maar hun vriendelijke aard impliceert niet dat ze gedomesticeerd zijn. Het zijn nog steeds wilde dieren, maar het zijn wilde dieren met een vreemd verlangen naar gezelschap, in dienst van evolutionaire tics die niet verklaard kunnen worden zonder verder onderzoek.
Er schijnt een ongeschreven hiërarchie te bestaan onder de Sociodaes. Onderaan staan de meest zachtaardige en passieve van het stel, draken zonder een enkel agressief bot in hun lichaam. Deze bijzondere wezens hebben de neiging zich te hechten aan jonge kinderen, door hen te helpen in moeilijke tijden of gezelschap te bieden in gevaarlijke gebieden. “Elliot”, een draak die op film is vastgelegd in “Pete’s Dragon” (d. Don Chaffey) kan de bron zijn van verschillende mythen over “beschermengel” uit de hele wereld, omdat hij jonge mensen moet bijstaan vanachter zijn onzichtbaarheidsmantel. H.R. Pufnstuf, het onderwerp van de serie die zijn naam draagt (d. Sid Kroft en Marty Kroft) is nog eigenaardiger, hij bekleedt een politieke functie en gebruikt zijn krachten om kinderen te redden van occulte krachten.
De volgende sport behoort toe aan begeleidende draken die worden “toegewezen” aan individuele mensen, schijnbaar door krachten die ons huidige begrip te boven gaan. Sommige van deze Sociodaes houden zich verborgen en treden op als stille adviseurs. Anderen zijn meer actief betrokken bij het lot van hun gekozen mens. Dit type wordt het best geïllustreerd door Mushu in ‘Mulan’ (d. Tony Bancroft en Barry Cook) en Falkor de “geluksdraak” in ‘The Neverending Story’ (d. Wolfgang Peterson), die zich beide mengen in menselijke aangelegenheden wanneer hen dat wordt opgedragen of wanneer het lot van hun territorium op het spel staat.
Ten slotte zijn er de draken die intrinsiek gebonden zijn aan een specifieke mens om redenen die vaak worden gedefinieerd door magie (of een onontgonnen psychische wetenschap). Saphira in ‘Eragon’ (d. Stefen Fangmeier) is een uitstekend voorbeeld. Gebonden aan haar berijder, communiceert ze telepathisch en buigt in het algemeen naar zijn grillen in een verontrustend voorbeeld van wat er gebeurt als draken een beetje te tam worden.
Sapiendae
Zoals Sociodaes, vertonen Sapiendae draken kwaliteiten die ontwapenend menselijk zijn. Maar in tegenstelling tot hun zachtaardige neven hebben ze vaak geen interesse in een passief, gedeeltelijk gedomesticeerd bestaan. Net als de mensen, waaraan zij hun naam ontlenen, zijn Sapiendae hebzuchtig, ijdel en gewelddadig, altijd op zoek naar meer en krijgen nooit genoeg. In tegenstelling tot de eenvoudig denkende Magidas (die doodt zoals een wild dier doodt), werken deze draken buiten hun instinct om. Zij hebben verlangens die voor menselijk kunnen worden aangezien.
Deze verlangens zijn vaak niet erg logisch. Waarom hunkert Smaug, die in ‘The Hobbit: The Desolation of Smaug’ (d. Peter Jackson) uitvoerig in zijn natuurlijke habitat is gefilmd, naar de rijkdommen die onder Erebor verborgen liggen? Wat heeft een draak aan menselijke rijkdommen die hij toch nooit zal uitgeven? Zelfs de minder geëvolueerde Sapiendae zijn van nature wreed. Verminthrax Pejorative, het onderwerp van ‘Dragonslayer’ (d. Matthew Robbins), mist het vermogen van Smaug om te spreken, maar ze neemt wel gretig maagdenoffers aan als die worden aangeboden.
Dat is de tegenstrijdigheid van zoveel Sapiendae: ze zijn vaak wreed zonder reden. Iets in hun genetische opmaak is fundamenteel gebroken, waardoor ze kernachtige menselijke verlangens hebben zonder de mogelijkheid om daarnaar te handelen op een manier die productief zou blijken. Over duizenden jaren kunnen ze evolueren en mensen vervangen, maar nu zijn ze gewoon perfect gefabriceerde sociopaten.
Hoewel, hun menselijke vrije wil werkt in twee richtingen. Dragonheart’ (d. Rob Cohen) toont Sapiendae draken die een meer grijze morele lijn bewandelen, actief werkend naast de mens of tegen hem, afhankelijk van de grillen. Het hoofdpersonage van de film, Draco, is uiteindelijk een martelaar voor de menselijke zaak, maar zijn bereidheid om op te treden als een oplichter en anderen te bedriegen voor zijn eigen persoonlijk voordeel verbindt hem intrinsiek met mensen als Smaug. Deze morele flexibiliteit is zeldzaam bij draken en over het algemeen alleen te vinden bij de Sapiendae (en alleen in een paar specifieke voorbeelden). Veel Draconologen theoretiseren dat dit de verst geëvolueerde draken zijn, dieren die genoeg intellect hebben aangenomen om een moreel kompas en de smalste schijn van een cultuur te ontwikkelen.
Voor aanvullende studie, bevelen wij ‘Shrek’ (d. Andrew Adamson) aan. Hoewel voornamelijk een uiteenzetting over het leven van de nu uitgestorven Ogre, bevat de film uitgebreide beelden van een Sapiendae draak die, ondanks het gebrek aan geavanceerde communicatievaardigheden, verliefd wordt op een Equus africanus asinus en de weloverwogen keuze maakt om haar wegen te veranderen. Het concept van emotionele en intellectuele vrije wil werd ooit verbannen naar het rijk van de mens — als draken niet vaak tot op de rand van uitsterven werden gejaagd, zouden zij klaar staan om de menselijke beschaving in een paar duizend jaar in te halen.
Draconia Mundaniformes
Niet alle draken kunnen worden geclassificeerd als “magische dieren”. Dracona Mundaniformes delen vaak fysieke gelijkenissen met Draconia Mysticaliformes, maar de vergelijking is, vaak letterlijk, slechts huiddiep. Deze orde heeft geen magische trekken en haar leden zijn zuiver biologische specimens. Het zijn grote gevleugelde beesten die vuur ademen, maar zij bestaan zonder mystiek of de hulp van bovennatuurlijke wetenschappen. Het zijn wezens die door de natuur en de natuur alleen zijn geschapen.
Bestiadae
De Bestiadae worden vaak gekscherend draken zonder franje genoemd. Ze vormen een uitzondering in hun soort omdat ze weinig eigenschappen hebben die als echt spectaculair kunnen worden beschouwd. Maar hun gebrek aan panache (bij gebrek aan een betere term) is een deel van waarom ze zo fascinerend zijn. Ze zijn geëvolueerd tot wat ze zijn met beperkte menselijke interactie en zonder magische gaven. Net als de Magidae zijn het wilde dieren, gedreven door hun natuurlijke driften, zich niet bewust van hun zeldzaamheid. Ze zijn perfecte jagers en metgezellen geworden op hun eigen.
Om het beste te waarderen hoe breed en gevarieerd de Bestiadae kunnen zijn, is het sterk aanbevolen dat geïnteresseerden ‘Reign of Fire’ (d. Rob Bowman) en ‘How to Train Your Dragon’ (d. Dean DiBlois en Chris Sanders ) opzoeken, die beide unieke perspectieven bieden op deze specifieke familie.
‘Reign of Fire’ is een van de meest negatieve drakenfilms ooit geproduceerd, maar de beelden ervan zijn vaak opmerkelijk en de moeite waard om te bestuderen. Door beelden uit het veld te combineren met een speculatieve en fictieve kijk op een mogelijke toekomstige wereld als de drakenpopulatie niet wordt ingeperkt, is de film pure anti-drakenpropaganda. De eigenlijke beelden van de draken zijn echter spectaculair en tonen dieren die zo sterk geëvolueerd en dodelijk zijn dat het onmogelijk is te geloven dat er geen magische eigenschappen door hun aderen stromen. De film is ook opmerkelijk voor de hypothese dat de vuurspuwende capaciteiten van een draak het resultaat zijn van een natuurlijk chemisch mengsel in de keel dat een soort natuurlijke napalm creëert.
‘How to Train Your Dragon’ is net zo positief als ‘Reign of Fire’ negatief is, door zijn onderwerpen te presenteren als nobele wezens die in staat zijn om snel en sterke banden te vormen met bepaalde mensen. Hoewel er enige kritiek is geuit op de film vanwege zijn sterke pro-draak domesticatie houding, is de film opmerkelijk omdat het zoveel verschillende soorten draken laat zien. Hoewel minder bekend dan hun magische neven, overtreffen de Bestiadae alle draken met twee tegen één, en elke dag worden er meer soorten ontdekt. De impact van deze film op de wetenschappelijke gemeenschap kan niet overschat worden. Voor het eerst in decennia is Draconologie een groeiend vakgebied en we kunnen de massale publieke belangstelling voor Bestiadae daaraan danken.
Peregrinusdae
Als we de draken die op onze eigen planeet wonen al nauwelijks kunnen begrijpen, hoe kunnen we dan beginnen met het bestuderen van de draken die hier van voorbij de sterren zijn gekomen? Dat is het probleem met het bestuderen van de Peregrinusdae, draken die van andere planeten komen. Hun fysiologie is letterlijk vreemd voor ons en het is onmogelijk voor ons om te weten of zij eigenschappen delen met soorten die gevonden zijn op hun thuiswereld.
Wat we wel weten is dat de Aarde de gewoonte schijnt te hebben om deze getransplanteerde wezens te verwerpen. De meest beruchte van de vele Peregrinusdae bezoekers van de Aarde is ongetwijfeld King Ghidorah, de driekoppige draak uit ‘Ghidorah, the Three-Headed Dragon’ (d. Ishiro Honda). Een wreed en bijna niet te stoppen wezen, de mensheid heeft moeten vertrouwen op de hulp van Godzilla (die, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, een dinosaurus is en geen draak) om totale vernietiging te voorkomen. Hoewel Godzilla de mensheid een grote dienst heeft bewezen door zich tegen hem te verzetten, hebben hun frequente gevechten de wetenschappers niet genoeg tijd gegeven om te observeren hoe een ongehinderde King Ghidorah zich in het wild zou gedragen. Tot die tijd kunnen we alleen maar speculeren over zijn werkelijke gedrag.
Raradae
De laatste familie van draken is een van de meest vreemde en specifieke. In de meeste aspecten van hun gedrag, fysieke verschijning en houding, lijken Raradae draken op de Bestiadae. Het zijn eenvoudige wezens die werken op basis instinct. Maar, in tegenstelling tot hun naaste broeders, zijn ze zeldzamer en bestaan alleen in gebieden met sterke banden met het mystieke.
Dat wil niet zeggen dat het magische dieren zijn. Integendeel, Raradae draken tonen nooit een affiniteit met het bovennatuurlijke en hun fysiologie is niet meer buitengewoon dan die van een typische Bestiadae. In feite is het belangrijkste verschil tussen deze twee families geografisch. Ze bestaan alleen op magische plaatsen of ontstaan door magische krachten, maar de magie zelf heeft geen invloed op hun eigenlijke leven of gedrag.
Prime voorbeelden van Raradae zijn te vinden in de ‘Harry Potter’ serie van films (d. diverse). Hoewel de serie zich voornamelijk bezighoudt met de onbekende benarde toestand van de tovenaarsbevolking van de wereld, worden in de films draken ten tonele gevoerd die in magische invloedssferen worden geboren en beschermd. Afgezien van hun diepe verbondenheid met de magische wereld, vertonen ze typisch Bestiadae gedrag, hoewel deze specifieke soorten de neiging hebben om slecht te reageren op domesticatie.
In feite lijken Raradae draken meer weerstand te bieden aan het temmen dan de andere dierlijke rassen. De draken in de HBO natuurserie ‘Game of Thrones’ (d. various), die alleen ontstaan dankzij krachtige bloedmagie voordat ze alle magische trekken opgeven, worden al snel te groot en te weerbarstig om volledig onder controle te worden gehouden. ‘Als How to Train Your Dragon’ een sterk pleidooi is voor draken als huisdier, is ‘Game of Thrones’ een ontnuchterende waarschuwing.
In Conclusie
Dit is geen definitief document. Het is echter onze bedoeling dat het de discussie opent over Draconia, “het ijs breekt” voor de wetenschappelijke gemeenschap, om het zo maar te zeggen. Deze verbazingwekkende wezens verdienen onze aandacht en respect buiten het televisiescherm. Het is tijd om hun bestaan te erkennen en de nodige tijd en middelen te besteden aan hun studie en classificatie.
Dank u voor uw tijd.
Dr. Jacob S. Hall, PhD, Doctor in de Drakenstudies, gespecialiseerd in taxonomie en biologische systemen.