Dear Kristyn,

Als je 16 jaar bent, zal je gynaecoloog je een anticonceptiepil voorschrijven vanwege onregelmatige menstruaties. Je zult er niet aan denken om het in twijfel te trekken, want je bent een tiener die eigenlijk alleen maar een gave huid wil, dus wat is het probleem, toch? Op deze leeftijd zul je je geen zorgen maken of zelfs maar denken aan je vruchtbaarheid, want baby’s krijgen lijkt nog ver weg.

Toch heb je tijdens je twintiger jaren altijd het stiekeme vermoeden dat de pil een onderliggend probleem maskeert. Je denkt dat er een medische reden moet zijn waarom je menstruatie zo zeldzaam en ver te zoeken was voordat je met de pil begon. Maar elke keer als je naar je gynaecoloog gaat voor je jaarlijkse controle, zal ze je zorgen van de hand wijzen en zeggen:

“Je zult het pas weten als je stopt met de pil en het gaat proberen.”

Gemakelijk!

Pas als je 27 bent en pas getrouwd, zul je besluiten te stoppen met de pil. Op dat moment zijn jij en je man er nog niet aan toe om actief te proberen een baby te krijgen – jullie willen alleen de hormonen uit je systeem spoelen in de hoop je normale menstruatiecyclus te herstellen. Je weet het dan nog niet, maar je lichaam heeft heel andere plannen voor je.

Maanden na het stoppen met de anticonceptie, ben je nog steeds niet ongesteld. Je gaat terug naar je gynaecoloog en na een bloedonderzoek en een echografie wordt bij jou het Polycysteus Ovarieel Syndroom (PCOS) vastgesteld. Uw arts zal u vertellen dat het moeilijk voor u zal zijn om op natuurlijke wijze zwanger te worden en zij zal u doorverwijzen naar een voortplantingsendocrinoloog om u te helpen zwanger te worden.

Als iemand die altijd heeft geweten dat je moeder wilde worden, zul je kapot zijn van dit nieuws. Uw eerste gedachte zal zijn:

“Waarom heeft mijn vroegere gynaecoloog mij 11 jaar geleden niet op PCOS getest toen ik met een onregelmatige menstruatiecyclus naar haar toe ging?”

Het spijt me dat u zo overrompeld werd door dit nieuws. Het spijt me dat je zo lang in het duister tastte over je vruchtbaarheid, en dat de diagnose net werd gesteld toen jij en je man een gezin wilden stichten. Het is gewoon niet eerlijk.

Ik vind het vervelend om je dit te moeten zeggen, maar je diagnose is nog maar het begin. Vanaf dat moment begint u aan een vruchtbaarheidsreis van een jaar die u zowel zal uitdagen als veranderen.

Fast forward naar een nieuwe moeder van een tweeling die nu aan de andere kant van onvruchtbaarheid is, en er zijn zoveel dingen die ik zou willen dat ik zowel toen ik een tiener was als op het moment van mijn PCOS-diagnose had geweten. Hindsight is 20/20, maar als ik terug kon gaan…

Hier is wat ik mijn jongere zelf zou vertellen over wat ik kon verwachten op mijn reis naar het moederschap:

1. Het is een marathon, geen sprint.

Toen ik voor het eerst mijn PCOS-diagnose kreeg, deed mijn gynaecoloog het voorkomen alsof zwanger worden met de hulp van een vruchtbaarheidsarts een snelle oplossing zou zijn omdat ik jonger dan 30 was. Misschien probeerde ze me niet bang te maken, maar het bleek niet zo gemakkelijk te zijn voor mij. Ik wou dat ik eerder had geweten dat onvruchtbaarheid geen eenheidsworst is. Ieders lichaam is anders, en vruchtbaarheidsbehandelingen zijn een proces van vallen en opstaan dat tijd kost en geduld vereist.

2. Het kost veel tijd.

Ik had geen idee toen ik met vruchtbaarheidsbehandelingen begon, hoe veel tijd het zou kosten. Naast mijn fulltime baan van 9 tot 5 moest ik 2 tot 3 keer per week voor het werk bloedprikken en echo’s maken, ’s avonds acupunctuur doen en wekelijks therapie volgen. Als je dan ook nog moet onthouden dat je elke dag verschillende medicijnen moet innemen, vraag ik me soms af hoe ik dat allemaal voor elkaar heb gekregen. Aan de positieve kant heeft het me voorbereid op de chaos van het leven met een tweeling, maar ik wou dat ik mentaal meer voorbereid was geweest op de fysieke en emotionele tol die het van me zou eisen.

3. Het is een waardevolle levensles over het opgeven van controle.

Voor mij was onvruchtbaarheid een hard geleerde maar onschatbare levensles over het opgeven van de controle. In het begin vond ik het vreselijk dat ik mijn gezin niet kon plannen zoals ik dat wilde, maar uiteindelijk begon ik me neer te leggen bij het feit dat sommigen van ons die luxe gewoon niet hebben, en dat is oké. Dit besef hielp me ook op een heleboel andere gebieden van mijn leven. Het blijkt dat het opgeven van controle bevrijdend werkt!

4. Het houdt opoffering in.

Een van de moeilijkste kanten van onvruchtbaarheid is dat je je lichaam moet behandelen alsof je zwanger bent, terwijl dat niet zo is, maar je het wel wilt. Klinkt leuk, toch?

5. Het is makkelijk om jezelf te vergelijken met anderen, maar doe je best om dat niet te doen.

Wanneer je onvruchtbaarheid doormaakt, voelt het alsof je lichaam je in de steek laat. Het lijkt ook alsof iedereen om je heen zwanger wordt. Probeer jezelf niet met hen te vergelijken. Ontvolg mensen op sociale media als dat nodig is. Herhaal de mantra: “Goed voor haar! Niet voor mij.” (Bedankt, Amy Poehler).

6. Het is belangrijk om je eigen gezondheidsadvocaat te zijn.

Als het behandelplan of de bedmanieren van de ene arts niet goed bij je passen, zoek dan de mening van een andere, zelfs als dat betekent dat je van arts moet veranderen. Achteraf gezien zou ik willen dat ik dit eerder had gedaan, zodat ik me vanaf het begin meer op mijn gemak voelde.

7. Het kan eenzaam aanvoelen, maar je staat er niet alleen voor.

Onvruchtbaarheid kan je het gevoel geven dat je alleen staat in je strijd. Steun op vrienden, familie en uw partner in deze tijd. Het zal je verbazen hoezeer het die relaties zal versterken. Als je je niet op je gemak voelt om familie of vrienden in vertrouwen te nemen, praat dan met een therapeut of zelfs met vreemden op Instagram. Als al het andere faalt, deel dan gewoon een glimlach met iemand in de wachtkamer van het kantoor van je dokter. Dit alles zal je meer helpen dan je weet.

8. Het is oké om plannen af te zeggen en in plaats daarvan voor zelfzorg te kiezen.

Je kunt niet schenken uit een lege beker.

Laat je nagels doen. Ga voor een massage. Neem een bubbelbad. Lees een boek. Ga hardlopen. Doe wat u moet doen om te ontspannen tijdens dit ongelooflijk stressvolle proces.

9. Het is oké om soms niet oké te zijn.

Wanneer je een slechte dag hebt, wanneer je de zoveelste negatieve zwangerschapstest krijgt, is het oké om verdrietig te zijn. Neem zoveel tijd als je nodig hebt om te rouwen, maar probeer het dan de volgende cyclus weer.

10. Het zal je ten goede veranderen.

Het jaar dat ik zwanger probeerde te worden, was het moeilijkste en tegelijkertijd meest lonende jaar van mijn leven. Ik zou niet zo’n sterk persoon of zo’n dankbare moeder zijn als ik niet had meegemaakt wat ik heb doorgemaakt om mijn tweeling te verwekken. Dus behalve dat ik had gewenst dat ik eerder van mijn diagnose had geweten, zou ik eigenlijk niets aan mijn reis willen veranderen, want het heeft van mij de beste versie van mezelf gemaakt voor mijn kinderen.

Tot mijn 16-jarige zelf zou ik dus willen zeggen dat alles wat je in je leven meemaakt, je uiteindelijk zal vormen tot de sterke vrouw en moeder die je had moeten worden.

Xo,
Kristyn