“Down goes Frazier! Daar gaat Frazier!” Het is een van de meest memorabele oproepen in de geschiedenis van de sportuitzendingen.

Howard Cosell sprak deze woorden uit nadat George Foreman Joe Frazier naar de mat had gestuurd in een gevecht om het wereldkampioenschap zwaargewicht in 1973. Foreman zou die avond in Jamaica de zwaargewicht titel winnen. Na dat gevecht zou Frazier nooit meer wereldkampioen worden.

“Smokin’ Joe” Frazier heeft niet veel gevechten verloren. Slechts vier als beroeps om precies te zijn, omdat hij zijn tegenstanders met een spervuur van stoten, waaronder een verwoestende linkse hoek, overrompelde. Die linkse hoek maakte een vroegtijdig einde aan veel van zijn gevechten. Van Frazier’s 34 professionele overwinningen, kwamen er 27 door knock-out.

Hij won de titel in 1970 en verdedigde deze met succes vier keer voordat hij verloor van Foreman.

In 1971, was Joe de eerste man die Muhammad Ali versloeg. Hij sloeg Ali neer met een linkse hoek in de 15e ronde van wat het “Gevecht van de Eeuw” werd genoemd. Hij zou uiteindelijk twee keer verliezen van Ali, waarvan één keer in de “Thrilla in Manila.”

Toch, ondanks zijn carrière waarin hij alles op zijn pad vernietigend versloeg, kreeg Frazier op 67-jarige leeftijd het gevecht van zijn leven voor de kiezen.

Smokin’ Joe werd iets meer dan een maand geleden gediagnosticeerd met leverkanker en overleed eerder deze week. Het is een tragisch einde van een ongelooflijk leven.

Ik had het geluk Frazier een paar jaar geleden te ontmoeten tijdens een liefdadigheidsevenement. Ik herinner me dat ik verbaasd was over zijn lengte, of het gebrek daaraan. Hij was maar 1,80 m. Hoewel hij klein was voor een voormalig zwaargewicht kampioen, zag hij er toch krachtig uit.

Toen we elkaar de hand schudden, overspoelde zijn hand de mijne. Zeggen dat hij een stevige greep had, zou een understatement zijn. Ik bedacht hoe hij me op m’n 60e in een halve seconde kon neerslaan met z’n gepatenteerde linkse hoek. Toen ik een paar minuten bij hem was, besefte ik dat ik me geen zorgen hoefde te maken.

Ik vond Frazier een zachtaardige kerel. Hij was charmant, en zijn persoonlijkheid deed zeker recht aan zijn legendarische status. Zijn zwarte pak en cowboyhoed leken zijn persoonlijkheid te verzachten. Zeker, het was een korte ontmoeting en hij werd betaald om er te zijn, maar ik vond deze borstel met grootheid om veel meer plezier dan verwacht.

In tijden als deze, ik ben weer herinnerd dat kanker kan, en waarschijnlijk zal, raken ons allemaal.

Kanker treft de grootsten en de kleinsten, Smokin’ Joe en Average Joe.