Achtergrond: Haloperidol is een ijkpunt, toegankelijk antipsychoticum waartegen de effecten van nieuwere behandelingen worden afgemeten.

Doelstellingen: Het primaire doel van deze review is het bepalen van de beste range van doseringen voor haloperidol voor de behandeling van acuut zieke mensen met schizofrenie.

Zoekstrategie: De reviewers zochten in Biological Abstracts (1980-1999), CINAHL (1982-1999), The Cochrane Library (1999, Issue 2), The Cochrane Schizophrenia Group’s Register (december 1999), EMBASE (1980-1999), MEDLINE (1966-1999) en PsycLIT (1887-1999). Zij inspecteerden ook alle referenties van alle geïdentificeerde trials en namen studies op die als een citaat werden gezocht in de SCISEARCH database (1980-1999). Er werd ook contact opgenomen met de auteurs van de geïdentificeerde studies en met de farmaceutische bedrijven.

Selectiecriteria: Studies werden geselecteerd als ze betrekking hadden op mensen die werden behandeld voor acute schizofrenie, gerandomiseerd werden naar twee of meer dosisreeksen van niet-depot haloperidol, en als ze klinisch zinvolle uitkomsten rapporteerden.

Gegevensverzameling en analyse: De reviewers hebben onafhankelijk en blind citaties geïnspecteerd (10% betrouwbaarheidscontrole), ze hebben papers geordend, en de volledige rapporten betrouwbaar opnieuw geïnspecteerd en op kwaliteit beoordeeld. De reviewers, opnieuw onafhankelijk werkend, extraheerden ook gegevens. Voor homogene dichotome gegevens werden het relatieve risico (RR), 95% betrouwbaarheidsintervallen (CI) berekend op een intention-to-treat basis. De beoordelaars gingen ervan uit dat mensen die de studie voortijdig verlieten of die voor follow-up verloren gingen, een negatief resultaat hadden. Gewogen gemiddelde verschillen (WMD) werden berekend voor continue uitkomsten waarvoor intention to treat (ITT), last observation carried forward (LOCF) gegevens werden gerapporteerd. Gegevens werden uitgesloten indien het verlies tot follow-up groter was dan 50%.

Belangrijkste resultaten: Zestien trials met negentien verschillende gerandomiseerde dosisvergelijkingen werden geïncludeerd. Geen enkele studie rapporteerde gegevens over terugvalpercentages of kwaliteit van leven en geen enkele studie vergeleek >1,5-3,0 mg/dag haloperidol met hogere doseringen. Het gebruik van lage doses (>3-7,5mg/dag) leidde niet duidelijk tot verlies van werkzaamheid (geen klinisch belangrijke verbetering van de globale toestand, versus >7,5-15mg/dag n=48, 1 RCT, RR 1,09 CI 0,7 tot 1,8; versus >15-35mg/dag n=81, 2 RCT’s, 0,95 CI 0,8 tot 1,2). Doses haloperidol in het bereik van >3-7,5 mg/dag hadden een lagere frequentie van ontwikkeling van klinisch significante extrapyramidale bijwerkingen dan hogere doses (klinisch significante extrapyramidale bijwerkingen, versus >7.5-15mg/dag n=64, 2 RCT’s, RR 0,12 CI 0,01 tot 2,1; versus >15-35mg/dag n=144, 3 RCT’s RR 0,59 CI 0,5 tot 0,8, NNH 3 CI 2 tot 6; versus >35mg/dag n=86, 2 RCT’s, RR 0,70 CI 0,5 tot 1,1). Alle andere vergelijkingen tussen dosisbereiken leverden geen statistisch significante verschillen op, maar verschillende, vooral met lagere dosisbereiken, waren onderpowered om klinisch significante verschillen te detecteren.

Conclusies van de recensent: Geen van de resultaten is overtuigend en ze zijn allemaal gebaseerd op kleine, korte studies. Het zou echter begrijpelijk zijn als artsen terughoudend zouden zijn met het voorschrijven van doses van meer dan 7,5 mg haloperidol per dag aan een persoon met ongecompliceerde acute schizofrenie, en als mensen met schizofrenie even terughoudend zouden zijn met het innemen van hogere doses. Verder onderzoek is nodig naar de werkzaamheid en verdraagbaarheid van de >1,5-3,0 mg/dag dosis range.