Er was eens een tijd dat er niet eens een presidentiële groet werd gebracht. Dat veranderde in de jaren tachtig van de vorige eeuw, met president Ronald Reagan, en sindsdien lijkt het wel alsof elke president een onhandige misser heeft begaan bij het brengen van een groet. Als je bewijs nodig hebt, kijk dan niet verder dan deze foto’s van president Donald Trump die salueert in vergelijking met presidenten uit het verleden.

Gaandeweg zul je iets opmerken: technisch gezien salueren alle presidenten militair personeel op onjuiste wijze.

Net als elke president sinds Reagan, salueert Trump routinematig militaire leden, of het nu is terwijl hij op of uit Marine One stapt – de presidentiële helikopter – of tijdens het erkennen van paraderende officieren, zoals de president deed tijdens zijn inauguratie.

Maar er is een reden waarom de woorden “sinds Reagan” de moeite van het opmerken waard zijn. Veel historische verslagen over wanneer het gebruikelijk werd dat presidenten militairen salueerden – en waarom – voeren de praktijk terug tot president Reagan. Die verslagen zijn het ook vrijwel allemaal eens over één ding: president Reagan heeft de hele zaak zo’n beetje verzonnen.

Om die reden alleen al zijn de salutes (zeer low-key) een taboe ding om te doen. Serieus.

In december 2008 beschreef Reuters-columnist David Alexander het onderwerp van presidentiële salutes als een “netelig debat.” Een jaar later, Smithsonian magazine editor Carey Winfrey – een voormalig luitenant van het Korps Mariniers – schreef in The New York Times over hoe presidentiële salutes hem een tijdje hadden “tegengesproken”.

Om te beginnen, legde Winfrey uit hoe instructeurs van het Korps Mariniers hem vertelden, “je salueert nooit zonder een cover,” of een hoed. Dus volgens die logica is de alledaagse groet die je van president Trump ziet, nou ja, ongebruikelijk.

De saluut van presidenten is ook bekritiseerd als een gebaar dat “een overdrijving van de militaire rol van de president vertegenwoordigt.” Maar Trump in het bijzonder is een andere overdrijving verweten als het gaat om salueren.

Als er één gemeenschappelijk kritiekpunt was van degenen die sceptisch waren over de recente reis van de president om de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un te ontmoeten, was het een zorg dat de top Kim zou legitimeren, en beelden van de ontmoeting zouden dienen als een effectief propagandamiddel. De Noord-Koreaanse staatsmedia hebben inderdaad beelden van Trump en Kim uitgezonden, wat eigenlijk geen verrassing is. Wat wel een verrassing is, is het feit dat een van die beelden is van Trump die een Noord-Koreaanse generaal groet.

En hoewel Noord-Koreaanse media een reputatie hebben voor het bewerken van beeldmateriaal, lijkt deze specifieke video authentiek en, op zijn minst, niet de beste look voor de president.

Als er één persoon is die wist dat de salutes een onregelmatigheid zijn, dan is het wel de man die zelf met de trend begon: President Reagan. Tijdens een toespraak voor militairen in IJsland in 1986, legde Reagan – zelf een voormalig lid van de Leger Reserves – uit waarom hij de regels over het salueren had gebogen. Hij zei,

Ik ken alle regels over het niet salueren in burgerkleding enzovoort, en wanneer je dat wel of niet moet doen. Maar toen ik deze baan kreeg en ik Air Force One of Marine One zou naderen en die mariniers zouden komen salueren en ik – wetende dat ik in burgerkleding ben – zou ik knikken en hallo zeggen en denken dat ze hun hand konden laten zakken, en dat deden ze niet. Ze stonden daar gewoon.

Reagan zei toen dat hij tot een oplossing was gekomen: “Uh, kan ik dit niet gewoon doen als ik dat wil?”

Dus, ik zei tegen de commandant – ik zei, ‘Kijk, ik ken alle regels over salueren in burgerkleding en zo, maar als ik de opperbevelhebber ben, zou er een voorschrift moeten zijn dat mij toestaat om een saluut terug te brengen.’ En ik hoorde een paar wijze woorden. Hij zei, ‘Ik denk dat als je dat deed, niemand iets zou zeggen. Dus, als je me op televisie ziet en ik salueer, weet je dat ik er nu toestemming voor heb en ik doe het graag.

De rest was geschiedenis vanaf dat moment. De presidentiële groet ging van schijnbaar onbestaand naar iets wat presidenten moeten doen, ook al is er iets voor te zeggen dat ze dat niet zouden moeten doen.

Reagan vond het zelfs zo belangrijk dat Time magazine een verslag heeft van de voormalige president die president Bill Clinton heeft geleerd hoe hij moest salueren, voordat deze laatste in 1993 zijn ambt aanvaardde.

En reken maar dat toen Reagans opvolger – zijn vicepresident George H.W. Bush – zijn ambt aanvaardde, de oudere Bush de nieuwe traditie van het terugbrengen van de militaire saluutkreet in ere hield. Zelfs na het verlaten van het Witte Huis, salueren voormalige presidenten terug.

Op de foto hieronder is bijvoorbeeld te zien hoe Bush Sr. salueert terwijl hij een soldaat passeert op de dag dat president Obama werd ingehuldigd.

Neem dat alles nu eens en beschouw dan eens een van de meest triviale “controverses” uit de ambtstermijn van president Barack Obama, zijn “latte salute”.

In 2014 postte Obama’s Witte Huis een video op Instagram van de president die twee militairen groette nadat hij van Marine One was gehopt, met een kop koffie in zijn hand.

Het werd bekritiseerd als “respectloos” door onder meer Fox News’ Karl Rove, een voormalig adviseur van president George W. Bush.

“Kijk, hij weet dat er twee mariniers op de bodem van Marine One zullen zijn als hij uitstapt,” vertelde Rove Sean Hannity in die tijd, “en het idee dat ik daar gewoon heen ga met mijn chai thee, en geef ze de oude … je weet dat het geen latte groet is, het is een chai groet, omdat hij chai thee drinkt, maar ik bedoel alsjeblieft, hoe respectloos was dat?”

Tussen merkten anderen het voor de hand liggende op: de presidentiële groet is technisch gezien een verzonnen ding.

Dus of het nu gaat om Trump die salueert zonder hoed, Obama die salueert met een koffiekopje, of Bush die onhandig salueert met zijn hond in de hand, onthoud één ding. Ze zouden waarschijnlijk allemaal niet salueren, ware het niet van Ronald Reagan, een echte trendsetter.