Wat is hyperthyreoïdie?

Hyperthyreoïdie betekent overactiviteit van de schildklier, met als gevolg een teveel aan schildklierhormoon in de bloedbaan. De oversecretie van schildklierhormonen leidt tot overactiviteit van het metabolisme van het lichaam.

Wat zijn de symptomen van hyperthyreoïdie?

Het volgende zijn de meest voorkomende symptomen en tekenen van hyperthyreoïdie. Echter, elk individu kan de symptomen anders ervaren. Symptomen kunnen zijn:

• Nervositeit

• Rriteerbaarheid

• Verhoogde transpiratie

• Verdunning van de huid

• Fijn, broos haar

• Vetere spieren, vooral in de bovenarmen en dijen

• trillende handen

• snelle hartslag

• hoge bloeddruk

• Verminderde stoelgang

• Gewichtsverlies

• Slaapproblemen

• Pronkende ogen

• gevoeligheid voor fel licht

• verwardheid

• onregelmatige menstruele cyclus

• vermoeidheid

• Goiter (vergroting van de schildklier)

De symptomen van hyperthyreoïdie kunnen lijken op andere aandoeningen of medische problemen. Raadpleeg altijd uw arts voor een diagnose.

Typen hyperthyreoïdie

Er zijn verschillende vormen van hyperthyreoïdie, waaronder:

• De ziekte van Graves (diffuus toxisch struma). De ziekte van Graves is de meest voorkomende oorzaak van hyperthyreoïdie. Onderzoekers denken dat de ziekte van Graves wordt veroorzaakt door een antilichaam dat de schildklier te veel stimuleert. Deze overstimulatie veroorzaakt een overmatige productie van schildklierhormoon. De ziekte van Graves wordt gecategoriseerd als een auto-immuunaandoening (een disfunctie van het immuunsysteem van het lichaam). De ziekte komt het meest voor bij vrouwen van jonge tot middelbare leeftijd en komt vaak in families voor.
  De symptomen van de ziekte van Graves zijn identiek aan die van hyperthyreoïdie, met de toevoeging van drie andere symptomen:

  • Goiter (vergrote schildklier die een uitstulping in de hals kan veroorzaken)

  • Uitpuilende ogen (exophthalmos)

  • Verdikte huid over het scheengebied

• Toxische nodulaire struma (ook wel multinodulaire struma genoemd). Hyperthyreoïdie als gevolg van toxische nodulaire struma is een aandoening waarbij een of meer schildklierknobbeltjes overactief worden. Symptomen van toxische nodulaire struma zijn geen uitpuilende ogen of huidproblemen, zoals bij de ziekte van Graves. De oorzaak van toxische nodulaire struma is niet bekend.

• Thyroïditis. Schildklierontsteking veroorzaakt tijdelijke hyperthyreoïdie, meestal gevolgd door hypothyreoïdie, een onderactieve schildklier, zoals bij de thyreoïditis van Hashimoto.

  Als iemand te veel schildklierhormoontabletten slikt, treedt bovendien hyperthyreoïdie op. In zeldzame gevallen kan een goedaardige hypofysetumor een te hoge productie van schildklierstimulerend hormoon (TSH) veroorzaken, waardoor hyperthyreoïdie ontstaat.

Hoe wordt hyperthyreoïdie gediagnosticeerd?

Naast een volledige anamnese en medisch onderzoek kunnen diagnostische procedures voor hyperthyreoïdie het volgende omvatten:

• Meting van schildklierhormonen en TSH in de bloedbaan

• Echografie van de schildklier. Een test om de schildklier te beoordelen op de aanwezigheid van knobbeltjes.

• Scan van de schildklier. Een test waarbij een radioactieve stof wordt gebruikt om een beeld van de schildklier te maken.

Behandeling van hyperthyreoïdie

De behandeling van hyperthyreoïdie is zeer specifiek voor elke patiënt. Het doel van de behandeling is om de schildklier weer normaal te laten functioneren en normale niveaus van schildklierhormoon te laten produceren. Specifieke behandeling voor hyperthyreoïdie zal worden bepaald door uw arts op basis van:

• Uw leeftijd, algemene gezondheid en medische voorgeschiedenis

• Type hyperthyreoïdie

• Extensie van de ziekte

• Uw tolerantie voor specifieke medicatie, procedures, of therapieën

• Verwachtingen voor het verloop van de ziekte

• Uw mening of voorkeur

Behandeling kan bestaan uit:

• Gebruik van antithyreoïdica die het peil van schildklierhormonen in het bloed helpen verlagen.

• Gebruik van radioactief jodium, in de vorm van een pil of vloeistof, dat schildkliercellen beschadigt zodat de productie van schildklierhormonen wordt vertraagd.

• operatie om de schildklier geheel of gedeeltelijk te verwijderen.

• Gebruik van bètablokkers, die de werking van het schildklierhormoon op het lichaam blokkeren, meestal om de snelle hartslag en hartkloppingen te verminderen.