Traumatische tandletsels treffen 1 tot 3% van de bevolking, en treffen disproportioneel kinderen en adolescenten. Bij de behandeling van deze letsels wordt rekening gehouden met de leeftijd van de patiënten, aangezien kinderen tussen 6 en 13 jaar een gemengd gebit hebben. Dit helpt om de vitaliteit van tanden en kiezen die na een traumatische gebeurtenis kunnen worden gered, te behouden. Het klinisch onderzoek van deze gevallen omvat een grondig onderzoek van de boven- en onderkaak op geassocieerde breuken en eventueel vastzittend puin en losgeraakte tanden of tandfragmenten. Het doel is om elke accidentele aspiratie of verplaatsing naar de neus, sinussen of weke delen uit te sluiten. Nadat eventuele complicaties zijn uitgesloten, wordt nagegaan wat voor soort letsel de betrokken tand of tanden hebben opgelopen. Dit omvat klinisch onderzoek naar kleurveranderingen van de tanden, mobiliteitstesten en testen op vitaliteit van de pulpa. Er wordt radiografisch onderzoek verricht met periapicale, occlusale en panoramische röntgenfoto’s en computertomografie met kegelstralen om het effect van het trauma op de tand, de wortel, het parodontale ligament en het aangrenzende bot te bekijken. Het meest gebruikte classificatiesysteem voor tandheelkundige trauma’s is dat van Andreasen en wordt toegepast op zowel melktanden als blijvende gebitselementen. De behandeling van tandheelkundige trauma’s is gebaseerd op het soort letsel, zoals verwondingen van het harde weefsel en de pulpa, verwondingen van het parodontale weefsel, verwondingen van het steunbot, en verwondingen van de gingiva en het mondslijmvlies. Letsels van het harde weefsel zonder betrokkenheid van de pulpa vereisen meestal alleen restauratie. Als de pulpa betrokken is, kan endodontische behandeling nodig zijn. Fracturen waarbij het alveolaire bot betrokken is of luxatie van de tand vereisen stabilisatie, die meestal wordt bereikt met flexibele spalken. De meest gebruikte procedures voor het behandelen van tandletsels zijn wortelkanaalbehandeling/endodontische behandeling, chirurgische tandverplaatsing en flexibele spalken. De herkenning en behandeling van deze letsels zijn noodzakelijk om een goede genezing te bevorderen en het natuurlijke gebit van de patiënt te redden, waardoor toekomstige complicaties voor de patiënt worden beperkt.