Een death growl, ook bekend als death metal vocals, death grunts, growled vocals, unclean vocals, deadly howls, harsh vocals, black speech en ook wel schertsend als Cookie Monster vocals, is een vocalisatiestijl (een uitgebreide vocale techniek) die gewoonlijk wordt gebruikt door vocalisten van de death metal muziekgenres, maar ook wordt gebruikt in een verscheidenheid van heavy metal stijlen.

Death metal, in het bijzonder, wordt geassocieerd met gegromde vocalen. Death metal, dat de neiging heeft om tekstueel en thematisch donkerder en morbide te zijn dan thrash metal, heeft vocalen die chaos, dood en ellende proberen op te roepen door “meestal erg diep, keelklank, en onverstaanbaar” te zijn. Natalie Purcell merkt op: “Hoewel de overgrote meerderheid van de death metal bands zeer lage, beestachtige, bijna niet te onderscheiden grommen als zang gebruikt, hebben velen ook hoge en krijsende of opera-achtige zang, of gewoon diepe en krachtig gezongen zang.” Sociologe Deena Weinstein heeft over death metal opgemerkt: “Zangers in deze stijl hebben een kenmerkend geluid, grommen en snauwen in plaats van de woorden te zingen. Ze maken veel gebruik van de stemvervormer.”

De steeds krachtiger uitspraak van metalzang is opgemerkt, van heavy metal naar thrash metal naar death metal.

Om de muziek te kunnen waarderen, moesten fans eerst een genadeloze sonische signatuur accepteren: keelklanken die niet veel meer waren dan een dreigende, onhoorbare grom. James Hetfield’s thrash metal rasp stond in schril contrast met Rob Halford’s heavy metal hoge noten, maar wezens als Glen Benton van Deicide trokken hun strottenhoofd eruit om beelden op te roepen van rottende lijken en gigantische catastrofale verschrikkingen.

De hardheid van death growls past bij de intense muziekstijl van death metal en het vaak duistere en obscene onderwerp.

Techniek

Growls kunnen worden verkregen met verschillende stemeffecten, maar de effecten worden meestal gebruikt om te versterken in plaats van te creëren, en worden zelden überhaupt gebruikt. Stempedagogen leren verschillende technieken, maar langdurig gebruik blijft zijn tol eisen als het verkeerd wordt gedaan – deze technieken zijn bedoeld om de schade te verminderen in plaats van te elimineren. Veel vocalisten (o.a. Christian Alvestam) hebben echter aangetoond dat je deze technieken langdurig kunt toepassen zonder dat je stem er schade van ondervindt. De technieken bestaan meestal uit het gebruik van het middenrif en luchtdruk op de keel om het geluid te vormen, vergelijkbaar met vormen van boventoonzang. Naarmate iemand zijn keel dichtknijpt, wordt het geluid minder intens (meestal gebruikt voor hogere grommen/schreeuwen om de spanning op de koorden te verminderen) Sommige vocalisten (ex. Danny Worsnop, Oliver Sykes) hebben de neiging om te veel druk op hun keel te gebruiken en hebben daardoor problemen met hun stembanden/defecten. (Het Radboud Universitair Medisch Centrum Nijmegen]] in Nederland meldde in juni 2007 dat het, vanwege de toegenomen populariteit van grommen in de regio, verschillende patiënten behandelde voor oedeem en poliepen op de stemplooien die de technieken verkeerd hadden uitgevoerd.)

Geschiedenis en variaties

Vroege precedenten

Gegromde zang kan eeuwen geleden worden getraceerd naar de Viking cultuur. In de 10e eeuw becommentarieerde een Arabische koopman die Denemarken bezocht, de plaatselijke muziek als volgt: “Nooit eerder heb ik lelijker liederen gehoord dan die van de Vikingen in Slesvig. Het grommende geluid dat uit hun kelen komt, doet me denken aan huilende honden, alleen nog ongetemder.”

In Hildegard van Bingen’s allegorische zedespel Ordo Virtutum wordt de rol van de duivel niet op een melodieuze manier gezongen, maar op een manier die Hildegard omschrijft als strepitus diaboli en die vaak wordt opgevat als een lage en grommende stem.

In 1966 bracht The Who hun plaat A Quick One uit. Op die plaat stond het nummer “Boris the Spider”, dat kan worden beschouwd als het eerste gebruik van death growl en het werd in basso profundo gezongen door John Entwistle zelf.

Het gebruik van grommende, “monsterlijke” zang voor een onheilspellend effect in rockmuziek kan minstens zo ver teruggaan als “I Put a Spell on You” van Screamin’ Jay Hawkins in 1956. Mike Oldfield’s “Tubular Bells, Part Two”, uit 1973, bevat een gedeelte van 11:55 tot 16:30 met uitgebreid gebruik van keelklanken, die qua stijl dicht bij de moderne “death growl” staan.

In 1969 en de vroege jaren 1970 is het nummer “21st Century Schizoid Man” van King Crimson opmerkelijk vanwege de zwaar vervormde zang, gezongen door Greg Lake. De nummers “Iron Man” van Black Sabbath en “One of These Days” van Pink Floyd bevatten beide korte passages van onheilspellend gegromde, lage zang (in beide gevallen door de studio bewerkt) tegen een zware achtergrond van rock riffs. Andere voorbeelden zijn het geschreeuw van Roger Waters in sommige Pink Floyd-nummers, zoals “Take Up Thy Stethoscope and Walk” (1967), “Careful with That Axe, Eugene” (1968). Punk rock bands als The Clash en de Stiff Little Fingers gebruikten ook regelmatig nors klinkende vocalen, maar niets zoals de death growl die tegenwoordig gebruikelijk is in metal muziek.

Oorsprong in heavy metal

De opkomst van de growl zoals die vandaag de dag wordt gebruikt viel ruwweg samen met de geleidelijke opkomst van death metal, en het is dus moeilijk om een specifiek individu aan te wijzen als de uitvinder van de techniek. Verschillende vocalisten hebben de stijl waarschijnlijk in de loop der tijd ontwikkeld. The Meat Puppets in hun oorspronkelijke incarnatie als hardcore band gebruikten precies deze zangstijl zeer vaak, wat hen er blijkbaar toe bracht de allereerste keer death metal op te nemen in 1982 op hun outtake van Electromud track 28 van hun titelloze hardcore collectie. Het hele nummer is geen death metal maar het begin vertoont een zeer opvallende gelijkenis, zo niet een volledige overeenkomst. De band Death (en zijn voorloper Mantas) met zijn twee vocalisten – aanvankelijk Kam Lee en later Chuck Schuldiner – worden genoemd als een van de eersten (hoewel Schuldiner uiteindelijk zou overschakelen op een meer hoog krijsend geluid). Possessed wordt door sommigen ook beschouwd als één van de eerste bands die growls gebruikten, net als Necrophagia en Master. Rond diezelfde tijd gebruikten bands als Hellhammer, met Tom G. Warrior op zang, en de pionier Massacre ook een variant van de growl. De zangers van de Britse grindcore band Napalm Death – achtereenvolgens Nic Bullen, Lee Dorrian en Mark “Barney” Greenway – ontwikkelden de stijl aan het eind van de jaren tachtig verder door er meer agressie en diepere keelklanken aan toe te voegen, terwijl ze ook de teksten sneller brachten. Een andere zanger die geleidelijk zijn stem verdiepte tot het gegrom dat vandaag gebruikt wordt in death metal en grindcore was Chris Barnes, de originele zanger van Cannibal Corpse. In de videobiografie van de band zegt hij dat hij zo hoog wilde zingen als Rob Halford, maar zijn stem was daar te laag voor. Dus hij begon te proberen om het te mengen met de andere instrumenten, komen met een donkere en echt lage guttural stem die werd zijn handtekening.

Zie ook

• Screaming (in muziek)