Flow is een veelbesproken onderwerp in de hiphop, dat zo subjectief is als het maar kan. De uitvergrote tijdperken in rap betekenen dat hoofden uit alle verschillende tijdsperioden specifieke smaken en voorkeuren hebben die enorm kunnen variëren, van de simplistische rijmschema’s van de jaren ’80 tot de Soundcloud-chaos van vandaag de dag. Het is een eclectisch deel van het genre, dat afhangt van de stem van een rapper, zijn perceptie van ritme, en zijn aanpassingsvermogen aan beats. Dat gezegd hebbende, de beste rappers aller tijden hebben allemaal een transcendent vermogen gehad om griezelig makkelijk te flowen. Maar zelfs als de GOATs in dit opzicht top-tier waren, betekent dat nog niet dat hun flows zo onderscheidend of legendarisch waren als die van andere “mindere” rappers. Dat betekent geen Jay, geen Em, geen Kendrick. Ik ben misschien een ketter, maar hun grootheid ligt voor mij niet op dit vlak, althans in vergelijking met deze andere figuren. Helaas, met deze lijst nodig ik uit tot een gek zout, want als er één ding is waar mensen graag ruzie over maken, dan is het hiphop. Als uw fave is niet op de lijst, maak je geen zorgen, ik ben gewoon woorden op een scherm en ze doen er niet toe.

(Ook, ik behoud me het recht voor om zowel individuen en groepen op te nemen, zoals het toevoegen van meer dan 1 rapper van groepen zou een clusterfuck zijn, maar sommige van deze niggas hou ik te veel.)

25. 50 Cent

De coolste rapper bij uitstek uit New York van de jaren 2000, althans nadat Jay besloot meer een boegbeeld dan een echte muzikant te worden. “In Da Club”, “Candy Shop”, en “P.I.M.P” zijn slechts enkele van de vele klassieke voorbeelden waarmee hij head-nodding flows en een zorgvuldig vervaardigde houding produceert die je hartelijk uitnodigt in de G-Unit lifestyle. Curtis Jackson mag dan nu meer bekend zijn vanwege zijn ruzie met Money Mayweather, maar de kerel kan zeker flowen met de beste van hen.

24. Bone Thugs-N-Harmony

Als een Clevelander die hier in 2006 naartoe verhuisde, is het moeilijk om de reikwijdte te bevatten van hoe geliefd en geprezen deze groep was. Ondanks dat ze uit een zogenaamd uncoole stad kwamen, wisten ze 3 keer platina te halen en 2 keer 4x platina, en wonnen ze een AMA en een Grammy. Bone Thugs vertrouwde op hun melodieuze en gospel-getinte vocalen om gangsta rap te maken zoals niets anders in het midden van de jaren 90. De groep werd niet gedomineerd door één enkele flow en stijl, maar de vijf introduceerden steeds nieuwe en spannende manieren van harmoniseren en verbuigen. Migos, Drake en Lil Uzi Vert hebben veel aan hen te danken, ook al beseffen ze het niet.

23. Scarface

Een ander icoon dat een stad op zijn rug droeg (samen met UGK), de Houston-legende bracht dreiging in rap op een manier die nog niet eerder was gezien. De Geto Boys waren allemaal geweldige rappers, maar het was Scarface die echt de mantel nam als de belangrijkste strateeg en figuur van de groep, en zijn rappen bewezen dat. Zijn agressie was getemperd met de beste vrouwenhaat, geweld en kwaadaardigheid die je maar kon vinden, en hij veranderde in een milliseconde van zelfbewust naar meedogenloos. Flows zoals die van de Geto Boys waren de creme de la creme, maar die van Scarface was een klasse apart.

22. Lauryn Hill

In sommige opzichten denk ik dat de legende van Lauryn Hill haar voorbijgestreefd is. Niet omdat ze geen rapgrootheid is (dat is ze wel), maar doordat ze MIA is gegaan, groeit de mythologie op een manier die deels onterecht is. Maar toch, haar werk met de Fugees en de Miseducation bezorgen haar zonder twijfel een plek op deze plek. Als rapper van een dichter heeft ze de invloed van de neo-soul beweging op de rap van die tijd volledig omvat en de groove in haar flow is een unieke eigenschap die je in rap niet kunt hebben. Als ze nu eens zou ophouden een klootzak te zijn voor iedereen om haar heen.

21. Kanye West

Ah, Kanye. Als alleen zijn hart nog in rijmen was. Desalniettemin, die gast kan spugen. Hij heeft kritiek gekregen op zijn gebrek aan lyriek in het afgelopen decennium, maar vergis je niet, hij spreekt nog steeds teksten uit alsof het de South Side in 04′ is. Kanye’s kracht is altijd zijn uitspraak en pure entertainment waarde geweest als het op rappen aankomt. Hij is misschien niet de meest lyrisch vaardige, maar daar heeft hij Twista voor, toch? We kunnen alleen maar hopen dat Yeezy snel het licht ziet en een album dropt dat vloeit als vroeger met zijn opvattingen van vroeger ook.

20. Big Daddy Kane

Probably the most braggadocious rapper of all time. Hij was een natuurkracht, daagde je uit om zijn spel te evenaren, en lachte als je dat niet kon. Kon zijn vroege succes niet volhouden, en ironisch genoeg werd hij verslagen door de industrie, niet door een concurrent. Beïnvloedde vooral Eminem’s rappen, zij het veel charismatischer dan Marshall Mathers. “Ain’t No Half-Steppin” en de begeleidende video analiseren hem perfect als de Mike Tyson of Evander Holyfield van zijn tijd.

19. Freddie Gibbs

De grootste muzikant uit Gary, Indiana zonder de naam Jackson. Freddie is enig in zijn soort in een tijdperk waar presentatie en invloed van het grootste belang zijn voor succes. Hij heeft zijn vak door de jaren heen steeds verder verfijnd en is ouder geworden als een goede wijn, waarmee hij bewijst dat rap niet alleen een spel is voor jonge mannen. Zijn ijverige flow weerspiegelt zijn geboortestad, maar komt met een infusie van zuidelijk comfort. Een echte original, die moeiteloos en meesterlijk vloeit. Wanneer komt Bandana uit?

18. De La Soul

Leuk, leuk, leuk. Vóór De La was hiphop grappig, maar nooit echt leuk. Dat veranderde allemaal met 3 Feet High and Rising. Het springerige, happy-go-lucky van het trio was een uitnodiging voor hun muzikale feestje, terwijl ze je laten weten dat ze slimmer zijn dan jij. Het daaropvolgende materiaal liet zien dat ze niet alleen grappenmakers waren, maar ook introspectief en wereldvreemd, en hun flows rijpten in overeenstemming met deze ontwikkeling.

17. Slick Rick

Een van de grootste komieken van rap, en de beste Britse rapper (sorry grime). Slick Rick was een meesterlijke verhalenverteller, met nummers die hard gaan door zijn aanstekelijke en unieke stijl. Hij veranderde zijn stem met gemak en legde de nadruk op details om de luisteraar echt in zijn sfeer te dompelen. De man optimaliseerde het gebruik van cadans toen de meeste MC’s nog aan het uitzoeken waren hoe ze verschillende rijmschema’s in hun werk konden integreren. Slick Rick bestaat als de koningin een rapper had in plaats van een nar.

16. Young Thug

Als rap puristen hun zin kregen, zou er niets veranderen, en zouden we allemaal nog steeds rijmen als de Sugarhill Gang. Gelukkig voor ons, Young Thug is een muzikale revolutionaire guerrilla. Thugger rapt bezeten, vloeiend met de kracht van voodoo en langvergeten Afrikaanse seances bij wijze van Zone 3. Young Thug is alsof je “Umbrella” zou nemen en er een hele rap persoonlijkheid van zou maken, alleen veel meer dope dan je je ooit zou kunnen voorstellen. Hij kan gehaast zijn, relaxed, agressief, chill, en alles meer onder de zon. Thug is een rap kameleon, en god zegene hem daarvoor.

15. Chuck D

De dreunende stem van het zwarte verzet via Long Island, Chuck D droeg een heel genre in de expliciet politieke sfeer met zijn krachtige aanwezigheid en Afrocentrisme. Hij is bijna een radiopersoonlijkheid, die oproept tot de macht en het publiek bijeenbrengt door zijn onthulling van de Amerikaanse onderdrukking en de dominante hegemonie. Ondanks het militante imago was zijn flow behendig en leek hij meer beïnvloed door James Brown dan door hedendaagse of vroegere rappers. Public Enemy de groep zou hoger kunnen staan gezien Flav’s excentrieke bombast, maar hij rapte niet genoeg om een vermelding te rechtvaardigen.

14. A$AP Rocky

Om eerlijk te zijn, ben ik niet zo’n grote fan van Rocky. Hij is een charismatische persoonlijkheid en heeft goede tracks, zeker. Maar hij heeft niet echt dezelfde discografische kracht als sommige van de anderen op deze lijst. Wat hij wel heeft, is een ongeëvenaarde flow voor de moderne tijd. Rocky is boterzacht, onderscheidend, en draagt gusto in zijn primadonna verwaandheid. Zelfs als je denkt dat de man niet echt zo’n goede rapper is, kun je niet ontkennen dat zijn flow voortreffelijk is.

13. Project Pat

De cultheld van de cultheld. Pat is de belichaming van de Memphis hood-cultuur, die het inherente gevaar van de vervallen stedelijkheid van de stad combineert met de clubmentaliteit die de shit knallend houdt in het aangezicht van de inherente somberheid. Zijn handelsmerk flow over blikkerige hi-hats kan zich vormen naar elke beat en er is een zekere troost in de wetenschap hoe gestroomlijnd hij gaat rappen. Een regionale legende in een gebied waar er veel van zijn, Project Pat vertegenwoordigt de proximale invloed van hip-hop die nooit zal verdwijnen, zelfs in een hyper-verbonden tijdperk.

12. Missy Elliott

Missy Elliott is een supernova van charisma, en haar flow verergert dat feit alleen maar. Het is een natuurlijk hoogtepunt voor haar, met “Work It” en “Get Ur Freak On” slechts een paar voorbeelden van hoe ze griezelig een funky energie creëert die door geen enkele andere rapper wordt geëvenaard. In tegenstelling tot vergelijkbare MC’s met een vergelijkbaar magnetisme, is Missy aanstekelijk en onintimiderend in haar aanwezigheid, wat haar een groot mainstream publiek opleverde en een ongekend statuur voor een vrouwelijke rapper in die tijd. Ik weet niet hoe iemand zo succesvol als Missy kan worden onderschat, maar ze is het zeker.

11. Pusha-T

Overal sinds Malice Clipse verliet voor verlossing, is Terrence Lavarr Thornton niet gestopt met zijn zoektocht om de beste rapper op de planeet te zijn. Van ghetto tot ghetto tot G.O.O.D. Music, hij is een uiterst werklustige rapper wiens no-nonsense benadering van het beschrijven van drugs dealen even verontrustend als boeiend is. Dealen is wie hij is, het stroomt door zijn aderen en is net zo natuurlijk als ademen. Het kan hem niet schelen of je met hem neukt, maar als je het weet, weet je het.

10. Ghostface Killah

Ghostface is misschien wel de meest New Yorkse persoon die leeft. Hij gromt en bijt terwijl hij rapt, sneert naar mindere wezens en laat je om genade smeken, terwijl hij tegelijkertijd in een paar Timbs stift. Hij onderscheidt zich van de rest van de Wu-Tang door zijn onberispelijke flow, en ook al kun je twisten over wie de beste rapper van de Clan is, niemand kan tippen aan Ghostface’s sublieme accent aangevuld met de oude Italianen en Joden die naar Nieuw-Amsterdam zijn geëmigreerd. De Iron Man van de rap, hij decimeert al 25 jaar uitdagers, en hij kan waarschijnlijk nog 25 jaar mee.

9. Three 6 Mafia

Als Project Pat de woonplaatsheld is die nooit de nationale schijnwerpers heeft veroverd, dan is Three 6 de onwaarschijnlijke doorbraak die op de een of andere manier de triplet flow en crunk naar de Oscars en daarbuiten heeft gebracht. DJ Paul, Juicy J, Gangsta Boo, Koopsta Knicca, Crunchy Black, Lord Infamous, en waarschijnlijk nog 15 andere mensen die je kunt opnoemen hebben allemaal de zuidelijke hiphop geherdefinieerd en veranderd in een plek waar gotische thema’s en fantasieën ongestoord kunnen ronddwalen. Van pittige maar speelse jabs tot onheilspellende en ronduit demonische odes aan de zevende ring van de hel, de flow van elk lid zorgt voor een unieke, iconische ervaring van Memphis rap.

8. 2pac

Ik zal de toorn van duizend YouTube commenters doorstaan om Pac op een solide 8 te plaatsen. En om eerlijk te zijn, ik denk niet dat zijn flow zijn grootste kracht was. Maar, dit is nog steeds Tupac Shakur, dus props moeten worden gegeven. Ongeacht of je denkt dat Tupac de tweede komst van Jezus was of echt overschat werd vanwege zijn vroegtijdige dood, de Comptoniet had adembenemende flows en cadans. Hij viel op op Death Row door hoe verfijnd en melodieus zijn rijm kon zijn en er is een authenticiteit in hem die nog steeds doorschijnt in 2019. Zelfs als Pac de ontvanger is van enkele van de slechtst mogelijke rapdiscours, valt niet te ontkennen dat hij een van de koningen van de flow is.

7. Lil Wayne

Weezy is gewoon een technisch wonder, er is geen andere manier omheen. Zijn lange levensduur wordt nog indrukwekkender door de manier waarop hij het heeft gedaan – van tieneridool met Hot Boys, tot het bodyen van rappers op hun eigen nummers, tot het opbouwen van een imperium met YMCMB. Zijn totale minachting voor elke vorm van traditie of regulering in het rappen komt voortdurend naar voren in hits als “A Milli”, “6 Foot 7 Foot”, en “Tha Mobb”. Wayne is misschien wel de grootste zuidelijke solo-rapper ooit en een microkosmos van hoe hustle een gewone Joe in een superster kan veranderen.

6. MF DOOM

Noem hem muffig, breedsprakig, melig, wat dan ook. DOOM is een savant als het op flow aankomt, en hij staat nooit met zijn mond vol tanden of heeft geen opties om een geweldig ritme te geven. Hij heeft de rugzakstijl geperfectioneerd en bewezen dat inhoud en stijl zonder wrijving kunnen samengaan, waarbij met name Madvillainy een primer is voor de verschillende soorten manieren waarop DOOM te werk kan gaan. Daniel Dumile houdt zich gedeisd omdat zijn rappen alles is wat hij nodig heeft om relevant te blijven. Het is duizelingwekkend, onbetwistbaar, en bovenal, tijdloos.

5. Nas

De verloren zoon van de hiphop. Nasty Nas heeft één absolute klassieker en een aantal andere middelmatige tot goede platen, maar Illmatic is zo verdomd uitstekend dat het er niet eens toe doet. Het is een verbluffend staaltje pathos, beproevingen, en constante kwaliteit die nooit verslapt. Nas’ rappen krijgen altijd de kans om de ster te zijn, en of hij nu in de L-trein rijdt of een moordpartij faciliteert, hij is altijd onberispelijk in controle over zijn ademhaling, zijn tonaliteit, en hoe hij zich verhoudt tot het publiek. Als Nas nooit meer een woord zou rappen, zou hij deze plek verdienen.

4. The Notorious B.I.G.

Na Tupac als de id voor zijn superego, is Biggie ongeëvenaard in rap door zijn aanwezigheid, kaliber van vaardigheid, en vermogen om beats naar zijn hand te zetten. Zijn stem vloeit als stroop, maar het werkt ongelooflijk met de Bad Boy sound, en hij hield het altijd erg netjes in vergelijking met zijn meer ratchet tijdgenoten. Vergis je echter niet, de gast die zei: “Als ik sterf, fuck it, wil ik naar de hel gaan”, ging echt over dat leven. Hij combineerde de straatmentaliteit met de uitbundige ethos die Diddy bracht, staande op het rap pantheon van persoonlijkheid, niet gehinderd door gewone stervelingen.

3. Rakim

“Thinkin’ of a master plan”. Het is een onopvallend intro, geleverd zonder bravoure of verve. Maar het is het begin van een van de beste rap nummers aller tijden, en de wisseling van de wacht als het gaat om rappen als een kunst. Vóór Rakim werden flow en toon en rijmschema’s en al die andere goede dingen niet eens beschouwd als essentieel voor het talent van een rapper. Rakim, echter, blies de deuren eraf met zijn stijl. Hij haalde Coltrane aan als inspiratie, zijn raps waren veelzijdig, afgemeten, hadden gewicht en klasse. Hij had een evenwicht over zich dat, tot op de dag van vandaag, totaal modern is. Je moet Eric B. nageven dat hij een uitstekende DJ en sidekick is, maar zonder Rakim zouden de technische innovaties van de jaren 90 niet mogelijk zijn geweest. Er is geen wereld waarin hij niet een van de beste MC’s aller tijden is, en zijn flow is een groot deel van dat feit.

2. Outkast

Het is bijna oneerlijk om Outkast niet te scheiden, gezien het feit dat zowel Andre als Big Boi absurd goede rappers zijn, maar ze zijn als groep zo met elkaar verweven, dat het alleen maar goed is om ze als één entiteit te behandelen. ATLiens beschreef de twee zo goed omdat ze echt niet van deze aarde waren. Muziek die zo goed is moet uit een ander melkwegstelsel komen, en gezien het feit dat 3K muzikaal gezien de natuurlijke afstammeling van Prince is, is dat vrij aannemelijk. Maar als Andre ooit te spacey werd, was Antwuan Patton er om hem aan de aarde te binden, en hem een je ne sais quoi te geven in tegenstelling tot elke “street” vs “conscious” dichotomie in die tijd. Hun kenmerkende flows (Big Boi’s double-time, Andre’s sing-song cadans) hadden een hele carrière kunnen dienen, maar ze werden nooit lui. Als je een van hun albums zou ontleden en de spaarzame creativiteit en bekwaamheid aan elke andere rapper op de planeet zou geven, zou dat de meest legendarische muzikale boom in de geschiedenis opleveren. Outkast was uniek, maar er waren er twee van.

1. Snoop Dogg

Ik heb in deze lijst veel tijd besteed aan het prijzen van de breedte van de carrières van groepen en artiesten, in plaats van alleen hun specifieke flows. Flow kan vaak worden overschaduwd door de muziek en de omstandigheden die deze muziek hebben voortgebracht, en het is niet meer dan normaal om te benadrukken welke factoren iemands flow kunnen versterken. Snoop Dogg is echter uniek in die zin dat ik niet denk dat hij veel beter rapt dan iemand als Pac of Ye, maar dat zijn flow bar none, de beste in de rapgeschiedenis is. Gladjes is niet eens het begin om het te beschrijven. Snoop was echt een klasse apart als het er op aan kwam om zo goed als shit te klinken op de mic. De man kon zelfs in het echte leven vloeien, gewoon door te praten. Hij is gewoon geboren om te vloeien. Hij is de enige man in het universum die infixen als “fo’shizzle” en “Dr. Drizzay” heel gewoon laat klinken. Snoop mag dan nu een begrip zijn naast zijn sidekick Martha Stewart, maar vergeet niet dat de man de smerigste flow aller tijden heeft, zonder twijfel.

(Excuses aan Cam’ron, Mos Def, Juvenile, Kurupt, Beastie Boys, The Pharcyde, Pharoahe Monch, MC Ride, Gangsta Pat, E-40, Lil Kim, Nicki Minaj, Eazy-E, The Game, Gucci Mane, Curren$y, de rest van Wu-Tang, Das Racist, DMX, Big L, Big Pun, YG, Too Short, Kool Keith, Danny Brown, Prodigy, Busta Rhymes, en nog veel meer die ik niet heb toegevoegd omdat het 50.000 woorden meer zou zijn geweest)