Ludovico Sforza, Hertog van Venetië, is een krachtig en geducht heerser, wiens “hele leven is geweest / Maar een voortdurende pelgrimstocht door gevaren, / Affrights, en horrors….” Hij heeft één passie – zijn overweldigende, buitensporige obsessie voor zijn vrouw Marcelia. Hij behandelt haar met iets minder dan idolatrie; en zij wordt beïnvloed door zijn extravagante lofuitingen. Zoals een Milanese hoveling opmerkt,

…wanneer schoonheid wordt gestempeld op grote vrouwen, groot van geboorte en fortuin, En geblazen door vleiers groter dan zij is, ‘T is zelden onbegeleid met trots; Noch is zij op die manier vrij.

De moeder van de hertog, Isabella, en zijn zuster, Mariana, zijn vooral verontwaardigd over Marcelia’s dominantie aan het hof; maar zij hebben weinig middelen om hun ongeluk te verhelpen.

Sforza ontvangt onwelkom nieuws: de Franse troepen van Frans I zijn in de Slag bij Pavia verslagen door de Spaanse legers van Karel V. Aangezien Sforza een bondgenoot van de Fransen is, is zijn positie nu kritiek geworden. Zijn vriend, de markies van Pescara, komt hem raad geven; Pescara raadt Sforza aan zich rechtstreeks tot de keizer te wenden en zich te onderwerpen, in plaats van te wachten tot Spaanse troepen aan zijn grens verschijnen. Sforza neemt het advies van zijn vriend aan. Maar voordat hij zich haast, geeft hij een speciale opdracht aan zijn favoriet en zwager Francisco: als hij, Sforza, niet levend terugkeert uit het kamp van de keizer, moet Francisco Marcelia doden. Sforza kan de gedachte niet verdragen dat zij ooit met een andere man trouwt.

Sforza gaat de keizer te lijf; hij gedraagt zich waardig en oprecht en legt uit dat hij zijn trouw aan de Franse koning handhaaft uit loyaliteit voor Franciscus’ vroegere steun. In eer kon hij niets anders doen. Karel bewondert Sforza’s openhartige houding en bevestigt Sforza als hertog van Milaan; zelfs Karels huurlingen zijn onder de indruk van de hertog… en van de betaling die hij hen doet. Sforza keert snel terug naar Milaan en Marcelia.

In zijn afwezigheid heeft Francisco echter seksuele avances gemaakt naar Marcelia; als zij hem afwijst, laat hij haar Sforza’s geschreven bevel tot haar dood zien. Marcelia is hierdoor diep beledigd. Als Sforza terugkeert, informeert Marcelia niet naar het gedrag van de favoriet, maar ze is wel koel tegen Sforza, tot zijn grote schrik en verdriet. De boosaardige Mariana en Isabella maken van deze situatie gebruik om tweedracht te zaaien door het gerucht te verspreiden dat Marcelia ontrouw is aan Francisco. Sforza wijst het idee af, maar Francisco, die uit is op wraak, vertelt de hertog dat Marcelia hem een aanzoek heeft gedaan. Woedend steekt Sforza Marcelia neer. Met haar laatste adem vertelt Marcelia haar man de waarheid. Francisco vlucht weg van het hof en bevestigt zijn schuld. Sforza is in een “roes” van verdriet over wat hij heeft gedaan. Om te voorkomen dat de hertog zichzelf of anderen iets aandoet, moeten de artsen van het hof Sforza ervan overtuigen dat zijn vrouw nog niet dood is.

Francisco wordt getoond met zijn zus Eugenia; uit hun gesprek blijkt dat Sforza Eugenia drie jaar eerder had verleid, maar haar in de steek had gelaten toen hij Marcelia ontmoette. Sindsdien is Francisco van plan wraak te nemen voor deze belediging. Zijn laatste daad in dit plan is zich te vermommen als een rondreizende arts – “een jood van geboorte en een arts” – die de geestelijke afleiding van de hertog kan genezen. In deze vermomming gaat Francisco ermee akkoord de fictie in stand te houden dat Marcelia nog leeft; hij beschildert haar lijk met cosmetica, zo geraffineerd dat het lijkt alsof ze weer leeft. Bij het zien van het geschminkte lichaam kust Sforza zijn overleden vrouw – en wordt vergiftigd door de giftige cosmetica. Francisco minacht de folteringen die hem wachten, en verheugt zich als Sforza sterft.