Toen het paard van een Californische postbode vuil opschopte net buiten de raad van toezicht van Tulare County, had de wereldwijde roep om de wereldtentoonstelling een geïsoleerd stukje land met minder dan 25.000 inwoners bereikt. Voor hen lag een kans om hun huis aan de wereld te tonen. Ze zouden de concurrentie aangaan met de “Wheel”-attractie van George Ferris Jr., de paleizen van 47 verschillende landen, reconstructies op ware grootte van de Niña, Pinta en Santa Maria, en Buffalo Bill Cody.

Tulare had een visitekaartje nodig.

De ogen van de Raad van Toezicht dwaalden af naar de bergen. Voor hun deur stonden de grootste bomen ter wereld. Bomen die het vermogen hebben om iedereen die voor hen staat te verbazen en te vernederen. Bomen die hun gelijke niet kennen, behalve hun eigen kustneven. Bomen die alle rijken sinds het oude Rome hebben overleefd. Bomen waarvan velen destijds niet geloofden dat ze bestonden.

In 1876 maakte ene Martin Vivian gebruik van een maas in de Californische staatswet om de massieve boomstam te vellen en tentoon te stellen op de Centennial Exposition van Philadelphia, de eerste Wereldtentoonstelling in Amerika. Er was slechts één groot probleem: er was geen manier om de boom daar in één stuk te krijgen. Vivian besloot de stam in stukken te snijden alsof hij een taart serveerde en verscheepte de enorme conifeer door de Verenigde Staten. Of het nu het slordige vakmanschap was, of de laatste verzetsdaad van de boom, die met zijn torenhoge lichaam op de grond te pletter sloeg, het publiek lachte om de vertoonde reconstructie. Vivian werd berucht voor deze “California Hoax” en de majestueuze mammoetbomen bleven verborgen voor het grote publiek.

Er was toevallig een Schotse immigrant aanwezig op de dag dat Vivian de Centennial Tree doodde. Hij zou de volgende 14 jaar blijven prediken over de noodzaak om de machtigste van deze mammoetbomen te beschermen binnen de grenzen van drie nationale parken. In 1890 overtuigden John Muir en zijn medestanders het Congres om Yosemite, Sequoia, en General Grant National Parks op te richten.

Maar niet alle grote bomen werden beschermd, en nog niet iedereen geloofde in hun kolossale bestaan. En Tulare County wilde zich nog steeds aan de wereld bewijzen.

De Converse Basin Sequoia Grove lag op regulier federaal land en de houtrechten ervan waren onlangs verpacht aan de Smith and Moore Co. Leden van de raad van bestuur van Tulare konden elke boom plukken die ze maar wilden, zolang het houtbedrijf bereid was er afstand van te doen. Voor $5000 (het equivalent van meer dan $133.000 in 2018) kocht Tulare County van Smith and Moore de op een na grootste boom in het Converse Basin. Er wordt gezegd dat de houtvester het niet kon opbrengen om de grootste boom in het bosje te laten omhakken, die uiteindelijk naar hem werd genoemd. Tot op de dag van vandaag staat de Boole Tree hoog aan een rustig pad in het Giant Sequoia National Monument als de op vijf na grootste boom ter wereld.

Op 12 augustus 1892 vonden de bijlen van vier mannen hun weg naar de zijkant van de boom van generaal Noble. Gedurende de volgende 13 dagen hakten de mannen de boom van zijn wortels boven op steigers die meer dan 50 voet de lucht in gingen. De tentoonstelling was van plan een stuk van 30 voet van het breedste deel van de stam te gebruiken. Nadat het was gescheiden, zou het worden uitgehold en gecombineerd met een “schijf” laag om twee afzonderlijke “verdiepingen” te creëren voor gasten om te verkennen.

Maar men is niet van plan om meer dan 3000 jaar te leven en rustig te gaan wanneer zijn leven wordt afgesneden.

De mannen hadden een aantal wiggen geplaatst om ervoor te zorgen dat het bovenste deel van de boom netjes van hen af zou vallen, maar het enorme gewicht van Noble viel van de wiggen af en sloeg rechtstreeks tegen hun steiger aan. Zonder uitweg, terwijl hun steun onder hen afbrokkelde, sprongen de mannen op de hoge stronk die ze net hadden gemaakt en vielen proestend neer toen de machtige goliath ter aarde stortte. Ironisch genoeg had een van de grote bomen van John Muir het leven gered van de mannen die hem hadden gedood.

Toen het stof was neergedwarreld, werden brokken van de boom voorzichtig van de berg gehaald, op een trein geladen en naar Chicago verscheept om te worden tentoongesteld.

De mannen van Tulare County hadden hun tentoonstelling perfect uitgekozen. De stoffelijke resten van Noble kregen de prominente en voorname plaats in de hoofdzaal van de Amerikaanse regering. Elke bezoeker die door de deuren wandelde, kon naar binnen stappen en ronddwalen in het interieur. Deze keer was het vakmanschap voorbeeldig. De Noble Tree zou niet hetzelfde lot ondergaan als zijn Centennial neef, en de mammoetboom zou nu wereldberoemd zijn.

Het was dan ook een wrede speling van het lot dat de officiële geschiedenis van de Wereldtentoonstelling van Chicago aan de wereld zou verkondigen dat de Noble Tree afkomstig was uit de Mariposa Grove bij Yosemite Valley.

Tulare County wordt nooit genoemd.

Na Chicago moet Noble’s pensionering wel een van de vreemdste zijn in de geschiedenis van de Amerikaanse overheid. De boom werd verscheept naar Washington D.C., kreeg een koepeldak en werd bijna 40 jaar lang gebruikt als toeristische overheidsattractie. Toen de boom zo ver was vergaan dat hij niet meer veilig was voor dagelijks gebruik, maakten de landarbeiders van het Ministerie van Landbouw van Noble een opslagplaats. Plotseling werden de overblijfselen opgeslagen en verdwenen alle verifieerbare gegevens over de grote boom. Wat wel bekend is, is dat Noble tegen het eind van de jaren 1930 terecht kwam op Arlington Farm in Virginia. In 1941, nam het Ministerie van Defensie het gebied over en begon met de bouw van hun nieuwste gebouw: Het Pentagon.

Daar waar generaal Noble vroeger in de wind zwaaide, dwalen nu nog verkoolde resten rond in de uitlopers van de Sierra.

Beter bekend als de “Chicago Stump,” kunnen bezoekers van Kings Canyon National Park een onverharde weg volgen binnen de grenzen van Giant Sequoia National Monument en alles bezoeken wat er over is van de eens majestueuze boom. De stronk werd verbrand door een door mensen veroorzaakte brand in de jaren 1950. Vreemd genoeg slaat de gedenkplaat van de Forest Service aan de voet ervan een vreemde toon aan. De plaquette prijst een “ondernemende ondernemer” en “Amerikaanse nieuwsgierigheid” voor het omhakken van de boom, in plaats van stil te staan bij het bewijs van de dood die eraan voorafging.

Een ondernemende bezoeker moet dit hebben opgemerkt, want hij of zij heeft het deel dat verwijst naar het “gebruik” van de bossen van ons land doorgekrast. Van de zesduizend volwassen sequoia’s die ooit in het Converse Basin groeiden, zouden er minder dan 100 de bijl overleven.

De rest zou worden omgevormd tot afrasteringspalen en potloden.