Ik zat in een depressie, angst en trauma intensief poliklinisch programma (IOP). Ik heb nog steeds moeite om het te zeggen. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik “een van die mensen” ben die de extra steun nodig had. Ik verafschuwde elke minuut, maar het heeft me gered. Hier zijn 10 activiteiten die mijn IOP pijnlijk helend maakten. Als je therapeut het voorstelt, ga er dan voor. Het kan je leven veranderen.

10. Opdagen. Opdagen op mijn goede dagen was moeilijk en op mijn slechte dagen nog moeilijker. Het betekende eerlijk zijn over hoe depressief en angstig ik was. Het betekende dat als ik niet normaal had gegeten of te veel had geslapen in de laatste 12 uur dat ik niet bij hen was, ze zouden vragen waarom. Ik wilde de waarom vragen niet beantwoorden, dus hielden ze me verantwoordelijk. Opdagen was pijnlijk, lichamelijk en emotioneel, maar het leerde me hoe ik buiten die kamer voor mezelf kon zorgen.

9. Verwerkingstijd. Elke middag begon met een groepsverwerking. We zeiden allemaal hoe het globaal met ons ging en konden dan kiezen of we iets wilden verwerken. Tijdens deze verwerking maakte de therapeut van elke situatie iets waar de groep iets aan kon hebben. Strategieën over hoe uit bed te komen tot praten over grenzen. Verwerkingstijd was helend omdat ik me niet alleen voelde, en pijnlijk omdat ik kwetsbaar moest zijn. De verwerkingstijd bevatte dagen dat ik de kamer moest verlaten omdat ik het niet aankon. Er waren veel tranen. Het omvatte ook lachen. Het betekende dat ik weer moest leren vertrouwen en kwetsbaar te zijn.

8. Snacktijd. Mijn minst favoriete moment. We zaten rond de tafel en aten een gezonde snack. We leerden te eten om ons goed te voelen, leerden dat voedsel ons op elk niveau beïnvloedt. Het was helend omdat ik mijn vooringenomen ideeën over diëten kwijtraakte, en pijnlijk omdat mijn sociale angst en introvertheid vaak in de weg stonden van verbinding.

7. Plezier maken. Mijn op één na minst favoriete moment. (Heeft ook een nieuwe naam nodig…) We speelden spelletjes. Hints. Telepictionary. Lepels. We leerden om onszelf en elkaar te lachen. We leerden fouten te maken en daar oké mee te zijn. We leerden risico’s te nemen. Het was pijnlijk helend voor mijn perfectionistische kant en ook helend om te merken hoe ik weer leuke, positieve relaties kon opbouwen met mensen die een heleboel over me wisten.

6. Beweging. Een keer per week deden we yoga of iets wat met beweging te maken had met een specialist. Hier leerde ik dat yoga mijn leven kon veranderen. Ik leerde de emotionele vrijheidstechniek (EFT) en oefende het individueel met haar. Ik werkte door een trauma met behulp van EFT. Ik begon yoga te doen buiten de IOP. Ik vond een yogagemeenschap en nu enkele van mijn beste vrienden. Ik vond de verbinding met mijn lichaam waarvan ik de afgelopen 30 jaar in deze wereld was verwijderd. Zoveel tranen. Zoveel paniekaanvallen. Ik geloof dat trauma wordt opgeslagen in het lichaam, en door beweging kunnen we genezen. Kijk eens naar “The Body Keeps the Score” door Bessel van der Kolk.

Sensorimotorische therapie. Een lichaamsgerichte therapie. Als ik tijdens het verwerkingsproces de vecht-of-vluchtdrang voelde, dan spande en ontspande ik mijn benen om de energie door mijn lichaam te bewegen. Als ik het gevoel had dat ik iets wilde raken, duwde ik mezelf van een muur af, zoals een muur push-up. Het leerde me om de drang van mijn lichaam te volgen als ik me angstig voelde en om ze niet te volgen als ik me depressief voelde. Sensorimotorische therapie was vermoeiend en leidde tot paniekaanvallen, maar het was ook helend.

4. Spiritualiteit. Verbinding maken met iets groters dan mezelf. Het universum, God, Allah, wie of wat dat ook is. We spraken over het creëren van een veilige plek, tijd nemen om stil te zijn en hoe het eruit ziet om mezelf en anderen te vertrouwen. Deze groep heeft me geholpen om te leren hoe ik me rustig kan voelen. Hoe ik op mijn gevoel kan vertrouwen. Hoe te luisteren naar dat kleine stemmetje dat meestal weet wat goed is en hoe hoop te vinden.

3. Hulpbronnen. Ik heb geleerd hoe ik middelen kan vinden. Ik leerde dat er veel dingen zijn die ik kan doen als ik eenmaal weet waar ik me bevind in mijn “Window of Tolerance” (tolerantievenster). Door te leren mindful te zijn, kon ik opmerken of ik hypo- of hypergeprikkeld was. Als ik in staat ben om op te merken of ik het een of het ander ben, weet ik hoe ik mezelf kan “herbronnen”. In het begin wist ik niet wat het allemaal betekende. Ik wist dat hypo was wanneer ik me verdoofd voelde en hyper was wanneer ik het gevoel had dat er een paniekaanval op komst was. Het was pijnlijk om te beslissen welke middelen ik nodig had en wanneer. Ik vertrouwde mezelf niet. Ik weet nu dat films kijken me hypo opgewonden houdt en dat een les yogasculpturen me meer hyper opgewonden maakt. De vele middelen die ik heb geleerd en uitgeprobeerd hebben mijn leven aanzienlijk veranderd, maar het was ook en is nog steeds een pijnlijk proces. Ik wil niet over deze dingen hoeven nadenken. Ik wil niet uitzoeken welk middel ik moet gebruiken om te stoppen met me gevoelloos te voelen of hoe ik mezelf kan kalmeren als ik op het randje sta. Ik wil dit niet hoeven doen, en toch weet ik dat ik, om gezond te zijn, consequent aan deze dingen moet denken.

2. Vaardigheidsopbouw. We hadden één keer per week een vaardigheidsopbouwsessie. De vaardigheden varieerden van het verslaan van cognitieve vervormingen tot het oefenen van grenzen. Op dat moment dacht ik dat dit belachelijk was. Ik kende de logische aspecten van dit alles al. Ik ben een gezondheidsleraar. Ik leer deze dingen. Terugkijkend wist ik niet hoe ik deze vaardigheden moest gebruiken. Toen we het over grenzen hadden, maakten we forten voor onszelf in de kamer. Ik herinner me dat ik antwoordde dat ik me verveelde toen ze vroeg hoe ik me voelde. Achteraf gezien was dat waarschijnlijk ook zo, maar ik verwerkte het ook op een onbewust niveau. Als ik nu het gevoel heb dat een grens wordt overschreden, stel ik me voor dat ik in mijn fort zit, welke aanpassingen ik moet maken en wat ik bereid ben op te nemen en weg te laten.

1. Ik denk dat de belangrijkste activiteit die ik in deze tijd heb ondernomen was om de therapeuten te vertrouwen. Ik heb geleerd erop te vertrouwen dat ze aan mijn kant stonden. Ik leerde erop te vertrouwen dat zij moesten weten waar ik emotioneel stond, maar dat de groep de details niet hoefde te weten. Ik leerde hoe ik me weer veilig kon voelen in een ruimte. Ik leerde hoe ik mezelf veilig kon houden. Ik leerde dat het leren nooit voorbij is en dat het omgaan met depressie en angsten een onderdeel van mijn leven zal blijven voor de lange termijn. Door deze IOP lijkt het niet meer elke dag hopeloos om met dit alles om te gaan. Ik zie weer hoop. Ik ervaar weer vreugde. Ik heb nog steeds slechte dagen. Ik heb nog steeds paniekaanvallen en nachten die ik me niet wil herinneren, maar door de IOP kan ik elke dag weer aan, wetende dat ik het therapeutenteam achter me heb, samen met de anderen in de “echte wereld” die ik door hen heb binnengelaten.

Dit intensieve poliklinische programma heeft me vaardigheden bijgebracht die ik moest leren om welzijn en heelheid te vinden. Ik ben nog steeds op zoek, en ik ben nog steeds in therapie twee keer per week bijna twee jaar later, maar de kracht die ik heb gevonden van dit programma is niet te beschrijven. Onderzoek verschillende programma’s. Als het ene niet goed voelt, is het dat waarschijnlijk ook niet. Probeer een ander. Er zijn vele manieren om deze programma’s te doen, en deze ene manier heeft mijn leven veranderd.

We willen jouw verhaal horen. Word hier een Mighty-bijdrager.

Foto door Alex Jones, via Unsplash