Het Connecticut Compromise (ook bekend als het Grote Compromis van 1787 of Sherman’s Compromis) was een overeenkomst die de grote en kleine staten tijdens de Constitutionele Conventie van 1787 sloten, waarbij een tweekamerwetgevende macht werd ingesteld onder de grondwet van de Verenigde Staten.

Het behield de tweekamerwetgevende macht zoals voorgesteld door Roger Sherman, samen met evenredige vertegenwoordiging in het Lagerhuis. De Senaat van de Verenigde Staten moest uit elke staat twee leden hebben. Het lagerhuis, of Huis van Afgevaardigden, zou een vertegenwoordiging hebben op basis van het inwonertal van een staat.

Het Compromis

Op 16 juli 1787 smeedden Roger Sherman (1721-1793) en Oliver Ellsworth (1745 – 1807), beiden van de Connecticut-delegatie, een compromis voor een tweekamerwetgevende macht bestaande uit een lager- en hogerhuis.

In het voordeel van de grotere staten zou het lidmaatschap van het Lagerhuis, zoals in het Virginia Plan, worden toegewezen in verhouding tot het inwonertal van de staat en kandidaten zouden worden voorgedragen en gekozen door het volk van elke staat.

Elke tien jaar zou een volkstelling van alle inwoners van de Verenigde Staten worden gehouden. Ook alle wetsvoorstellen voor het heffen van belastingen, het uitgeven of toewijzen van geld, het vaststellen van de salarissen van federale ambtenaren moesten hun oorsprong vinden in het lagerhuis en niet ontvankelijk zijn voor het hogerhuis. In ruil daarvoor kwam het lidmaatschap van het Hogerhuis meer overeen met het New Jersey Plan en werden twee zetels toegekend aan elke staat, ongeacht de grootte, waarbij de leden werden gekozen door de wetgevende lichamen van de staten.

Het compromis werd na elf dagen debat met één stem verschil – vijf tegen vier – aangenomen.

In grote lijnen werd het compromis aanvaard in de uiteindelijke vorm van de Amerikaanse grondwet. De bepaling dat alle fiscale wetsvoorstellen moeten beginnen in het Huis werd opgenomen als Art. 1, §7, Clausule 1 (bekend als de Origination Clause), zij het in een beperkte vorm die alleen van toepassing was op belastingwetten en die de Senaat toestond te amenderen.

Aftermath

Dit akkoord liet de beraadslagingen doorgaan en leidde zo tot het Drie-Vijfde Compromis, dat de kwestie van de volksvertegenwoordiging in het Huis verder op de spits dreef. De meer bevolkte zuidelijke staten mochten drievijfde van alle niet-vrije, niet-inheemse Amerikanen meetellen bij het tellen en toewijzen van de bevolking.