Tegen het einde van de jaren negentig was de School of Architecture, Urban Design, and Landscape Architecture aan het City College of New York uit zijn jasje gegroeid en had het een nieuw onderkomen nodig in Shepard Hall. Decennia van veranderende academische en administratieve behoeften hadden de oorspronkelijke locatie omgevormd tot een gefragmenteerde, over het algemeen inadequate verzameling administratieve kantoren, die voorafgaand aan de renovatie werden verplaatst. Rafael Viñoly Architects reviseerde een bestaand gebouw – een vijf verdiepingen tellend, modernistisch gebouw van glasblokken, ontworpen en gebouwd als bibliotheek aan het eind van de jaren 1950 – om aan de behoeften van de universiteit te voldoen. Het bureau behield alleen de structuur van kolommen en vloerplaten van gewapend beton en maakte een grote opening in elke vloerplaat om een centraal atrium te creëren dat het daglicht van het dak naar de begane grond leidt en legde een reeks trappen en voetgangersbruggen door het atrium om de circulatie door het gebouw te vergemakkelijken en connectiviteit en zichtlijnen tussen de verdiepingen tot stand te brengen om interactiviteit en spontane ontmoetingen te bevorderen.

Boven de studioverdiepingen werden gedeeltelijke tussenverdiepingen aangebracht om ruimte te bieden aan faculteitskantoren. Deze kantoren kijken uit over de open ontwerpstudio’s, via binnenglas, naar een dubbelhoge ruimte langs de perimeter van het gebouw die het daglicht in de studioruimtes maximaliseert. De gangen op de studioniveaus zijn brede, dubbelhoge volumes die plaats bieden aan informele loungeruimtes voor ontspanning en gezelligheid, maar ook aan pin-ups voor studio “crit” ruimtes. Smallere balkons kijken uit op de lounges en zorgen voor circulatie op de kantoorverdiepingen.

De buitenkant is bekleed met geprefabriceerd beton met diepe, plankachtige openingen waarin aluminium zonwerende louvres zijn geplaatst. De louvres zijn verticaal georiënteerd aan de oost- en westgevels, en horizontaal aan de zuidgevel, en zijn zo geplaatst dat er een evenwicht is tussen uitzicht naar buiten en maximale zonwering om de warmtetoename naar de binnenruimten te beperken. Op het dak bevindt zich een openlucht amfitheater dat uitkijkt over het atrium, met aan drie zijden een doorlopende lichtkoepel die natuurlijk licht in het gebouw toelaat. Het amfitheater biedt bij gematigd weer extra onderwijs- en programmaruimte en een wijds, onbelemmerd uitzicht op de skyline van midtown Manhattan.