Chronische hypertensie in de zwangerschap wordt geassocieerd met verhoogde percentages van nadelige maternale en foetale uitkomsten, zowel acuut als op lange termijn. Deze nadelige uitkomsten worden vooral gezien bij vrouwen met ongecontroleerde ernstige hypertensie, bij vrouwen met schade aan de doelorganen en bij vrouwen die zich niet houden aan de prenatale bezoeken. Bovendien zijn de nadelige gevolgen aanzienlijk groter bij vrouwen die een bijkomende zwangerschapsvergiftiging of abruptio placentae ontwikkelen. Vrouwen met chronische hypertensie moeten worden geëvalueerd vóór de conceptie of op het moment van het eerste prenatale bezoek. Afhankelijk van deze evaluatie kunnen zij worden ingedeeld in de categorieën “hoog risico” of “laag risico” chronische hypertensie. Vrouwen met een hoog risico moeten een agressieve antihypertensieve therapie en frequente evaluaties van het welzijn van de moeder en de foetus krijgen, en de artsen moeten veranderingen in de levensstijl aanbevelen. Bovendien lopen deze vrouwen een verhoogd risico op postpartum complicaties zoals longoedeem, nierfalen en hypertensieve encefalopathie, waarvoor zij een agressieve bloeddrukcontrole en een nauwgezette monitoring moeten krijgen. Bij vrouwen met chronische hypertensie met een laag risico (essentiële ongecompliceerde hypertensie) is er onzekerheid over de voordelen of risico’s van antihypertensieve therapie. Mijn ervaring is dat de meerderheid van deze vrouwen goede zwangerschapsresultaten zullen hebben zonder het gebruik van antihypertensiva. Antihypertensiva worden aanbevolen en op grote schaal gebruikt bij deze vrouwen, ondanks het ontbreken van bewijs voor de voordelen of de nadelen van deze therapie. Deze aanbevelingen zijn eerder gebaseerd op dogma’s en consensus dan op wetenschappelijk bewijs. Er is dringend behoefte aan gerandomiseerde studies bij vrouwen met milde chronische hypertensie tijdens de zwangerschap.