Het hoge percentage scrotal carcinoma bij mannen die als schoorsteenveger werkten werd voor het eerst waargenomen in 1775 door dokter Percivall Plott, die de progressie van wat hij noemde “Chimney Sweep’s Cancer” in detail beschreef:

“Het is een ziekte die zich voor het eerst openbaart op het inferieure deel van het scrotum, waar ze een pijnlijke, haveloze, slecht uitziende zweer veroorzaakt. De handel noemt het de roetwrat. Ik heb hem nooit onder de puberteit gezien, wat, denk ik, een van de redenen is waarom hij zowel door de patiënt als door de chirurg voor een geslachtsziekte wordt aangezien en met kwikzilver wordt behandeld. In niet al te lange tijd dringt zij door de huid… en grijpt de teelbal, en wanneer zij in de buikholte is aangekomen, tast zij sommige ingewanden aan, en wordt pijnlijk destructief.

Het lot van deze mensen is merkwaardig hard: in hun vroege kinderjaren worden zij meestal met grote wreedheid behandeld en zij verhongeren bijna van honger en koude. Daarna worden zij in nauwe, soms hete schoorstenen gedreven, waar zij gekneusd, verbrand en bijna verstikt worden; en wanneer zij in de puberteit komen, worden zij bijzonder vatbaar voor een zeer luidruchtige, pijnlijke en dodelijke ziekte.”

Door de invasieve aard van de aandoening, leefden slechts weinigen die deze opliepen de middelbare leeftijd voorbij. En zij die dat niet deden ontwikkelden later vaak longkanker. (Veegploegen inhaleerden talloze giftige stoffen, dus een vorm van kanker was vaak onvermijdelijk/gewoon een afwachtend spel).