Het sterrenbeeld Carina zoals dat met het blote oog te zien is

StarsEdit

Carina bevat Canopus, een witgekleurde superreus die met magnitude -0,72 de op een na helderste ster aan de nachthemel is. Alpha Carinae, zoals Canopus formeel wordt genoemd, staat op 313 lichtjaar van de aarde. Zijn traditionele naam komt van de mythologische Canopus, die een navigator was voor Menelaos, de koning van Sparta.

Er zijn verschillende andere sterren boven magnitude 3 in Carina. Beta Carinae, traditioneel Miaplacidus genoemd, is een blauw-wit gekleurde ster van magnitude 1,7, 111 lichtjaar van de Aarde. Epsilon Carinae is een oranje reuzenster die net zo helder is als Miaplacidus met magnitude 1,9; hij staat 630 lichtjaar van de aarde. Een andere vrij heldere ster is de blauw-wit gekleurde Theta Carinae; het is een magnitude 2,7 ster op 440 lichtjaar van de aarde. Theta Carinae is ook het meest prominente lid van de sterrenhoop IC 2602. Iota Carinae is een witgekleurde superreus van magnitude 2,2 op 690 lichtjaar van de aarde.

Eta Carinae is de meest prominente veranderlijke ster in Carina; met een massa van ongeveer 100 zonsmassa’s en 4 miljoen keer zo helder als de zon. Hij werd voor het eerst als ongewoon ontdekt in 1677, toen zijn magnitude plotseling tot 4 steeg, wat de aandacht trok van Edmond Halley. Eta Carinae bevindt zich binnen NGC 3372, ook wel de Carinanevel genoemd. Hij maakte een lange uitbarsting door in 1827, toen hij helderder werd dan magnitude 1, en pas in 1828 vervaagde tot magnitude 1,5. Zijn meest prominente uitbarsting maakte Eta Carinae de gelijke van Sirius; hij werd helderder dan magnitude -1,5 in 1843. In de decennia na 1843 leek hij relatief rustig, met een magnitude tussen 6,5 en 7,9. In 1998 werd hij echter weer helder, zij het slechts tot magnitude 5,0, een veel minder drastische uitbarsting. Eta Carinae is een dubbelster, met een begeleider die een periode van 5,5 jaar heeft; de twee sterren worden omringd door de Homunculusnevel, die bestaat uit gas dat in 1843 werd uitgestoten.

Er zijn verscheidene minder prominente veranderlijke sterren in Carina. l Carinae is een cepheïde veranderlijke die bekend staat om zijn helderheid; het is de helderste cepheïde die met het blote oog veranderlijk is. Het is een geelgekleurde superreus met een minimum magnitude van 4,2 en een maximum magnitude van 3,3; hij heeft een periode van 35,5 dagen.

Twee heldere Mira veranderlijke sterren staan in Carina: R Carinae en S Carinae; beide sterren zijn rode reuzen. R Carinae heeft een minimum magnitude van 10,0 en een maximum magnitude van 4,0. Zijn periode is 309 dagen en hij staat 416 lichtjaar van de aarde. S Carinae is vergelijkbaar, met een minimummagnitude van 10,0 en een maximummagnitude van 5,0. S Carinae heeft echter een kortere periode – 150 dagen, hoewel hij veel verder weg staat op 1300 lichtjaar van de aarde.

Carina is de thuisbasis van verschillende dubbelsterren en dubbelsterren. Upsilon Carinae is een dubbelster met twee blauw-wit gekleurde reuzencomponenten, 1600 lichtjaar van de aarde. De primaire is van magnitude 3,0 en de secundaire is van magnitude 6,0; de twee componenten zijn met een kleine amateurtelescoop van elkaar te onderscheiden.

Twee asterismen zijn prominent aanwezig in Carina. Een daarvan staat bekend als het ‘Diamanten Kruis’, dat groter is dan het Zuiderkruis (maar zwakker), en, vanuit het perspectief van de kijker van het zuidelijk halfrond, ondersteboven staat, waarbij de lange assen van de twee kruizen bijna parallel lopen. Een ander asterisme in het sterrenbeeld is het Valse Kruis, dat vaak wordt verward met het Zuiderkruis, dat een asterisme in Crux is. Het Valse Kruis bestaat uit twee sterren in Carina, Iota Carinae en Epsilon Carinae, en twee sterren in Vela, Kappa Velorum en Delta Velorum.

Diep-hemelobjectenEdit

Carina is bekend om zijn naamgevende nevel, NGC 3372, ontdekt door de Franse astronoom Nicolas Louis de Lacaille in 1751, die verschillende nevels bevat. De Carinanevel is een uitgestrekte emissienevel op een afstand van ongeveer 8000 lichtjaar en 300 lichtjaar breed, die uitgestrekte stervormingsgebieden omvat. Hij heeft een totale magnitude van 8,0 en een schijnbare diameter van meer dan 2 graden. Zijn centrale regio wordt het Sleutelgat genoemd, of de Sleutelgatnevel. Deze werd in 1847 beschreven door John Herschel, en in 1873 door Emma Converse vergeleken met een sleutelgat. Het sleutelgat is ongeveer zeven lichtjaar breed en bestaat voornamelijk uit geïoniseerde waterstof, met twee grote stervormingsgebieden. De Homunculusnevel is een met het blote oog waarneembare planetaire nevel die wordt uitgestoten door de grillige lichtgevende blauwe veranderlijke ster Eta Carinae, de massiefste zichtbare ster die we kennen. Eta Carinae is zo massief dat hij de theoretische bovengrens voor de massa van een ster heeft bereikt en daardoor onstabiel is. Hij staat bekend om zijn uitbarstingen; in 1840 werd hij kortstondig een van de helderste sterren aan de hemel als gevolg van een bijzonder massieve uitbarsting, die grotendeels de Homunculusnevel deed ontstaan. Vanwege deze instabiliteit en zijn geschiedenis van uitbarstingen wordt Eta Carinae beschouwd als een uitstekende supernova-kandidaat voor de komende honderdduizenden jaren, omdat hij het einde van zijn geschatte levensduur van een miljoen jaar heeft bereikt.

NGC 2516 is een open sterrenhoop die zowel vrij groot (ongeveer een halve graad in het vierkant) als helder is, zichtbaar met het blote oog. Hij bevindt zich op 1100 lichtjaar van de aarde en heeft ongeveer 80 sterren, waarvan de helderste een rode reuzenster van magnitude 5,2 is. NGC 3114 is een andere open sterrenhoop van ongeveer dezelfde grootte, maar hij staat verder weg op 3000 lichtjaar van de aarde. De open sterrenhoop is wat losser en zwakker dan NGC 2516, want de helderste sterren zijn slechts 6e magnitude. De meest opvallende open sterrenhoop in Carina is IC 2602, ook wel de “Zuidelijke Pleiaden” genoemd. Hij bevat Theta Carinae, samen met diverse andere sterren die met het blote oog zichtbaar zijn. In totaal bevat de sterrenhoop ongeveer 60 sterren. De Zuidelijke Pleiaden is bijzonder groot voor een open sterrenhoop, met een diameter van ongeveer één graad. Net als IC 2602 is NGC 3532 met het blote oog zichtbaar en van vergelijkbare grootte. Hij bevat ongeveer 150 sterren die in een ongebruikelijke vorm zijn gerangschikt, namelijk in de vorm van een ellips met een donker middengebied. Onder de heldere sterren van de cluster bevinden zich enkele prominente oranje reuzen van de 7e magnitude. Bovenop de sterrenhoop staat Chi Carinae, een geel-wit gekleurde ster van magnitude 3,9, veel verder weg dan NGC 3532.

Carina bevat ook de bolvormige sterrenhoop NGC 2808 die met het blote oog te zien is. Epsilon Carinae en Upsilon Carinae zijn dubbelsterren die met een kleine telescoop zichtbaar zijn.

Een opvallende cluster van sterrenstelsels is 1E 0657-56, de Bullet Cluster. Op een afstand van 4 miljard lichtjaar (roodverschuiving 0,296), is deze cluster van sterrenstelsels genoemd naar de schokgolf die te zien is in het intraclustermedium, die lijkt op de schokgolf van een supersonische kogel. Men denkt dat de schokgolf het gevolg is van de beweging van de kleinere cluster door het intraclustermedium met een snelheid van 3000-4000 kilometer per seconde ten opzichte van de grotere cluster. Omdat deze zwaartekrachtsinteractie al honderden miljoenen jaren aan de gang is, wordt de kleinere cluster vernietigd en zal hij uiteindelijk met de grotere cluster samensmelten.

MeteorenEdit

Carina bevat de radiant van de Eta Cariniden meteorenregen, die elk jaar rond 21 januari een hoogtepunt bereikt.